Ik wilde verloskundige worden, maar kwam niet door de loting
Sinds 2012 ben ik verloskundige. Om die droom waar te maken heb ik wat hobbels moeten nemen. De wens om verloskundige te worden ontstond aan het einde van de basisschool. Gefascineerd en belangstellend volgde ik het tv-programma “De Bevalling”. Wat ontzettend bijzonder en eervol om mensen te mogen bijstaan in zo’n bijzondere periode van hun leven. Wat het vak ‘verloskunde’ verder precies inhield wist ik op dat moment helemaal niet. Maar de jaren die daarop volgden zorgden ervoor dat ik telkens weer bij hetzelfde uitkwam. Voor mij was er geen twijfel mogelijk: Ik wilde verloskundige worden.
Tijdens mijn middelbareschooltijd paste ik mijn vakkenpakket aan zodat ik zonder problemen kon voldoen aan de toelatingseisen voor de Verloskundeacademie
In 2006 ben ik geslaagd voor de havo en kon ik de volgende stap maken. Tenminste, dat dacht ik. Echter was er een toelatingsprocedure voor de opleiding. Veel meiden (en een enkele jongen) wilden starten aan deze opleiding waardoor ik een sollicitatiebrief moest schrijven en er een toelatingstest moest worden gedaan. Met veel enthousiasme ging ik dit aan. Ik kreeg een brief dat ik het goed had doorlopen, maar op de twaalfde plaats kwam te staan op de reservelijst. Er waren maar 40 opleidingsplaatsen, dus ik dacht direct: “Dat wordt niks. Er moet een plan B komen”.
Verloskunde in België studeren
Een hoop tranen en gesprekken later kwam ik tot de conclusie dat ik dan verpleegkunde wilde gaan studeren. Ik legde daarmee een algemene en brede basis voor mijn toekomst in de gezondheidszorg. Na een jaar studeren zou ik het dan opnieuw proberen bij de Verloskundeacademie. Zo gezegd, zo gedaan. Ik doorliep het eerste jaar goed en behaalde mijn propedeuse. Maar het ‘verloskundegevoel’ bleef ontzettend kriebelen. Ik schreef me opnieuw in en doorliep opnieuw de selectieprocedure. Weer stond ik op de reservelijst, en blijkbaar niet hoog genoeg. Algauw ging de knop om en besloot ik dan eerst de opleiding verpleegkunde af te maken. De laatste twee jaar studeerde ik duaal. Dit houdt in dat je tijdens je opleiding al aan het werk gaat. Ik mocht op gesprek komen in het ziekenhuis van Lelystad en werd aangenomen. Ik werkte op verschillende afdelingen en tot slot een half jaar op de afdeling verloskunde en gynaecologie.
Na dit half jaar wist ik het nog steeds zeker
Ik wilde nog steeds verloskundige worden en ging daar alles aan doen. De selectieprocedure in Nederland was niet veranderd in de tussentijd en nog een keer vier jaar fulltime studeren vond ik op dat moment niet een heel aantrekkelijk vooruitzicht. Ik kreeg een baan aangeboden als verpleegkundige op de kraamafdeling met de mogelijkheid om de specialisatie te gaan doen. Dat aanbod sloeg ik dankbaar en vereerd af. Ik besloot uit te wijken naar België. Met het verpleegkunde diploma op zak en de reeds opgedane werkervaring op de afdeling verloskunde was het mogelijk de opleiding in België in twee jaar af te ronden. Ik had me goed ingelezen, verschillende open dagen bezocht en gesproken met (oud)studenten. Het zou zwaar worden en zeker niet gemakkelijk. Maar waar een wil is, is een weg. Ik gaf alles op en ging keihard bikkelen. Tijd voor een sociaal leven, een bijbaan of andere leuke dingen was er echt bijna niet. Door mijn vooropleiding kon ik instromen in het tweede studiejaar en kreeg ik enkele vrijstellingen. Maar een heel groot deel van de vakken uit het eerste studiejaar moest ik wel volgen. Dit hield in dat ik in mijn eigen tijd door zelfstudie dat er nog bij moest doen. Terwijl ik dus ondertussen ook de lessen en vakken van het tweede studiejaar moest volgen en bijhouden.
Algauw begonnen ook de stages. Wat was het bijzonder om een bevalling te begeleiden. Een overweldigende ervaring. Na twee jaar keihard werken was het dan zo ver. Ik had mijn examens behaald en kreeg een goede beoordeling voor al m’n stages. Ik mocht mezelf ‘Bachelor in de Vroedkunde’ noemen. Nog tijdens mijn opleiding solliciteerde ik op een vacature voor een zwangerschapsverlof bij mij in de buurt. Ik kreeg de baan en na een korte periode van inwerken ging ik aan de slag als zelfstandig verloskundige.
Mijn allereerste zelfstandige dienst
Op donderdag kreeg ik mijn diploma en dinsdagavond had ik mijn eerst dienst. Ik hoorde de bijzonderheden over de zwangeren en kraamvrouwen. Er was niemand aan het bevallen, dus ik kon m’n bed opzoeken. Wat een vreemd gevoel was dat. “Zou er iemand bellen? Kan ik het wel? Doet mijn telefoon het?”, dacht ik. Na alles nog een keer te hebben gecontroleerd, probeerde ik te gaan slapen. Dat lukt niet. En toen na 1.5 uur woelen in bed, ging de telefoon! “Hoi, je spreekt met Anneke. Ik heb vandaag al behoorlijk wat gerommel in mijn buik, maar de weeën beginnen nu echt serieus te voelen!”. De vrouw is zwanger van haar derde kindje en de weeën komen nu ongeveer elke 4 minuten. Dat klinkt goed. De kans dat ze gaat bevallen is groot. Ik spreek af dat ik direct haar kant op kom. Een dik kwartier later sta ik, net voor middernacht, bij haar binnen. Anneke staat dapper de weeën weg te zuchten, terwijl ze aan het voeteneind van hun bed leunt. We praten wat en daarna onderzoek ik haar. Ze heeft een prachtige buik. Ik voel dat het kindje mooi met het hoofdje naar beneden ligt en beluister het hartje van de baby. Ook dat klinkt keurig. Dan doe ik een inwendig onderzoek en voel dat ze al ruim 4 cm ontsluiting heeft. De vliezen zijn nog niet gebroken. Ik overleg wat Anneke. Ze wil graag thuis bevallen, net als de vorige twee keren. Dat lijkt mij een goed plan. Haar lijf weet hoe het moet bevallen en omdat het haar derde kindje is, zou het wel eens vlot kunnen gaan. Ik bel de kraamzorg om te vragen of ze een kraamverzorgster naar ons toe kunnen sturen voor assistentie bij de bevalling. Dan pak ik mijn gloednieuwe verlostas en haal alle benodigde materialen en instrumenten eruit. Zorgvuldig leg ik alles klaar.
De navelstreng zit drie keer om het nekje gewikkeld
Een half uurtje na mijn inwendig onderzoek is het duidelijk dat Anneke het zwaar heeft. Ze wil graag weten hoe het ervoor staat. Ze gaat nog even plassen en dan wil ik haar op bed helpen om haar opnieuw te onderzoeken. Net naast het bed breken haar vliezen. Helder vruchtwater stroomt langs haar benen. De wee daarna ervaart ze direct veel drukgevoel. Het gaat snel en zo meteen zal ze haar kindje in haar armen kunnen houden. Als Anneke op bed ligt, voel ik kort of ze al mee kan gaan persen. Ja hoor, ze heeft volledige ontsluiting. En dan wordt er na twee persweeën een hoofdje geboren. Ik kan het kindje nog niet helemaal geboren laten worden, want de navelstreng zit maar liefst drie keer om de nek gewikkeld. Ik probeer het te ‘ontwarren’, door de navelstreng van het nekje te halen, maar daar wil dit meisje niet op wachten. Haar lijfje wordt ook vlot geboren en tussen de benen van de mama haal ik de navelstreng weg. Tijdens het afhalen van de navelstreng begint ze al volop te huilen! Een dochter Saar is geboren (nog geen uur na mijn aankomst). Ze heeft een goede start. De placenta volgt gauw en er is gelukkig voor Anneke amper schade, dus ik hoef niet te hechten. Een prachtige spontane en voorspoedige bevalling. Fantastisch om zo je verloskundige carrière te mogen beginnen.
Dan gaat mijn werktelefoon weer
Een paar minuten nadat de placenta is geboren, gaat om 1.00 uur mijn telefoon: “Hoi, met Bregje. Ik bel je even om te laten weten dat mijn vliezen zojuist zijn gebroken.” Ik klets even met haar en stel wat vragen. Ze voelt de baby voldoende bewegen, het vruchtwater is helder en ze heeft nog geen weeën. Ik geef haar wat instructies en we spreken af dat ik afrond bij deze bevalling en dat ik met een uur bij haar zal zijn. Samen met de kraamzorg ruim ik alles op, zorgen we ervoor dat Anneke comfortabel even kan bijkomen en kijk ik baby Saar na. Ze ziet er gezond en mooi uit, geen bijzonderheden te ontdekken. Wat een opluchting en positieve ontlading. Ik sta stijf van de adrenaline na het zelfstandig begeleiden van mijn eerste bevalling. Ik vertel het Anneke pas na de bevalling dat zij de eerste is. Ze vindt het erg bijzonder dat Saar de eerste baby is die ik op de wereld heb mogen helpen. Haar zal ik nooit meer vergeten.
VERLOSKUNDIGE LIDA
De namen in het verhaal zijn veranderd in verband met de privacy
