In 2017 waren we klaar voor ons nieuwe avontuur en gingen we voor onze droom om een kindje te krijgen. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat dit in één keer zou lukken. Dit was gewoon een gevoel. Uiteindelijk bleek dit valse hoop.
Een verstoorde cyclus
Na een half jaar lange een prachtige cyclus te hebben van 28 dagen ging het mis. Mijn menstruatie kwam niet op gang en ik dacht uiteraard zwanger te zijn. Helaas gaf de test aan dat dit niet het geval was. Na een aantal dagen kreeg ik zeer heftige bloedingen. De huisarts vertelde dat dit een vroege miskraam moest zijn. De maanden hierop had ik een zeer verstoorde cyclus en de tijd tussen de menstruaties werd steeds langer. Ik kreeg een verwijzing naar de poli fertiliteit en na een aantal onderzoeken werd duidelijk dat ik PCOS heb. Ik mocht starten met medicatie (Clomid) wat er voor zou zorgen dat ik een eisprong zou krijgen. We gingen aan de slag op dokters voorschrift. Niks minder romantisch dan op commando gemeenschap hebben. Maar goed, wat moet dat moet.
Een rare bloeding
Het was intussen mei 2018 en ik was deze maand jarig. Helaas had ik een aantal dagen voor mijn verjaardag bloedverlies, dus mijn hoop op een baby had ik eigenlijk al een beetje verloren. Maar het bloedverlies was al na 1 dag over. Wat gek. Omdat ik toch wat zwangerschapsklachten had, deed ik voor de zekerheid een test. Ik was alleen thuis, want de kans dat die test positief zou zijn achtte ik zo klein.
Toch een positieve test
Ik deed de test en stapte onder de douche. Ik vergat de test zelfs eventjes. Ik had inmiddels al best wat testen gedaan, dus zo spannend was het niet meer. Na een half uurtje keek ik op de test en er stond zwanger. Blinde paniek. “Zwanger?! Nee dat kan niet”, dacht ik. De test gaf wel degelijk zwanger aan. Ik was intens blij, bang, onzeker, alles tegelijk. Ik belde gelijk mijn partner op. Hij was was ook onwijs blij.
Er was bij de echo niets te zien
Ik maakte gelijk een afspraak bij de fertiliteitpoli. Ergens in de loop van de dag was mijn blijheid verdwenen en had plaats gemaakt voor angst. Die bloeding bleef in mijn hoofd zitten. Een paar dagen later mochten we naar de poli voor een echo. Wat was dit spannend! Helaas werd er al heel snel duidelijk dat er niks te zien was. “Helemaal niks? Maar die test dan?”, vroeg ik. We moesten het weer afwachten, want het was nog erg vroeg. Ergens wist ik toen al genoeg.
Bloedcontroles en echo’s
Ik liet bloed prikken om mijn HCG (zwangerschapshormoon) te bepalen. De uitslag was ook dubieus. We wisten nu nog niks. We moesten weer een week wachten. Het was een helse lange week. Toen werd er weer bloed geprikt en een inwendige echo gemaakt. Aan de hand van mijn bloed konden ze zien dat het niet goed zat. Het HCG was niet gedaald, maar ook niet gestegen, wat wel zou moeten bij een goede zwangerschap. Tijdens de inwendige echo werd weer niets gezien. We moesten afwachten tot het vruchtje zich zelf af zou stoten en de bloeding op gang zou komen. Ik had een week later weer een afspraak.
Een miskraam opwekken
De week kroop voorbij en daarna nog een week, want er was nog altijd niks veranderd. Uiteindelijk hakten we 5 weken na de positieve test de knoop door. De artsen hadden verwacht dat de zwangerschap van onbekende lokatie (ZOL, positieve zwangerschapstest, maar geen zichtbare zwangerscha) zichzelf zou afbreken, maar helaas leek dit niet het geval. De keuze was nog een week aan kijken of de natuur een handje helpen. We kozen voor het laatste.
De behandeling om het vruchtje af te stoten was niet niks. Ik kreeg een injectie met het middel MTX in een vrij hoge dosis. Dit middel is een lichte chemokuur. Ik kreeg de injectie ook op de chemo behandelkamers. Een plek waar ik liever niet kom en waar ik in mijn verleden veel te vaak geweest ben. Mijn moeder had hier namelijk haar chemokuren gehad en was ook overleden op deze afdeling.
Nog een vervelende bijkomstigheid: ik mocht nu 3 maanden niet zwanger worden. Zolang duurde het voor die troep mijn lichaam uit was.
