Zondag 3 januari was ik precies 32 weken zwanger. Ik voelde mijn dochtertjes sinds zaterdag minder bewegen in mijn buik, maar ik dacht dat dat door de harde buiken kwam. Ik ging zondag toch maar voor de zekerheid langs de verloskundige. De verloskundige vertelde dat haar hartje anders was, maar ik maakte me nog geen zorgen. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik samen met mijn schoonzusje heen ging. Ik vond het belangrijk dat mijn vriend bij ons zoontje bleef. Samen met mijn schoonzusje liep ik het ziekenhuis binnen. Ik zei tegen haar: “Er is niks aan de hand. Wij zijn hier zo weg”. Dat bleek al heel snel niet zo te zien.
De monitor bleef af gaan
Ik lag op bed en werd aan de CTG gelegd. De monitor bleef op een gegeven moment af gaan. We kregen het gevoel dat er iets aan de hand was. Dat gevoel werd al vrij snel bevestigd. De arts maakte een echo en liep weer weg voor overleg. Ik wist toen nog niet dat dit de laatste keer was dat ik mijn dochtertje in leven zag. Kort daarna kwamen er een stuk of acht verpleegsters en verloskundigen de kamer binnen stormen. Het was helemaal mis. Ik werd met haast klaar gemaakt voor een spoedkeizersnede. Ik liet alles over me heen komen en keek naar mijn schoonzusje. Ik zag angst en tranen in haar ogen, maar ze hield zich sterk, voor mij. Ik zei tegen haar: “Het komt allemaal goed. Maak je maar geen zorgen! Bel Max voor me op. Alles komt goed. Dat zal je zien!” Zij liep de gang op om mijn vriend te bellen. Ze zei dat hij meteen naar het ziekenhuis moest komen. Hierna werd aan mijn schoonzusje uitgelegd wat er ging gebeuren met mij. Tijdens het praten maakten ze mij klaar voor de spoedkeizersnede. Het was de bedoeling dat zij met mij meeging en zou wisselen met mijn vriend, zodra hij aankwam. Ik bleef herhalen dat als zij niet mee wilde, het niet erg was en dat ze aan zichzelf moest denken. “Met mij komt alles goed”, zei ik. Vrij snel daarna ging alles fout.
De zorgverleners werden overmand door emoties
Nog voor de keizersnede viel het hartje van mijn dochter weg. De artsen zochten om de beurt naar een hartslag, maar er kwam niks. Stilte. Er werd een echoapparaat gehaald. Bevestiging. Het was echt zo: haar hartje was gestopt met kloppen. Ik had het graag anders gewild. Ik voelde me zo ontzettend machteloos. Eén ding weet ik zeker: ik zal nooit meer een seconde voor lief nemen. Het voelde alsof mijn hele wereld instortte. Niet alleen bij mij, maar bij iedereen in de kamer. Het had zoveel impact op de zorgverleners. Iedereen werd er stil van. Er heerste enorm verdriet. De zorgverleners liepen allemaal even de kamer uit met hun emoties. Het enige wat ik op dat moment kon doen was huilen. Ik zei: “Ik wil naar mijn zoon James!”. Mijn schoonzusje omhelsde me intens. Vanaf dat moment ontstond er iets moois en speciaals tijdens een heel verdrietig moment. Die band die wij hebben, pakt niemand ons meer af. Ik ben haar voor altijd dankbaar. Daarna stond mij een grote uitdaging te wachten. Mijn vriend was er nog niet en ik moest straks alles aan hem uitleggen. Ik moest hem het allerergste nieuws uit zijn leven brengen. Er bleef één vraag door mijn hoofd spoken waar ik geen antwoord op had: “Hoe vertel ik dat onze dochter, het meisje waar hij zo lang op wachtte, het meisje dat zijn beste maatje zou worden, is overleden?”
De blik in de ogen van mij vriend zal ik nooit vergeten
Mijn vriend kwam de kamer binnengelopen. Hij wist nog van niets. De blik in zijn ogen vergeet ik nooit meer. Ik lag op bed en vroeg of hij even bij me kwam zitten. Hij antwoordde: “Nee Michaela, zeg niet dat het waar is!” Er zat zo veel woede, maar ook verdriet in deze woorden. Hij werd helemaal gek. Hij kon maar niet begrijpen hoe dit gebeurd was, dat onze dochter niet meteen gehaald kon worden en wij nog twee dagen moesten wachten. Hij werd bozer en bozer. Hij wilde dat onze dochter nu op de wereld gebracht werd. Hij schreeuwde: “Snijd haar nu open! Waarom snijden jullie haar niet open?!” Hij liep uiteindelijk de kamer uit en haalde onze zoon die beneden met opa in de auto zat. Vlak daarna kregen wij veel informatie om ons voor te bereiden op de komende dagen. We mochten naar huis. Ik besloot te gaan genieten van de laatste twee dagen met mijn zwangere buik, van onze laatste momentjes samen. Dinsdag stond de bevalling en deze bevalling zou anders gaan dan bij onze zoon. We zouden dan onze dochter ontmoeten. Zij zou stil ter wereld komen.
Ik had met met mezelf afgesproken dat ik niet zou gaan huilen
Dinsdag stond ik met een dubbel gevoel op. Hoe bereid je je voor op de bevalling als je weet dat je dochter stil geboren gaat worden? Ik voelde geluk en verdriet, gelijktijdig. Geluk, omdat ik eindelijk mijn dochter ging ontmoeten en haar voor het eerst zou vasthouden. Verdriet, omdat ik wist dat ik haar nooit zou horen huilen en mijn zoontje van 3 nooit met zijn kleine zusje zou kunnen spelen. Maar ook verdriet omdat ik haar maar een week bij me kon houden.
Mijn partner en ik kwamen aan bij het ziekenhuis waar wij liefdevol ontvangen werden. Ik had met mijzelf afgesproken om niet te gaan huilen. Mijn dochter had hard gevochten en ik zou dat ook voor haar doen, omdat ik zo enorm trots op haar was. Ik wilde dat zij dat ook op mij was. “Mijn dochter komt vandaag ter wereld en dat doe ik met een lach. Daar maak ik een mooie en geen verdrietige herinnering van”, fluisterde ik mezelf toe. Ik had besloten om een ruggenprik te nemen om het mijzelf, maar ook mijn vriend makkelijker te maken. Ik had het gevoel dat ik het hem niet aan kon doen om mij zo veel pijn te zien lijden. Ik vond het zo veel erger voor hem om het allemaal vanaf een andere kant te moeten meemaken. Ik kwam al met een aantal centimeters ontsluiting binnen waardoor er na overleg besloten werd om toch mijn vliezen te breken, waardoor alles sneller ging dan verwacht. Mijn vriend vond het ontzetten heftig en begon tijdens te bevalling te twijfelen of hij onze dochter wel wilde zien. Ik vertelde hem dat ik het belangrijk vond dat hij op dit moment voor zichzelf koos en dat het met mij allemaal goed zou komen. Ik gaf aan dat hij buiten moest wachten, omdat ze eraan kwam. “Het is niet erg. Ik vertel je hoe ze eruit ziet en dan kan je zelf beslissen of je je dochter wil zien”, zei ik. Ik had helse pijn tijdens de hele bevalling, maar ik kreeg heel veel kracht door mijn dochter.
De stilgeboorte van Lily-Rose
Onze prachtige dochter werd om 14:26 stil geboren. Vanaf dat moment was ik moeder van een sterrenkind. Ik had een glimlach van oor tot oor. Ik was zo trots op mijn mooie, stoere meisje. Ik vroeg of ik zelf de navelstreng mocht doorknippen. Ik kreeg haar op mijn borst en ik was meteen verliefd. “Mommy loves you”, fluisterde ik. Ik kon niet meer stoppen met lachen. Ik bleef zeggen hoe mooi zij was. Ik riep mijn vriend: “Schat, je wil haar echt zien! Ze is zo prachtig!” Ik legde uit hoe ze eruit zag. Hij kwam naast me staan en kon zijn ogen niet meer van haar afhouden. Wij gaven haar de naam Lily-Rose. Daarna belde ik trots de familie op en vertelde dat wij haar vernoemd hadden naar haar oma Lily. Mijn zoontje, schoonzusje en schoonmoeder kwamen naar het ziekenhuis toe. Er werden door de stichting Make a Memory prachtige foto’s gemaakt van ons gezin. Pas later op de avond vloeiden de eerste tranen. Ik moest haar namelijk achterlaten voor onderzoek, maar ik kon haar niet alleen laten. Het afscheid voelde niet goed. Ons zoontje had zijn favoriete knuffel meegegeven. Zij mocht deze bij zich houden totdat wij de volgende dag weer herenigd zouden zijn. Zo zou zij toch niet alleen zijn. Hij was op deze manier bij haar. Hij had hetzelfde knuffeltje thuis. Door middel van ditzelfde knuffeltje waren ze met elkaar verbonden.
MICHAELA
Hier rollen de tranen ook over mijn wangen. Veel sterkte voor jullie allemaal