Huilend op de bank, zo vind ik mijzelf. Na weer een middag vol corrigeren, opruimen en chaos. Demi is nu anderhalf en in april zal ze twee jaar worden. Een periode waar ik altijd tegenop heb gezien, want zo’n peuterpuberteit is niks voor mij! Maar het is denk ik extra zwaar omdat onze Emma op deze leeftijd nog een baby was. We wisten dat dit anders ging zijn, maar ik dacht leuk anders. En eigenlijk ben ik teleurgesteld. Niet in Demi hoor, want ze is geweldig! Ze is grappig, gezellig, creatief en heel schattig. Ze kan iedereen laten lachen zodra ze loskomt en haarzelf laat zien. Maar 24/7 samen en dan elke dag dezelfde discussies met een peuter, dat is best intensief!
Ik moet de grenzen stellen in huis
Zo gooit ze elke dag haar eten op de grond, haar beker eindigt daar ook altijd, met de nodige limonade overal. Ze trekt de kast graag open en haalt alles er uit, ze geeft haar speelgoed aan de hond en als ik even niet oplet zit ze in de keuken met mijn pannen te spelen. Ja, best wel even aanpoten. Ik ren de hele dag achter haar aan en mijn eigen behoefte? Daar kom ik niet aan toe. Als ik haar dan woensdag naar de kinderopvang breng, ben ik blij dat ik even niet naar iemand anders hoef te luisteren. Maargoed, met alle coronaperikelen, is ze vaak thuis. Want die snotneus is niet weg te poetsen!
Papa krijgt alle kusjes en knuffels
Maar weet je wat ik het moeilijkste vind? Ze vraagt meerdere keren per dag naar papa. Hij is aan het werk en dat is moeilijk uit te leggen aan zo’n kleintje. Ik word er best verdrietig van. Want papa krijgt kusjes, papa mag haar knuffelen en ik? Ik mag haar poepluiers verschonen. Zo voelt het soms. Ik moet haar overdag corrigeren en straffen, waardoor ze mij soms ook niet leuk vindt. Zodra papa binnenkomt verandert ze in een engeltje. Als ik om een kusje vraag gilt ze het uit, want ze vind het vreselijk. Op een uitzondering daargelaten, krijg ik die gewoon niet! En als papa er om vraagt zit ze 9 van de 10 keer klaar met getuite lipjes. Au! Dat doet mij best zeer en raakt mij erger dan ik zou willen.
Ik wil niet jaloers zijn
Ik ben dan ook teleurgesteld in mijzelf. Want ik wil niet die jaloezie voelen, dat is zo kinderachtig. Ik gun het Clenn zo enorm dat hij die heerlijke kusjes krijgt en Demi dol op hem is! Maar waarom ben ik dan telkens zo verdrietig? Misschien is het wel gewoon een aanpassing van verwachting. Emma en ik waren samen één, omdat het zo was. Maar misschien ook wel omdat ik het zo bedacht, want tegenspraak kon zij niet geven en knuffelig zijn mijn beide kinderen.
Dus nu zeg ik tegen mezelf: nog een paar maanden dan is ze twee, dan is vast alles anders en tel ik ook vast weer mee!
ILJA
Lieve Ilja,
Natuurlijk klagen mag en het is niet altijd makkelijk, maar weet dat Demi dit ook aan je merkt.
Probeer echt het positieve te zien. Samen opruimen, de hond zijn eigen speeltjes geven enz.
Leer haar haar beker recht weg te zetten en als ze het doet reageer dan dolenthousiast.
Probeer echt de kleine dingen te zien en laat haar merken dat ze het goed doet, dan komen die knuffels en kusjes voor jou ook!
Lieve Ilja,
Je gevoel is ontzettend begrijpelijk en mag er zijn! Mijn schoonzus heeft iets soortgelijks gehad met haar oudste en dat was een “fase”. Kijk ook waar jij behoefte aan hebt en hoe je dat kunt realiseren. Het kan in de kleinste dingetjes zitten, zoals genieten van een kopje koffie/ thee, de zon op je gezicht.
Liefs, Sietske