Ik leerde mijn cliënte kennen via social media. Ze was net zo oud als ik èn zwanger van hun eerste kindje. Ze moest in het ziekenhuis bevallen vanwege medische redenen en ze wilde graag extra begeleiding voor zichzelf, maar zeker ook voor haar partner. Of ik haar daarbij zou kunnen helpen en of het wel mogelijk was in deze coronatijd. Ik sprak met haar af dat zij haar gynaecoloog zou bellen om het te overleggen. Ze kreeg direct groen licht. We planden ons kennismakingsgesprek. Het was een heerlijk stel. Ik voel het altijd meteen als ik een goede connectie heb met mensen. Dit is voor mijn werk heel erg belangrijk. Ik ben aanwezig bij één van de meest bijzondere en intieme momenten van hun leven. Dan is het wel heel belangrijk dat je elkaar kunt vertrouwen en je je comfortabel bij elkaar voelt.
De bevalling begon
Met 39 weken stuurde ik in de middag een berichtje: “39 weken! Gefeliciteerd! Het komt nu echt heel dichtbij”. Ik kreeg vrijwel direct een berichtje terug: “Volgens mij heb ik beginnende weeën, maar ze zijn nog niet zo krachtig en ook nog niet heel frequent”. Ik belde haar op om samen te kletsen en de situatie in te schatten. Ze was heel relaxed. Om 10 uur in de avond belde ik haar weer. Ze merkte nog geen verandering. Ik adviseerde haar om te gaan proberen te slapen. “Als de bevalling straks echt doorzet, moet je nog hard werken, dus probeer maar wat bij te slapen”. Om 3 uur ’s nachts ging mijn telefoon. Ze waren in het ziekenhuis. Het ging goed. Ik hoefde niet meteen te komen. Om 7 uur in de ochtend was ik nog niet gebeld, dus ik belde zelf. “Er is nog niet veel veranderd, maar misschien is het wel fijn als je kan komen”. Ik kleedde me snel aan, gaf mijn vriend en dochter een zoen en ging vol adrenaline naar m’n cliënt toe. Vandaag mocht ik helpen bij een wonder.
Nog even geen weeënopwekkers
“Oh Pleunie, ik ben zo blij dat je er bent!”, dit waren de eerste woorden die ze tegen me zei, toen ik binnen kwam. Als dat geen mooi ontvangst is, dan weet ik het ook niet meer. Ze lag in hetzelfde ziekenhuis en in dezelfde kamer als waar ik zelf bevallen ben van mijn dochter. “Hier worden prachtige kindjes geboren”, vertelde ik haar. Ze kreeg meteen een lach op haar gezicht. Tegelijk met mij kwam er een nieuwe verloskundige binnen. Ze stelde zichzelf voor en opperde weeënopwekkers, omdat de bevalling niet erg leek te vorderen. Mijn cliënt herinnerde zich waar we het tijdens de voorbereidingen over hebben gehad. Ze wilde het liefst zo natuurlijk mogelijk bevallen, en nu was ik daar om haar te gaan helpen. We spraken af dat ik eerst verschillende houdingen met haar zou proberen. Dat kon weleens helpen bij de vordering van de ontsluiting.
Een andere lichaamshouding
“Ik heb last van rugweeën”, zei ze. Ik adviseerde haar een andere houding aan te nemen en ik hielp haar door tegendruk te geven. “Oh dit voelt veel beter, wat fijn dit”. Ik word er altijd zo blij van als die kleine handelingen zo’n groot verschil kunnen maken. Ik legde haar vriend uit waar en hoe hij tegendruk moest geven en liet ze even samen hun routine vinden. Dit vond ik belangrijk: de partner de juiste instructies geven, zodat ze het samen konden doen. Ondertussen zette ik het bevalbad op, want dit was één van de wensen van mijn cliënt. Toen deze vol was en de weeën krachtiger en sterker werden, stapte ze in het bad. Ze voelde meteen verlichting. Ze kreeg het later zwaar en maakte zelfs de overweging om pijnbestrijding te vragen. Ik bleef haar herinneren aan haar plan, wensen en droombevalling. Ze zette door. Ze deed het zo goed, wat een kracht had deze vrouw.
Op de baarkruk
De wisselingen in houdingen, de verlichting van het warme water en het krijgen van tegendruk hielp haar de weeën op te vangen. Ik merkte aan haar dat de weeën steeds krachtiger en sneller achter elkaar kwamen. Even later hoorde ik haar zeggen dat ze een persgevoel had. We haalden de verloskundige erbij. Ze zat al op 8 centimeter ontsluiting. “Nog heel even lieverd, nog heel even en je hebt je dochter in je armen”, zei ik. De verloskundige sprak af dat ze over een uur weer kwam kijken, maar toen ze de kamer uit was gaf mijn cliënt aan dat ze echt moest persen. We drukten weer op de bel. Alles werd direct in gang gezet voor de baring. Binnen een paar minuten had ze de laatste 2 centimeter ontsluiting erbij. Ze kon het persen niet meer tegenhouden. We plaatsen de baarkruk in een hoekje en haar partner nam achter haar plaats, precies zoals we dat van te voren hadden besproken. Nog geen driekwartier later werd er een prachtig meisje geboren. Wat was ik trots.
“Hoe doen vrouwen dit zonder een doula!”, zei ze even later. Ik was zo trots op ons. Op haar prestatie, maar ook mijn beroep als doula waarbij ik vrouwen alle begeleiding geef die zij nodig hebben. Een bevalling is zo magisch en mooi. Met een voldaan gevoel nam ik twee uur na de geboorte afscheid. Wat heb ik toch een prachtig beroep als doula.
DOULA PLEUNIE (klik hier voor mijn Instagram)
