Het was februari 2021 toen ik merkte dat ik over tijd was. Jeroen en ik hebben het wel gehad over een tweede kindje, maar gezien mijn heftige bevalling van mijn zoon in 2017, hebben we dat idee op de lange baan gezet. Ik bleek een scheur in mijn baarmoeder te hebben waardoor ik 3,5 liter bloed ben verloren en op de IC terecht kwam. Na de diagnose PTSS ben ik in therapie gegaan en heb ik EMDR gekregen. Hoewel daardoor de herinneringen minder scherpe kantjes kregen, was ik alsnog huiverig voor een eventuele zwangerschap. Ik stelde het halen van een een zwangerschapstest uit. Ik was immers nooit over tijd en eigenlijk wist ik allang hoe laat het was. Die zaterdag haalde ik toch een test. Ik zag meteen twee dikke strepen staan, zwanger. Ik voelde direct intense blijdschap en ook Jeroen viel me in mijn armen. Gek genoeg dacht ik totaal niet aan mijn vorige zwangerschap. In mijn achterhoofd wist ik gewoon dat zoiets heftigs me niet nog eens zou gebeuren. Ik was zo naïef.
Plotseling bloedde ik weken lang
Na een aantal weken kreeg ik bruinverlies. Ik wist direct dat het niet goed zat en belde huilend Jeroen op. Die middag kon ik al terecht bij de verloskundige. Ze vertelde me dat ik ervan uit moest gaan dat dit een miskraam werd. Verdoofd stapte ik terug in de auto. “Hoe kan dit gebeuren ? Dit overkomt mij toch niet?”, dacht ik. Het bloeden werd daarna heftiger, waardoor ik zeker wist dat het vruchtje al afgestoten was. Een week later mocht ik terug naar de verloskundige. Ik had met Jeroen al nagedacht over de toekomst en we wisten zeker dat we verder wilden gaan met onze kinderwens. Ik ging naar de verloskundige om de miskraam te bevestigen en te vragen hoe we nu verder moesten. Wonder boven wonder zag de verloskundige op de echo dat het vruchtje gegroeid was en zelfs een hartslag had. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had geen rekening gehouden met dit scenario. Het bloedverlies hield immers aan. De kans op een miskraam was gehalveerd van 80% naar 40%. We durfden daardoor weer een beetje naar de toekomst te kijken. Helaas verloor ik een paar dagen later alsnog het vruchtje. Dit werd met een echo bevestigd. In totaal verloor ik 5,5 week lang helderrood bloed. Het verdriet, samen met het bloedverlies, brak me volledig. We waren een kindje verloren. Ik dacht dat zoiets me nooit zou overkomen.
Opnieuw zwanger
Na die 5,5 week had ik me behoorlijk ingelezen op hoe een cyclus werkte. We gingen aan de slag met ovulatietesten. Na drie maanden (juli 2021) was ik weer zwanger. Het geluk lachte ons toe en ditmaal was ik er zeker van dat dit onze regenboogbaby zou worden. De eerste keer dat we naar de verloskundige gingen, hoefde ik gelukkig niet alleen. Het bezoek viel precies in onze vakantie, dus Jeroen kon met mij mee. Met een bonzend hart namen we plaats in de wachtkamer. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd: “Wat als het hartje niet klopt? Wat als dit weer een miskraam wordt?” Ik wilde er niet aan denken. Op de echo was een duidelijke hartslag te zien. Wat een pak van ons hart! Toch durfde ik niet verder te kijken naar de toekomst. Ik wist dat het nog steeds mis kon gaan. Ik probeerde die gedachte snel van me af te schudden.
We gingen drie weken op vakantie naar Italië. Daarna stond er weer een echo gepland. Toen we inmiddels een week in Italië waren, kreeg ik wederom bloedverlies. Gelukkig kon ik naar een gynaecoloog in een ziekenhuis in Italië. We liepen vol angst samen het ziekenhuis binnen. Ik was ervan overtuigd dat ons weer verteld zou worden dat het hartje niet klopte. Tot onze grote verbazing was ons kindje op de echo vrolijk aan het bewegen in mijn buik. De gynaecoloog vertelde ons dat alles goed was. Ik moest voor 24 uur rust nemen en als daarna het bloedverlies gestopt was, kon ik gewoon weer alles doen. De verloskundige kreeg gelijk, het bloedverlies stopte.
De allerlaatste wens van mijn tante
In oktober zaten we nietsvermoedend op een maandagavond aan tafel voor het avondeten, tot ik plots gebeld werd. Het was een onverwachts telefoontje. Mijn peettante, mijn tweede moeder, bleek ziek en we kregen te horen dat ze nog maar een paar weken te leven had. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik kon niet meer ophouden met schreeuwen. De dag daarna heb ik letterlijk een knop om moeten zetten, omdat ik niet wilde dat ze mijn verdriet zag in haar laatste dagen van haar leven. Daarnaast had ik had een kindje in mijn buik om voor te zorgen. Die dag stapte ik met lood in mijn schoenen het ziekenhuis binnen. Eenmaal binnen bleek mijn tante de rust zelve. Ze had haar lot geaccepteerd en keek uit naar de mensen die ze terug zou zien in de hemel. Dit maakte dat ik ook wat rustiger werd. Ik vroeg haar wat haar wensen nog waren. Ze zei direct dat ze heel graag het geslacht van ons kindje wilde weten. We zouden in eerste instantie wachten tot de 20-wekenecho. We hadden er namelijk geen haast bij en hadden absoluut geen voorkeur voor het geslacht. We hadden wel een toekomstbeeld voor ons met twee jongens. Dit was echter haar wens, en daar wilden wij gehoor aan geven. Ik was bijna 16 weken zwanger, dus een geslachtsbepaling was mogelijk. We legden de situatie uit aan een echocentrum en diezelfde avond konden we al terecht. Tot ons grote genoegen kleurden de lichtjes in de kamer blauw. Wat waren we gelukkig. We kregen nog een zoon!
De volgende dag mocht mijn tante naar huis en stond ik uiteraard meteen op de stoep. Ik vertelde dat we een zoon kregen en ik schoof een briefje in haar hand met daarop de namen van onze zoon. Ik vertelde haar dat niemand de namen wist en dat zij dus de primeur had. Ze grapte nog: “Ik zal het mijn graf in nemen.” Ze vroeg of ik samen met haar haar crematie wilde regelen. Natuurlijk. Alles was na enkele dagen tot in de puntjes geregeld. Tien dagen later overleed ze. Na de crematie ging ik vol goede moed weer aan het werk. Helaas kreeg ik na mijn dienst ineens wéér bloedverlies. Ik besloot het rustiger aan te doen op mijn werk.
Misschien is er iets niet goed met mij
In november stond de 20-wekenecho. Alles was helemaal goed. Onze zoon was kerngezond, alles zat erop en eraan en hij bleek zelfs 1.5 week voor te lopen op zijn groei. Ik benoemde weer mijn bloedverlies, maar de echoscopiste verzekerde me dat alles goed was met onze zoon en dat ze geen afwijkingen zag. De week stond er weer een afspraak met de gynaecoloog. In eerste instantie zou deze afspraak gaan over de bevalling en het plan, gezien mijn eerste traumatische bevalling. Die ochtend stond ik echter wederom op met flink bloedverlies en ik besloot dat er nu toch echt actie ondernomen moest worden. Ik was inmiddels 20 weken en 6 dagen zwanger. Wederom werd me verteld dat alles goed was met ons kindje. Maar deze keer vroeg ik door. Ik gaf aan dat ik heel goed wist dat alles goed was met hem. “Misschien is er iets niet goed met mij”, gaf ik aan. Er werd een SOA-test en een uitstrijkje afgenomen en daarmee was het klaar. De uitslag van de SOA-test duurde een paar dagen en die van het uitstrijkje kon zeker wel vier weken op zich laten wachten. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt voor in december en dan zouden we verder kijken. Nietsvermoedend liep ik het ziekenhuis uit.
Ik verloor vruchtwater met 22 weken zwangerschap
Een paar weken later was mijn moeder jarig. Ze wilde niet veel aan haar verjaardag doen, want het verdriet van het verlies van haar zus was nog vers en ze was niet in de stemming om haar verjaardag te vieren. Ze nodigde ons wel uit om samen te eten. Jeroen moest die avond overwerken en zou pas rond 19.30u bij mijn ouders thuis zijn. We hadden eten besteld dat ook om 19.30 zou arriveren. Tegelijkertijd dat Jeroen binnenstapte, was ook het eten er. Ik stond op om naar de keuken te lopen, waarna ik merkte dat ik enorm veel vloeistof verloor. Bevroren bleef ik staan. Mijn vliezen waren gebroken. Ik was nog maar 22 weken zwanger. Ik wist niet wat me overkwam en belde vlug mijn verloskundige. We konden meteen terecht. Ik kreeg van mijn moeder een schone broek. De vieze broek moesten we meenemen. Eenmaal daar aangekomen kon de verloskundige niet meteen bevestigen dat het vruchtwater was, maar op de echo zag ze dat onze zoon nog maar weinig vruchtwater had. Ze stuurde me door naar het lokale ziekenhuis, waar ik zou moeten verblijven tot 24 weken zwangerschap. Daarna zou ik overgebracht worden naar het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven, daar waren ze gespecialiseerd in vroeggeboortes. De moed zakte in mijn schoenen. Ik had nog een erge angst voor het verblijf in een ziekenhuis gezien mijn vorige bevalling. Mijn verloskundige zei dat ze dit volledig snapte en dat ik dit ook zeker aan moest geven.
Een controle van infectiewaarden
We brachten onze zoon naar een oppas en we reden daarna samen naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis ging ik nog even naar het toilet. Ik voelde weer een plens vruchtwater in het toilet vallen. Op de echo bleek dat mijn zoon daardoor nog minder vruchtwater had dan eerder bij de verloskundige. Er werd verteld wat ons te wachten stond, hoe groot de kans was dat de bevalling binnen 24 uur begon en wat de risico’s waren van te weinig vruchtwater. Het kwam allemaal niet bij me binnen. Ik ging ook niet meteen uit van het doemscenario, waarom weet ik niet. Mijn infectiewaarden werden gecheckt. Als deze goed zouden zijn, mocht ik naar huis, in ieder geval tot de 24-weken-grens. Voor de 24 weken zou er immers niets gedaan worden om het kindje te redden.
Lees HIER het vervolg.
RAQUEL
