Roos schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder het vorige deel.
Deel 1: Wat ze zien bij mijn 20-wekenecho is zeer zeldzaam
Na een lange week wachten, mogen we eindelijk weer naar het AMC. Dit keer worden we begroet door maar liefst drie kindercardiologen. Tijdens de echo is het weer lastig om een volledig beeld te krijgen. Ons ventje blijkt een dwarsligger te zijn en laat zich niet graag bestuderen. De cardioloog is nog steeds voor 90% zeker dat het om Truncus Arteriosus type 3 gaat. Dat betekent dat de longslagader en de aorta niet zijn gesplitst en dat er dus maar één ader het hart in loopt. Ook zit er een gat tussen de beide hartkamers. Daarnaast is nu ook zichtbaar dat het enige aanwezige hartklepje lekt. Pas na de geboorte, als zijn hartje zelfstandig functioneert, kunnen ze zien hoeveel het lekt en of dit klepje eventueel vervangen moet worden. De cardiologen zijn hoopvol en optimistisch en wij dus ook.
We willen geen zwangerschapsafbreking
Naast een echo, doen de artsen ook een vruchtwaterpunctie. Iets waar ik erg tegenop zie, door het verhoogde risico op een miskraam, die ik in het verleden al eens heb gehad. Toch willen we weten of we ons moeten voorbereiden op meer afwijkingen. We willen weten hoe groot de berg is, die we straks moeten gaan bewandelen. Als de verpleegkundige klaar is, vraagt de cardioloog of wij ook hebben nagedacht over een eventuele zwangerschapsafbreking. Ik kijk Dee aan en we zeggen allebei dat we dit niet willen. De artsen hebben zelf gezegd dat hij een goede kwaliteit van leven zal hebben, dus wij hoeven er verder niet over na te denken.
Ik bel mijn moeder, die kanker heeft
Over 8 weken hoeven we pas weer terug te komen. De cardiologen kunnen nu niks voor ons betekenen. Binnen 5 weken krijgen we de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Het grote wachten gaat dus weer verder. Bij thuiskomst pak ik de telefoon en start ik met iedereen bellen. Dit keer bel ik ook mijn moeder. Ze heeft longkanker en we hebben een hele erge ruzie gehad een aantal weken geleden. Mijn moeder was vroeger altijd meer mijn vriendin dan mijn moeder. We hadden nooit ruzie. Maar nadat ze een hersenbloeding had gekregen, veranderde haar karakter en botste het vaak tussen ons. Ze was blij dat ik haar belde, maar door de morfine die ze moest slikken reageerde ze vrij vlak, een typische bijwerking. We spreken af dat Dee en ik na het weekend langskomen en dat we onze ruzie even parkeren. Er zijn nu belangrijkere dingen gaande.
Dat weekend gaan mijn moeder en bonuspaps samen een weekendje weg, een reisje langs de Rijn, maar ze komen eerder terug. Mijn moeder heeft teveel pijn en moet naar huis. De dag na hun thuiskomst gaan we bij ze langs. Ik had mijn moeder nu 5 weken niet gezien en ik schrik als ik haar zie. Haar halve gezicht is verlamd en ze is erg veel afgevallen. We vallen elkaar in de armen en huilen samen. We vertellen haar dat ze een kleinzoon zal krijgen. Het is voor de rest van de wereld nog een geheim wat er in mijn buik zit. Niet veel later zeggen we gedag, ze is te moe voor visite.
Mijn moeder blijkt uitbehandeld
Het is ondertussen alweer twee weken geleden dat we de vruchtwaterpunctie hebben laten doen en we krijgen een telefoontje van het ziekenhuis dat er geen afwijkingen zijn gevonden. Ons zoontje heeft dus, naast zijn hartafwijking, geen andere afwijkingen. Eindelijk weer goed nieuws! Het geeft ons extra hoop dat het verder allemaal gewoon goed gaat komen. Een paar dagen later krijg ik een telefoontje van mijn moeder. Ze is in het ziekenhuis geweest en is uitbehandeld. Haar kanker is zodanig uitgezaaid, dat ze niks meer kunnen doen. Er zal alleen nog bestraling plaatsvinden, ter pijnbestrijding. Ik laat alles vallen en ga haar kant op. Ondertussen bel ik Dee, hij komt er ook aan. Ik ben 21 weken zwanger van een zoontje met een zeldzame hartafwijking en mijn moeder komt te overlijden. Ze zal toch wel vechten zodat ze in elk geval haar kleinzoon nog kan ontmoeten?
Ik schrik: mijn moeder wil euthanasie
Als ik op zondag weer bij haar ben, vertelt ze me dat ze heeft besloten dat ze geëuthanaseerd wil worden. Ze kan de pijn niet meer aan, ze slaapt er niet meer door en kan niet meer eten door de misselijkheid. We hadden vantevoren al met elkaar gesproken dat kwaliteit belangrijker was dan kwantiteit, maar dit nieuws kwam heftig binnen. Vervolgens vraagt ze me of er nog dingen zijn die ik tegen haar wil zeggen. We praten over de afgelopen 10 jaar en dat het mij zo’n verdriet heeft gedaan dat onze relatie zo veranderd was na haar hersenbloeding. Zij vertelt me wat haar dwars had gezeten en luistert voor het eerst weer echt naar wat ik te zeggen heb. Het is een fijn gesprek, zo eentje waar de puzzelstukjes in elkaar vallen en waarvan je denkt, hadden we dit niet veel eerder kunnen doen? Maar dat hadden we ook geprobeerd. In al die jaren hebben we allebei geprobeerd om elkaar te verstaan. We zaten alleen op een andere golflengte, waardoor dat nooit lukte. Gelukkig hebben we elkaar op dat moment weer kunnen vinden en valt er voor ons allebei een last van onze schouders.
Moeder worden zonder moeder
Mijn moeder is moe en valt bijna in slaap. Ik vertel haar hoe haar kleinzoon gaat heten, geef haar een kus en aai haar over haar wang en loop de slaapkamer uit. Twee dagen later is mijn moeder in ons bijzijn overleden. Vlak daarvoor hebben we afscheid van elkaar genomen. Stilstaan bij het verdriet lukt me niet, ik moet sterk blijven voor ons zoontje. Ze wordt begraven op een natuurbegraafplaats, precies zoals ze dat zelf wilde. Tijdens de begrafenis realiseer ik me ineens dat ik net mijn moeder ben verloren, terwijl ik zelf moeder ga worden. Hoe moet ik dit allemaal doen? Wat een bizarre achtbaan is dit!
ROOS
