Op 11 augustus 2020 kwamen wij er achter dat we in verwachting waren van ons eerste wondertje. Soms probeer ik nog dat magische gevoel terug te halen. Ik vond het moment van de positieve test èn dat ik mijn vriend mocht wekken met het nieuws, zo bijzonder. We waren ook verrast, aangezien mijn implanon er nog niet lang uit was. Maar we waren vooral dolgelukkig dat het ons gegund was. Een (kots)misselijke zwangerschap volgde waarbij ik tot 26 weken spugend door het leven ging. Pffff, wat heb ik vaak de toiletpot van binnen gezien. Ondanks dat, genoot ik enorm van het zwanger zijn. Tot precies een zwangerschapsduur van 36 weken.
De liggingsecho
Met 35 weken zwangerschap hadden we de liggingsecho. De echoscopist vertelde dat ons meisje in stuit lag. Enigszins verbaasd reden wij naar huis. Eenmaal thuis belden we onze verloskundigenpraktijk. Zij gaven ons alle informatie over een stuitligging en over een eventuele versie. Bij een versie probeert de verloskundige je baby uitwendig te draaien. Ik vond het vooraf spannend, maar we wilden dit wel heel graag proberen. De versie stond gepland met 36 weken en 2 dagen.
Gebroken vliezen
Vanaf week 35 hadden mijn vriend en ik samen verlof, zodat we de allerlaatste dingetjes konden regelen. Alsof het zo had moeten zijn, want precies die nacht braken onverwacht mijn vliezen. Ik zat direct rechtop in bed en wekte mijn vriend. Ik wist en voelde aan alles dat het mijn vliezen waren, maar toch twijfelde ik even of ik niet op één of andere manier in mijn broek had geplast. Het mooie aan dit moment vond ik – en nog steeds – de enorme rust die in de slaapkamer heerste. Ondanks ik ‘pas’ 36 weken zwanger was en ze in stuit lag, hebben we ons geen moment druk gemaakt. Achteraf was hier ook helemaal geen tijd voor, want het ging erg snel.
Direct duidelijke weeën
De verloskundige arriveerde en liep op haar gemak naar boven. Ze was verbaasd toen ze mij tegen de commode aan een wee zag wegpuffen: “Oh ook al weeën?” Direct na het breken van mijn vliezen, zat ik op het toilet en voelde ik een lichte kramp. Ik dacht zelf nog: “Huh, is dit een wee?” Maar ik kreeg vervolgens na 1 minuut weer kramp. Deze was al duidelijker aanwezig. De twijfel was meteen weg. De weeën waren ècht begonnen. En niet zomaar, maar meteen om de minuut. Ik voelde per wee dat ze sterker en sterker werden. En ondanks ik nog steeds de rust zelve was en mij nog bezig hield met het vieze beddengoed, riep alles in mij: “Dit gaat heel snel!” Ik vertelde de verloskundige dat ik het gevoel had dat het heel snel ging. Ik was bang om op de snelweg te bevallen. Ze lachte hierom en zei: “Welnee, je bent nog te veel bezig met je omgeving. Kalm. Het is pas je eerste bevalling. Ik spreek je over een uur of 12 nog wel”. Samen grapten we er over en vertrokken we richting het ziekenhuis.
Naar het ziekenhuis
Het ziekenhuis was verlaten. Nog steeds was ik rustig. Ik praatte gezellig over het nieuwe gebouw: “Wauw, het lijkt net een winkelcentrum. Wat fijn dat het niet direct het ziekenhuisgevoel geeft”. Tussendoor stopte ik aan het begin van de hal en halverwege de gang om hangend een wee weg te puffen. Aan het einde van de gang (een meter of 100 verder) zakte ik naar de grond om zo, op handen en knieën, de wee weg te puffen. De weeën waren echt sterk. We waren – na het breken van de vliezen – ongeveer een uur en een kwartier verder.
Aangekomen bij de verloskamers, werden we opgevangen door een gynaecoloog. Zij drukte direct op een knop om een team bij elkaar te roepen, want ze zag aan mij dat er meer aan de hand was dan alleen vroegtijdig gebroken vliezen. Ik ben op bed gelegd, het echo apparaat werd op mijn buik gezet, want het moment van het draaien hadden we niet gehaald, dus ons meisje lag nog steeds in stuit. Ik kreeg een buikband om, het infuus werd gereed gemaakt en de gynaecoloog checkte mijn ontsluiting. “9,5 cm!”, riep de gynaecoloog. “Wow”, dacht ik, “zo snel?” Ze hebben uiteindelijk niet eens de kans gekregen het infuus daadwerkelijk aan te sluiten.
Ik kon niets aan mijn persdrang doen, het ging automatisch
Er stond inmiddels een aardig team om mij heen en één vrouw legde uit wat de opties waren. Het was eigenlijk vooral de vraag of ze mij naar de OK moesten brengen voor een keizersnede. Ik lag op mijn zij en kreeg eigenlijk niet meer mee wat de vrouw allemaal te vertellen had. Volgens mij was het voor iedereen al wel duidelijk dat het hier – en nu – geboren zou worden. Dit was ons pad. Het heeft zo moeten zijn. En achteraf gezien hadden we hoogstwaarschijnlijk de OK niet eens gehaald. Ik kreeg namelijk al persdrang. “Ze komt eraan. Ik start met persen”, stamelde ik. De vouw links van mij vertelde dat het team nog niet compleet was en ik even moest wachten. Wachten?! Deze oerdruk kreeg ik bijna niet weg gepuft. Automatisch perste ik mee. Ik had niets in te brengen. Ons meisje kwam er al aan. De gynaecoloog – die inmiddels weer gearriveerd was – gaf het startsein. Ik mocht beginnen met persen en 7 minuutjes later was daar het allermooiste en liefste meisje ter wereld. De bevalling duurde 1 uur en 50 minuten in totaal. Wat. Bizar! Om eerlijk te zijn, heb ik even moeten wennen aan het idee dat ze er zo snel was. Ze kwam al met 36 weken en dan ook nog eens binnen 2 uur tijd. We waren erg trots zijn. Het was werkelijk een droombevalling. Ik zou het zo weer doen.
CYNTHIA
