Ik ben een alleenstaande moeder, maar besloot toch mijn baan op te zeggen

Een wending

Wat kan je leven toch ineens op z’n kop staan he? Vier jaar geleden stond het mijne op zijn kop toen ik onverwachts zwanger raakte van Mila. Sinds de zwangerschap stonden we er met zijn tweetjes voor. Dit ging erg goed. Ik had al 4,5 jaar dezelfde baan als grafisch ontwerper. Een vertrouwde plek met toffe mensen en het werk was erg leuk. Tot ik het beu raakte. Door het thuiswerken zagen de dagen er hetzelfde uit. Ik kwam in het andere uiterste: een sleur. Hier wilde ik verandering in brengen. Ik werd benaderd door een recruiter en raakte enthousiast over een totaal andere functie. Normaal stond ik niet echt open voor recruiters, maar nu wel. Ik wilde een verandering. Het ging om een modebedrijf, erg dicht bij huis. Ik zei gedag tegen Photoshop, Illustrator en final versies van designs. Enthousiast als ik kan zijn, heb ik vrij snel getekend en mijn baan opgezegd. Mila kreeg deze verandering ook mee. Ze kende mijn oude werk en snapte niet waarom ik weg ging. “Maar ze hebben een roze bank en snoep?!”, zei ze. Dat waren inderdaad belangrijke punten, maar ik legde uit dat ik nu dichterbij zou werken en iets leukers ging doen.

Op vakantie werd Mila ziek

Voordat ik aan mijn nieuwe baan begon, ging ik op vakantie. Deze vakantie met mijn familie naar Italië zou voor wat ontspanning zorgen. Zo kon ik uitgerust aan mijn nieuwe baan beginnen. Na uren in de auto te hebben gezeten (hallo zwarte zaterdag!), kwamen we aan. Het was al laat, dus we gingen gelijk een hapje eten, zodat Mila daarna naar bed kon. Ze kreeg echter geen hap door haar keel. “Hmmmm, misschien door de rit?”, dacht ik. Ik ging met Mila naar het appartement. Heel snel daarna kreeg ze hoge koorts. Ik vergeet altijd alles in te pakken, maar dit keer had ik mijn best gedaan. Ik had zetpillen mee! Ze viel na een kwartier in slaap. Die nacht werd ze plotseling heel ziek. Ze had het benauwd en erg hoge koorts. Ik heb toen om het uur mijn wekker gezet om te kijken of het goed ging.

De volgende ochtend reden we gelijk naar de Eerste Hulp. “La carta d’indentita”, zei de vrouw tegenover mij. “Aha, aha. Dat moet een identiteitskaart zijn. Die ligt thuis…”, dacht ik. Ik belde gelijk mijn buurman. Hij keerde mijn hele huis binnenstebuiten om Mila haar id-kaart te zoeken. Gelukkig vond hij deze. Hij maakte er een foto van en stuurde het door.

Het RS-virus

We werden na een kort onderzoek doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier kreeg ze een coronatest, wat heel naar voor haar was. Ze bleek geen Corona te hebben. Hierna zaten we uren in de wachtruimte. De kinderarts onderzocht haar uitgebreid. Uiteindelijk reden we met een zak vol spullen en medicijnen terug naar ons appartement. Waarschijnlijk had Mila het RS-virus. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit eerder zoveel zorgen heb gemaakt. Wat is dat toch eng als een klein kindje erg ziek is! Ze moest een zuurstofmasker met medicijnen op en dit sloeg goed aan bij haar. Ze herstelde snel en na een paar dagen konden we eindelijk genieten van de vakantie. Mijn dochter was weer fit.

Mijn nieuwe baan

Na twee weken was het tijd om terug naar huis te gaan. Het leven begon weer. Ik reed met de auto naar werk. Binnen 10 minuten was ik op mijn nieuwe werkplek. Ik werd leuk ontvangen en hierna mocht ik beginnen. Na een halve dag wist ik het al: dit werk is niets voor mij. Ik vond het werk niet leuk en wilde dit niet doen. Een stemmetje in mijn hoofd zei: “Geef het een kans”. Na een dag kon ik écht niet weten of dit werk bij me paste. Of wel?

Ik had de functie totaal verkeerd ingeschat. Toen ik het illustratoricoontje op mijn computer zag, kreeg ik heimwee. Ik gaf dit direct in mijn eerste week aan. Als ik thuiskwam van mijn werk, had ik enorme hoofdpijn. De werkzaamheden slurpten al mijn energie op. Mila zei: “Ah ja, ik zei toch dat je bij die roze bank moest blijven?!” Gelukkig was het bedrijf heel leuk en de mensen ook, alleen besefte ik toen pas dat ik creatief werk moet doen, dat is wat mij energie geeft. In de tweede week heb ik aangegeven dat ik de functie niet leuk vind. Vervelend voor hen, maar ook vervelend voor mij. Ze reageerden erg aardig. Ik zou tot het einde van de maand (mijn proeftijd) blijven. In de tussentijd solliciteerde ik veel. Ik ben drie keer ergens aangenomen en heb zelf weer alles afgewezen. Ik voelde benauwdheid. En toen was ik dus ineens werkloos…

Een werkloze alleenstaande moeder

Door even niks te doen, kon ik nadenken over wat ik wél wilde. Ik wilde voor mezelf beginnen. Ik heb meer vrijheid nodig, zodat ik meer tijd heb om mama te zijn. Ik wil niet meer elke ochtend tegen Mila zeggen: “Opschieten, mama moet werken” en haar heel de week amper zien. Ik schreef me in bij de KVK. Wie weet wordt het uiteindelijk een groot fiasco, maar voor nu gaat het goed. Ik ben blij met deze keuze.

Volg je hart!

Wil je geen blogverhaal van Kids en Kurken missen? Volg ons dan HIER.

EVELINE