5:00 uur
Ik word (met 40.1 week zwangerschap) wakker van krampen. “Het is begonnen of toch niet?”, vraag ik me af. Euforie, tinteling en intense vreugde trekken als golven door mijn lichaam. Vandaag ga ik onze zoon ontmoeten. Onder de deken time ik de krampen, om mijn man Mischa nog niet wakker te maken. Om de tien minuten trekken de golven als hevige menstruatiepijn door mijn lichaam. Al zuchtend vermengen ze zich met vreugde door mijn lijf.
7:00 uur
Nadat we alle drie wakker zijn, bel ik mijn moeder. Het lijkt me beter als zij Ammée ophaalt bij de opvang vanmiddag en haar mee naar huis neemt. Ze reist vanuit Brabant met de trein, om Ammée mee naar hen te nemen. Het voelt fijn dat ik weet dat ik me helemaal op mezelf kan focussen. Tijdens het aankleden van Ammée lijken de golven heviger te worden. Dit voelt goed.
10:00 uur
Mischa heeft Ammée naar de opvang gebracht en werkt thuis nog een beetje. Ik steek de kaarsjes aan, zet muziek op en wieg een beetje door het huis. Ik voel dat de weeën afnemen. “Hmmm, toch niet net als bij Ammée dagen van weeën”, denk ik, “gelukkig mag ik vanmiddag naar de verloskundige.” Ik voel aan alles dat ik me wil laten strippen als het kan.
12.00 uur
We maken samen een grote wandeling richting de verloskundige. In een serene bubbel loop ik aan Mischa zijn hand waggelend mee. Ik laat me meevoeren in dit veilige samenzijn. Richting de magische poort van een nieuw leven.
14.00 uur
“Ja, ik rij met Mascha mee vanavond. Wil jij ook meerijden?”, hoor ik de verloskundige tegen de vrouw achter de balie zeggen. Ik spits mijn oren. “Meerijden? Waarnaartoe”. Dit voelt niet goed.
14.15 uur
“Kun je Mascha zo bellen?”, hoor ik mezelf vragen. De vrouw aan de balie vertelt dat ze vanavond met het gehele team een uitje hebben. Twee nachten en een dag teambuilding. Al jaren niet gebeurt. Ik vraag of Mascha misschien later kan gaan. Ze stelt me gerust en zegt dat ze dat zal vragen. Tijdens de bevalling van Ammée zijn we verplaatst naar het geboortehotel. Daar ging van alles mis. Ik heb maandenlang angsten gehad dat er iets met haar zou gebeuren. Zelf ben ik bang geweest tijdens de bevalling dat ik dood zou gaan, maar niemand het zag. In de begeleiding van de verloskundigenpraktijk werd al snel duidelijk dat ze mij die veiligheid wilden en konden bieden. Mascha zou mijn bevalling begeleiden of ze nu dienst had of niet.
14.30 uur
“Twee centimeter ontsluiting. Jij gaat vandaag jullie kindje krijgen”. Het strippen voelt goed. Het klopt. Ik voel me krachtig in de bevestiging of die nu suggestief of waar is. Ik voel hoe mijn lichaam het omarmt.
17.00 uur
Nadat ik even heb geslapen, voel ik dat de weeën terug zijn. Steviger dit keer, met wel iets meer tijd er tussen. Ik twijfel of ik de massage door moet laten gaan. Vanochtend had ik hem afgezegd voor de ochtend, maar dit toch weer teruggedraaid toen de weeën afnamen. Ik overleg met Mischa dat hij me wegbrengt, gaat sporten en me ophaalt als het te hevig wordt.
17:30 uur
Ik kruip tussen de golvingen door op de massagetafel. Schuin met één been omhoog volg ik iedere 15 minuut hoe de golvingen steeds heviger door mijn lichaam gaan. Ik ben blij dat ik hier lig, om helemaal contact te maken met mijn lichaam. De afgelopen maanden heb ik wekelijks deze aanrakingen mogen ontvangen. Het voelt als een markering om het proces helemaal in te gaan en naar binnen te keren.
18:45 uur
Ik voel aan alles dat ik naar huis toe wil. Ik vraag Mischa om me op te halen. In de auto bel ik de praktijk. “Mascha is niet meer in Amsterdam, maar er komt een fantastische vervanger.” Ik voel een seconde teleurstelling, dat direct omkeert in vastberadenheid. Ik ga vandaag mijn zoon ontmoeten en blijkbaar moet dit nu zo zijn. Ik neem het geboorteplan nog een keer door met Mischa. “Ik ga in bad liggen en jij zorgt dat het precies gaat zoals afgesproken!”, sluit ik af.
19:15 uur
Het bad vult zich, Mischa heeft de kaarsjes aangestoken en de geur die ik heb uitgekozen aangezet. Ik laat me in het warme water zakken en zet direct mijn meditatie op. Maanden heb ik deze dagelijks geluisterd om in ontspanning te zakken. Ik duik helemaal naar binnen.
19:30 uur
De deurbel gaat. Ik hoor Mischa naar de deur lopen. Zachte fluisterstemmen vullen de gang. De verloskundige komt zachtjes de badkamer binnen. Ik voel direct dat het goed is. De zachte serene rust waarmee ze binnenkomt, bescheiden en nederig bijna. Ik voel een groots vertrouwen. Geheel tegen mijn eerdere verwachtingen en zoals in mijn plan beschreven wil ik toch heel graag weten hoever mijn ontsluiting is. Ze vraagt zacht of ik dat zeker weet en dat wat ik ook kies, zij mij volgt. Ik geef aan dat ik me er toch prettig bij voel. Ik zit op 4 a 5 cm. Ik geef aan dat ik graag alleen wil zijn en over twee uur weer even wil kijken hoe het vordert. Ze gaat zachtjes weg.
20:30 uur
Twee meditatiescycles verder. De weeën nemen steeds iets in sterkte toe. Ik voel me zo krachtig. Ik hoor zachtjes gefluister in de woonkamer. Mischa maakt eten en en ik ruik de geuren. Hoewel ik dat niet zo lekker vind, voelt de gemoedelijkheid van mijn man en de verloskundige samen in de woonkamer veilig en vertrouwd , zodat ik helemaal mijn ruimte in kan nemen.
21.15 uur
“Wil je de verloskundige vragen om te checken? Het wordt steeds heviger.” Mischa vraagt me nog even vol te houden. “Net als met sporten”, denk ik. Ik hou van uitdaging en spel, altijd gedaan ook. “Nog 15 minuten mediteren en dan even kijken.”
21:30 uur
“Je zit op 6 a 7 centimeter ontsluiting”, zegt de verloskundige. “Hoe lang nog?”, vraag ik. Ze laat het in het midden, maar geeft me vertrouwen door te zeggen dat het heel goed gaat. “Net voor of net na middennacht”, schat ze in. Ik keer weer naar binnen en vraag aan Mischa of hij bij me wil blijven. De golven worden heviger.
22:30 uur
De weeën nemen rap toe. Ik voel hoe ik dieper naar binnen keer. Ik voel angst. Die diepte ken ik van de vorige keer. Ik weet wat ik nu moet doen, wat me de vorige keer niet lukte. Ik vraag aan Mischa of hij de verloskundige wil vragen om te komen. Ik vertel haar dat ik het spannend vind. Dat het hevig wordt nu en dat ik haar graag dichtbij me wil hebben. Mischa en de verloskundige zitten gehurkt naast het bad. Om beurten houden ze mijn hand vast. De woorden van bemoediging en steun stromen naar binnen. Ik voel hoe krachtig ik ben, nu ik me laat dragen. Ik voel de oprechtheid van de woorden die ze tegen me zeggen. Als zalf verzacht het me. “Ik kan dit”, denk ik.
23:30
De kraamzorg komt binnen. Ongeveer 9 centimeter ontsluiting. In overleg breekt de verloskundige de vliezen. Het randje waar ik tegenaan blijf hikken, gaat nu hopelijk weg. Ik voel aan alles dat het niet lang meer duurt. Het laatste stuk is zwaar. Mijn ademhaling wordt dieper en zwaarder. Ik heb het gevoel dat ik af en toe loei en er hele zware geluiden mijn lichaam verlaten. Even denk ik aan de buren. “Nee Nicky, niet doen! Je hoeft je niet aan te passen. Laat je gaan”, denk ik.
00:00
“Ik kan niet meer”, roep ik. Het voelt zo zwaar en tegelijkertijd ben ik diep weggezakt. Zo in contact met mijn lichaam, zo in overgave. Bij iedere wee voel ik de geluiden als een didgeridoo grommend door mijn lijf gaan. Als een brandend vuur. Waarna ze weer gaan liggen en er tijdelijk kalmte is en ik de geruststellende woorden opzuig.
00:16 uur
Eindelijk 10 centimeter ontsluiting. Ik mag mee persen. Ik voel direct de kracht, zoals bij mijn vorige bevalling. De kracht herken ik. Ik voel het hoofdje één keer terug bewegen, wat een akelig gevoel. Dit wil ik niet meer. Ik zet vol mijn kracht erop. Ik hoor de aanmoediging. “Je doet het super Nicky. Bijna Nicky. Nog maar heel even. Bij de volgende wee ga je nog maar heel zachtjes persen. Een beetje zuchten nu. Bijna”, hoor ik, “bijna”. En dan na 13 minuten persen, voel ik het hoofdje staan. Ik kan mijn armen en benen niet meer bewegen van de kramp in mijn lijf. Ik voel het verschil nauwelijks tussen mijn weeën en de kramp. “Zuchten, zuchten, zuchten, een klein beetje mee zuchten. Kom maar met je handen.” Ik kan mijn zoon niet aannemen van de kramp en dan wordt Odin heel rustig geboren. De verloskundige legt hem op mijn borst en ik voel de tranen komen. De ontlading is zo groot. Deze ervaring is zo helend. Ik hoor alleen maar hoe goed ik het gedaan heb en ik voel dat het waar is.
NICKY
