Mama Sascha heeft kanker en bereikt een dieptepunt

Hoe weet je wanneer iets ‘genoeg’ is? Is dat als je iets niet meer leuk vindt? Als je niet begrijpt waarom je bepaalde keuzes hebt gemaakt, omdat je er gevoelsmatig niet (meer) achterstaat? Of wanneer jouw grenzen worden overschreden?

Een schril contrast

Vorige week had ik heftige dag en nacht. Wij kwamen net terug van een te gekke Bucketlistreis samen naar Dubai. Gewoon met z’n tweetjes. Ivar en Sascha. Even geen ziekenhuizen, opvoeden of schoolruns. Weer dat stel zonder zorgen, verliefd friemelend aan elkaar terwijl we over de boulevard flaneerden. 

Er was een schril contrast van intens genieten van alles in Dubai en die nacht, de nacht dat ik het leven heel even niet meer zag zitten. Ik had die nacht pijn, wist niet meer waar ik het zoeken moest. Plat Liggen kon niet, staan ook niet. Ik werd steeds wakker van mijn eigen gepruttel. Ik was compleet in paniek. De sterkste opiaten in mijn bezit leken ook niet te werken. En de tumor in mijn lever had de tijd van zijn leven. Het maakte hem niet uit dat ik inmiddels niet meer kon ademen en dat elke beweging voelde alsof mijn ribben als rietjes braken. Het was op dat moment dat ik dacht: ‘Als ik deze kanker zo moet dragen, dan hoeft het niet meer voor mij’. Van die hardop uitgesproken zin werd ik zo ongelooflijk bang. Want blijkbaar was dit mijn grens. Ik had hem aangetikt, hier, in het holst van de nacht. Het voelde niet als berusting of acceptatie van het moment, maar als opgeven. Tegenover Ivar, maar ook tegenover mijn kindjes. En dat gevoel deed zo’n pijn. 

De normale dingen voelen als een uitputtingsslag

Omdat er ook brood op de plank moet, was Ivar die ochtend al vroeg vertrokken naar zijn werk en stond ik al vroeg mijn verdriet weg te huilen onder de douche, voordat de kindjes naar de opvang en school moesten. Ik wist gewoon even niet meer hoe ik het moest doen: voor mijzelf zorgen, laat staan voor mijn eigen kinderen. Aankleden, eten geven en ga zo maar door. Uit alle hoekjes en kiertjes van mijn zijn heb ik toen energie getapt om Olivier en Lotte in ieder geval gevoed en aangekleed op school te krijgen en dat is gelukt. Toch nog een mini middelvinger naar die kanker. Maar wat was dit een uitputtingsslag. Een klein onverwerkt trauma. Deze kanker heeft me zoveel ontnomen al die maanden, maar de waardigheid van het niet meer alleen voor mijn kinderen kunnen zorgen en de handdoek in de ring willen gooien, was wel een absoluut dieptepunt. 

Alles heeft een houdbaarheidsdatum

Naarmate ik zieker word, merk ik dat dit soort thema’s een grotere rol gaan spelen. Het moederschap versus het terminaal ziek zijn. Het verliezen van de regie over mijn eigen leven. Ik ben een veertigjarige moeder gevangen in een lijf van een 80-jarige. Ik hoor aan het begin van een vol leven te staan. We hebben alles op de rit: een heel leuk huis, een heel fijn sociaal netwerk, leuke banen en nog leukere kinderen, maar alles wel met een houdbaarheidsdatum. 

Ons huis is, naast speelgoed, nu ook gevuld met een ziekenhuisbed en in de gang staat een rolstoel. Ogenschijnlijk kleine onbelangrijk dingetjes, maar weer zo’n realiteit check: ik kan het niet meer alleen. En laat dat nou net hetgeen zijn waar ik zo aan hang: onafhankelijk. Voor nu geniet ik van de kleine dingen die ik wel kan, omdat ik nooit meer zo’n dieptepunt wil voelen als die ene nacht.

SASCHA