Praten met kinderen kan soms lastig zijn. Vorige week zaten we met het hele gezin aan tafel. We aten lekker makkelijk: frietjes, kroketten en salade. Zowel mijn man als ik willen graag weten wat er in de kinderen omgaat, wat ze hebben meegemaakt. Juist tijdens het avondeten nemen we dan de tijd om te praten met de kinderen.
Het is heel waardevol om het gesprek met je kind op gang te brengen, maar even echt contact met elkaar maken kan lastig zijn. Wij hebben daar sinds een paar weken deze speciale kaartjes voor. Mijn dochter Isa van 10 jaar en dochter Sophie van 7 jaar vinden dit ook leuk. De kaartjes liggen altijd op de hoek van de tafel om het praten met onze kids op gang te brengen.
Een kaartje als hulp om te praten met kinderen
Sophie pakte de kaartjes, terwijl zij een frietje met mayo in haar mond stak. Ik had nooit van te voren kunnen bedenken wat voor een wending praten met de kinderen op dat moment zou nemen.… Sophie las het kaartje voor: ‘Schrijf een leuk berichtje of compliment op een kaartje en geef deze aan de persoon rechts van je’.
Ik pakte papiertjes en pennen om het gesprek met de kinderen op gang te brengen. Isa zat rechts van Sophie. Ik was erg benieuwd wat voor compliment zij aan haar grote zus zou gaan geven. Ik verzonk in gedachten. ‘Zo ontzettend goed dat we dit ieder weekend doen. Als deze kaartjes allemaal gedaan zijn, zoek ik andere om het praten met kinderen te blijven stimuleren’. Ik gaf iedereen 5 minuten de tijd om na te denken en te schrijven.
In het gesprek met kinderen kwam de boze buitenwereld onverwacht binnen
We begonnen vervolgens het gesprek met de kinderen. Ik nam gauw een hap kroket. Ik had een compliment voor mijn man: ‘Ik vind dat je erg leuk met de kinderen stoeit en mij veel knuffelt. Zo fijn!’. Hij glimlachte. Hierna was mijn man aan de beurt voor Sophie: ‘Zo knap dat jij altijd je eigen lunchtrommel maakt! Dat helpt mama’. Hierna was Sophie aan de beurt voor Isa. Isa pakte het briefje en las voor: ‘Bedankt dat je me hebt geholpen, toen ik zo erg was gepest!’.
Ik schrok. Hier had ik niets van gehoord. Niet van Isa, maar ook niet van Sophie zelf. Wij zijn eigenlijk altijd heel open tegen elkaar. Praten met je kind vind ik erg belangrijk. Ik wilde mijn kinderen dan ook altijd beschermen voor de boze buitenwereld. Gemene kinderen, vervelende mensen, onrecht. De tranen brandden in mijn keel. Sophie is juist zo’n zachtaardig persoon. Dit was mijn grootste angst: mijn kind dat gepest werd. Er heerste spanning aan tafel en het gesprek viel stil. Mijn man keek me aan. Hij wist hier duidelijk ook niets van.
Er ging iets niet goed in het contact maken
Echt contact maken met kinderen bleek dus toch niet zo makkelijk. In een nieuwe poging probeerde ik zo luchtig mogelijk te vragen wat er vorige week was gebeurd. Sophie barstte in huilen uit. Ik brak en nam haar in mijn armen. Ze leek zo jong, zo klein. ‘Bram rent altijd achter mij en Kirsten aan. Dat willen we niet. Hij gaat toch door. Isa zag dat en joeg hem weg op het schoolplein.’ Isa knikt: ‘Het is een rotjoch. Hij pest wel meerdere kinderen tijdens het buitenspelen’. ‘Hij schopt me ook in de klas’, ging Sophie door. ‘En hij duwt me bij gym als ik in zijn team zit’.
Ik voel onmacht en onrecht in het gesprek met mijn kind. ‘Doet hij dat zomaar?’, vroeg ik Sophie. ‘Ja’, zei ze. ‘Ik ben bang voor hem’, fluisterde ze. ‘Wat zeg of doe je dan als hij schopt of duwt?’, vroeg ik door. ‘Ik zeg dat dat pijn doet’, maar dan gaat hij door of doet het de volgende keer weer. Ik legde uit dat ze dan naar de juf moest gaan, maar ook dat durfde ze niet.
Vervolgens vertelde ze dat dit al maanden aan de gang was. Hij had het gemunt op een paar klasgenootjes, waaronder Sophie. Sophie zal beter voor zichzelf moeten opkomen, maar ook de juf moest hiervan op de hoogte worden gesteld. Ook zij kan een rol spelen in het praten met kinderen. ‘Ik ga met juf Linda praten’, suste ik haar. Samen gaan we je helpen Sophie, want dit kan niet. School blijkt al een tijdje een minder leuke plek voor haar. Dit wilde ik niet. Het moest een veilige en leuke plek voor haar zijn.
Blijf praten met je kind via de praatkaartjes
Uiteindelijk heb ik een gesprek gehad met juf. Ze was niet op de hoogte van het geschop en geduw. Zowel niet bij Sophie, als bij de andere klasgenootjes. Hij deed het altijd heel geniepig: snel op het schoolplein, onder de tafel of achterin de gymzaal. Het jongetje is goed aangepakt. Zijn moeder is ook op de hoogte gesteld. Ze was erg geschrokken en heeft hem flink aangesproken.
Hij laat Sophie nu met rust. Ik heb met Sophie besproken dat ze dit soort dingen niet moet opkroppen, maar altijd thuis hierover kan praten. Voorlopig blijven we dus gebruik maken van praatkaartjes om het gesprek te blijven voeren (klik hier voor allerlei andere soorten kaartjes). Dankbaar voor de opening die het gaf om een heftige gebeurtenis aan te snijden. Voor het echte contact dat we met elkaar hebben op zulke momenten. Misschien helpt het jou ook wel om open en eerlijk te praten met kinderen.
MARIA
