In de avond komt de verloskundige bij mijn zus aan huis voor controle. Ze voelt het baby’tje al drie dagen wat minder en houdt erg veel vocht vast. Zonder de bloeddruk van mijn zus te meten gaat de verloskundige weer naar huis.
Mijn zus voelt zich niet goed
De volgende dag komt mijn zus op mijn zoontje passen. Dit doet ze om de week op vrijdag. Ze geeft aan eerst even naar het inloopspreekuur bij de huisarts te willen gaan op aandringen van mijn moeder. Hier kan ze echter niet gezien worden in verband met drukte. “Wat gek, zwangere vrouwen, kinderen en ouderen krijgen toch voorrang?”, vraag ik me af. Ik geef aan dat als het niet gaat ze gewoon haar rust moet pakken en wij een andere oppas regelen. Dit slaat ze af. Ze wil alsnog graag oppassen. Gelukkig hoeft mijn partner maar een paar uur te trainen (topsporter). Hij stuurt haar op tijd weer naar huis, zodat ze toch kan rusten.
De placenta werkt niet goed
Die avond wil haar vriend van huis gaan, maar bij de afscheidskus op de zijkant van haar hoofd begint ze te snikken. Mijn zus zie je zelden tot nooit huilen, dus dit is serieus! Mijn zwager belt mijn moeder op en zij verwijst ze door naar de huisartsenpost. Bij de huisartsenpost worden ze doorverwezen naar het ziekenhuis. Het blijkt daar echt niet goed te gaan met mijn zus en haar baby’tje. Zwangerschapsvergiftiging. Haar bloeddruk is veel te hoog en de placenta werkt ook niet meer optimaal. De artsen willen mijn neefje nog een paar uur in de buik laten zitten, maar zeker geen dagen of weken. We hebben geluk dat mijn zus niet gewoon is gaan slapen, want hoe was het dan afgelopen voor haar en mijn neefje? Daar denken we liever niet over na.
Mijn neefje woog slechts 670 gram
De volgende dag is mijn neefje Ryan in de vroege ochtend om 04.27u, via een keizersnede ter wereld gekomen, met 26.0 weken zwangerschap en een gewicht van 670 gram. Ik heb nog nooit zo’n klein baby’tje gezien. “Hij maakt een goede indruk”, zeiden de artsen. Mijn zus begon hierna ook heel rustig op te knappen. “Gefeliciteerd”, zei de verpleegkundige vrolijk bij binnenkomst op mijn zus haar kamer. Ik vond dit erg vreemd om te horen in deze situatie. “Er is toch niks om te vieren? Mijn zus ligt er bij als een opgeblazen michelinpop en haar zoontje is ruim 3 maanden te vroeg geboren. Niet bepaald iets feestelijks”, dacht ik. Toen ik dit later met mijn moeder besprak zei ze: “Maar ze zijn wel mama en papa geworden”. Bovendien was mijn neefje stabiel, dus een felicitatie was wel degelijk gepast.
Er waren hoogte-, maar ook zeker dieptepunten
En daar begon mijn zus aan de grootste rollercoaster van haar leven. Er was zoveel onzekerheid. “Wat gaat de tijd ons brengen?”, vroeg ook ik mij af. Het ging met hoogte-, maar ook zeker dieptepunten: infecties, verschillenden bloedtransfusies en een oogoperatie in zijn nog prille bestaan.
Een van de bezoeken kan ik me nog goed herinneren. Mijn neefje was een paar weekjes oud. Zo’n kleintje ligt aan enorm veel apparatuur wat alles registreert. Als het alarm af gaat, is dat vaak niet zo’n best teken en het ging ook af tijdens mijn bezoekje. Saturatiedaling, hartslagdaling, ademhalingsstop, kortom allemaal piepjes. De verpleegkundige kwam. Het duurde even voor mijn neefje weer stabiel was, maar wat deed mijn zus dit goed. Ze bleef rustig en zelfbeheerst. Natuurlijk had zij ook van binnen haar angsten. Mijn hart ging als een malle tekeer. Ik moest op een gegeven moment even de kamer verlaten om weer terug rustig te worden. Ik heb zoveel respect gekregen voor mijn zus en zwager, want wat hebben ze dit vaak moeten doorstaan. Alarmbellen, panieksituaties, het niet weten of hun kindje door een infectie heen gaat komen. Wat deden ze dit goed samen en wat waren ze een sterk team. In totaal heeft mijn neefje ruim 14 weken op de NICU gelegen en daarna nog 9 weken op de kinderafdeling. 163 dagen in totaal en toen mocht hij éindelijk naar huis, op 20 april 2020. Hij is met sondevoeding mee naar huis gegaan. Zijn zuigbehoefte was behoorlijk matig, waardoor hij veel te weinig binnen zou krijgen. Na een aantal maanden neemt de zuigbehoefte alleen nog maar af, dus beter ging het drinken uit de fles niet.
Eenmaal thuis is het toch anders
Ook thuis hebben zijn mama, papa en oma al een aantal spannende situaties meegemaakt. Het was in het begin erg lastig om slijm op te hoesten. Zo erg dat hij hier bijna in stikte. Gelukkig is er iedere keer snel gehandeld, waardoor hij weer opknapte. Mijn zus en zwager hebben veel angst- en panieksituaties meegemaakt. Afgelopen zomer is mijn neefje nog een keertje opgenomen geweest in het ziekenhuis. Door de vroeggeboorte heeft hij BPD, waardoor hij veel vatbaarder is voor een verkoudheid of infectie.
Inmiddels is hij net 1 jaar geworden en lieve Ryan doet het goed! Afgelopen week heeft hij al zijn melk uit een tuitbeker gedronken en ook zijn fruithapje eet hij goed. De sonde zal er zeker nog een tijdje in blijven, maar dit ziet er positief uit voor de toekomst. Van iedere maaltijd maken ze een ‘feestje’, zodat hij een fijne ervaring opdoet met eten. Ook dit doen mijn zus en zwager wederom fantastisch. Wat heeft Ryan geluk met zulke lieve, dappere en sterke ouders. Dat je zoveel kan houden van een kindje dat niet van jezelf is, vind ik wonderbaarlijk!
Lieve stoere Ryan dat je in alle gezondheid groot mag worden en we samen nog heel veel geluksmomentjes mogen beleven!
X
TANTE SABINE
