Ons zoontje is perfect, hij heeft alleen een bijzonder voetje

Ik was zwanger van ons derde kindje. De weken gingen erg snel. Met twee zoontjes van toen 5 en 1,5 jaar kon dat ook niet anders. De eerste echo’s waren goed, inmiddels wisten we ook dat we een derde zoontje zouden verwachten, super leuk!

De verloskundige werd stil en stopte de echo

We gingen niets vermoedend naar de 20-wekenecho. Lachend kwamen we de spreekkamer binnen gelopen. We maakten hier en daar wat grapjes totdat de verloskundige van het ziekenhuis steeds stiller werd en stopte. Hierna gaf de verloskundige aan dat ons kindje waarschijnlijk een afwijking had aan zijn rechtervoet. “Huh, wat? Afwijking? Wat betekent dit?”, vroegen wij. We werden in één klap terug gehaald naar de realiteit en het gelach maakte plaats voor serieuze praat. Dit hadden we niet aan zien komen. Hier hadden we geen rekening mee gehouden. De verloskundige mocht het nog niet definitief zeggen, maar ze vermoedde dat er sprake was van een klompvoet. Ik haalde meteen van alles in mijn hoofd en maakte me veel zorgen. Ik werd emotioneel, ik was ook nog zwanger, die hormonen hielpen zeker niet mee. Een week later zouden we pas de tweede GUO krijgen bij de gynaecoloog. Een week lang in onzekerheid. “Hebben ze het wel goed gezien? Is hij verder wel gezond?”, dacht ik. Thuis googelde ik en las ik dat een klompvoetje vaak gepaard gaat met andere ziektes. Nu maakte ik me nog meer zorgen. Dit opzoekwerk had ik niet moeten doen.

De tweede controle

De tweede GUO brak aan. De week met slapeloze nachten was voorbij. Wat een spanning. We hadden een lieve gynaecoloog die inderdaad aangaf dat onze zoon een klompvoet had, maar verder zag hij er helemaal gezond uit. Het ging dus om een geïsoleerde afwijking. Hierna beantwoordde ze al onze vragen, waardoor ze onze onzekerheid en zorgen weg nam. We kwamen in aanmerking voor een vruchtwaterpunctie. Omdat hij alleen een klompvoet had, de vruchtwaterpunctie niet zonder risico was en onze NIPT met nevenbevindingen goed was, namen we het risico niet. We kozen er voor om geen vruchtwaterpunctie te doen.

Vervolgens kregen we een gesprek met de orthopeed van een klompvoetcentrum. Hij zal straks het klompvoetje gaan behandelen. Na de geboorte zal onze zoon binnen 7 dagen in het gips moeten. We hebben hier alle uitleg gehad. Al waren we zelf ook goed op de hoogte en hadden we ons ingelezen. Ik had zelfs zijn kleding laten aanpassen (zoals de sokken van de pakjes af laten halen) en broekjes uitgekozen met veel rek, zodat het over het gips heen kon. Nu was het wachten tot Mylo geboren zou worden.

De start van onze zoon Mylo

Na een snelle bevalling van 2,5 uur is onze Mylo geboren met 38+4 weken op 25 augustus. Zes dagen later stond de afspraak in het klompvoetcentrum. De tussenliggende dagen heb ik hem elke dag thuis in bad gedaan. Want als hij later in het gips zat, kon dat niet meer. Alleen tijdens de gipswissel.

De orthopeed heeft beiden voeten gecontroleerd en ze punten gegeven. Aan de hand van deze punten konden ze zien hoe ernstig de gradatie was. Zijn klompvoet was mooi flexibel, dus goed te corrigeren. Mylo werd meteen gegipst. Tijdens het gipsen gaf ik hem een flesje, zodat hij kon ontspannen. Hij zou 6 a 7 gipsjes nodig hebben en daarna een plaatselijke operatie door de achillespees door te halen. Vervolgens 23 uur per dag een brace voor drie maanden lang. Hierna moest hij tot 4 jaar de brace alleen aan tijdens zijn slaapjes. Het was dus een heel traject wat we in gingen. Best wel intensief ook. Daarnaast heb ik nog twee andere zoontjes rondlopen, maar alles om ervoor te zorgen dat het goed zou komen met zijn bijzondere voetje.

Vele nieuwe gipsjes verder

Elke week moesten we naar het ziekenhuis voor nieuw gips. Tijdens deze gipswissel mocht ik Mylo in bad doen en wegen. Telkens kwam de orthopeed kijken. Hij bepaalde dan de graden van de correctie van het voetje. Elke week werd de voet iets meer naar buiten gecorrigeerd. Ik nam warme kleding mee. Het gips was in het begin warm, maar koelde snel af. Hierdoor kon mijn kleintje het koud krijgen. Na 24 uur was het gips opgedroogd. Een kruikje in bed was ook fijn voor hem.

Mylo deed het elke week dapper. Hij gaf geen kick. Hij ontspande door het bad en zijn fles melk. Hierdoor ging het gipsen ook steeds goed. Uiteindelijk had Mylo maar zes gipsjes nodig. Na die zes gipsjes stond z’n voetje al redelijk goed. Alleen stond z’n voet wat spits, doordat zijn achillespees te kort was. Deze haalden ze dan door onder plaatselijke verdoving. Als ouder mocht ik daarbij zijn. Bij het doorhalen van de spier, voelde ik een trilling bij Mylo. Hij was echt een bikkel. Hierna moest het gips drie weken blijven zitten, zodat de achillespees weer kon aangroeien.

De hele gipsperiode is me erg mee gevallen. Wat ik wèl erg vervelend vond waren de blikken van mensen, zoals bij het consultatiebureau. Ze zagen mijn klein baby’tje met gips en keken dan verbaasd en vragend van mijn kindje naar mij. Als ik mensen zo zag kijken, legde ik altijd uit dat hij een klompvoetje had en daarom in het gips zat.

Na de drie lange weken, mocht het gips er eindelijk af en kreeg hij zijn brace. Beide voeten zaten vast in de schoentjes, die verbonden waren met een stang (de bar). Deze bar was ingesteld op een bepaald aantal graden. Zijn klompvoetje stond op 70 graden en zijn goede voetje op 40. Zijn “goede” voetje moest ook in de brace om ervoor te zorgen dat zijn andere voetje gecorrigeerd bleef, zodat het niet terug groeide. Het was dan ook van belang dat wij ons hielden aan die 23 uur per dag. Dit moet voor 3 maanden lang. Wij zitten er nu midden in. Wij doen de schoentjes altijd uit na het eten, zodat Mylo even lekker vrij kan bewegen op het kleed, hierna in bad met zijn broers, voetjes masseren en tenslotte de brace weer aan. In het begin heb ik echt zitten stoeien met het aandoen van de schoentjes. Het was zoeken hoe strak de schoentjes moesten zitten, zodat de hak niet omhoog kwam, maar er ook geen drukplekken ontstonden. Nu vier weken later, drie nieuwe paar schoentjes verder heb ik het onder de knie!

Eind januari zijn we klaar met de 23-uur-fase, daar kijk ik erg naar uit. Dan komt er wat meer vrijheid voor Mylo. Hij vindt het nu namelijk echt niet fijn om op zijn buik te liggen met de brace. Op de buik oefenen doen we dus in dat kleine uurtje per dag. Ook deze fase van het traject valt me uiteindelijk mee. Mylo is een heerlijk makkelijk mannetje dat alles toe laat en het allemaal prima vindt. De laatste tijd draag ik Mylo steeds vaker, hij vindt dit heerlijk. Ook dan heb je natuurlijk mensen die kijken. Ook dan leg ik uit dat hij een brace draagt voor zijn klompvoet. Zelfs de huisarts gaf aan niet vaak een brace gezien te hebben. Mensen vinden het vaak zielig. Maar dat is het niet. Mylo weet niet beter en het doet geen pijn. Straks kan hij gewoon alles met z’n voetje zoals elk ander kind. Mylo z’n voetje zal altijd bijzonder blijven. Hij zal vast nooit een profvoetballer worden, als hij maar lekker kan voetballen met zijn vriendjes, dat vind ik het belangrijkste.

Ons zoontje is perfect. Een vrolijk lief mannetje met het mooiste en meest bijzondere voetje ooit. Een klompvoet is geen klomp aan het been. Hij had bij zijn geboorte gewoon vijf tenen en een voetje, maar in plaats van recht naar voren, stond deze naar binnen.

CHLOE