Een zoontje krijgen terwijl mijn moeder de diagnose borstkanker krijgt, de wereld op z’n kop

Het was zover, de bevalling kwam op gang. Ik belde mijn moeder om te zeggen dat het was begonnen en dat ze naar huis moest gaan van haar werk. Mijn thuisbevalling was moeilijk. Ik kreeg een weeënstorm, maar mijn zoon wilde er niet uit komen toen ik eenmaal mocht persen. Z’n armpje kwam tegelijk mee met zijn hoofd. Ik wilde opgeven en de verloskundige wilde bijna een ambulance bellen, toen ik nog een laatste beetje oerkracht vond en mijn zoon werd geboren. De eerste die ik belde was mijn moeder. De eerste die mijn zoon heeft gezien, was mijn moeder.

De allesverpletterende diagnose borstkanker

Direct hierna zat ik te klooien met het geven van borstvoeding. Ook toen was mijn moeder er voor me. Mijn zoontje was ongeveer 2 maanden oud toen mijn moeder de verpletterende diagnose borstkanker kreeg. Mijn man en ik waren met onze zoon naar mijn moeder gegaan om haar op te vangen toen ze terugkwam van de arts. Ze kwam binnen en ik zag meteen aan haar gezicht dat het foute boel was. Ze brak daar midden in de huiskamer en ik brak een beetje mee. Het was bizar, de wereld op z’n kop. Je bent zelf net moeder geworden en je eigen moeder krijgt borstkanker. Alles schoot door mijn hoofd: “Zal ze beter worden? Hoe zal het behandelingstraject gaan? Zal ze mijn zoon zien opgroeien? Is ze sterk genoeg?” Op dat moment ben je er voor je moeder, maar ik was tegelijkertijd zelf aan het uitvinden hoe je moet moederen. Dat is heel dubbel. Blijheid gaat gepaard met verdriet. Je sterk voelen gaat gepaard met kwetsbaar zijn. Want wat zal deze ziekte betekenen voor mijn eigen toekomst?

Mijn moeder bleef niets bespaard

Ik had zelf al eerder een goedaardig gezwel laten verwijderen. Volgens de arts was het niets om mij zorgen over te maken, desalniettemin moest het eruit. Ik wilde het geen seconde langer in mijn lijf hebben. Mijn moeder heeft mij opgevangen toen ik uit het ziekenhuis kwam. En toen jaren later kwam dit heftige nieuws. Het maakte mij boos, verdrietig, verward, maar ook alert. Ik nam daarna zelf onderzoek van mijn borsten nog serieuzer. Mijn moeder werd tijdens haar behandeltraject niet gespaard. Alles moest ze ondergaan: chemo, bestraling en een borstbesparende operatie. Ze verloor haar haren, maar met een prachtige pruik was zij ook een prachtige oma en moeder. Er zijn dagen geweest dat ik mijn moeder niet kon bezoeken, omdat mijn zoon ziek was. Mijn moeder was zo zwak en haar immuunsysteem lag plat. Een virus of griepje moest ze er ècht niet bij hebben. Dat waren moeilijke momenten, omdat ik haar niet kon knuffelen en zij ons niet.

Langzaamaan pakte ik de draad weer op

Toen mijn zwangerschapsverlof ten einde kwam, kon ik het niet opbrengen om naar mijn werk te gaan. Wat een mooi verlof had moeten zijn, werd overstemd door een donkere wolk. Ik heb veel tranen moeten laten tijdens mijn verlof en dat was niet altijd van vreugde. Ik heb toen contact gezocht met mijn leidinggevende om aan te geven dat ik het moeilijk vond om aan het werk te gaan. Er was op dat moment geen ruimte in mijn hoofd daarvoor. Ze raadde mij aan om in gesprek te gaan met een vertrouwenspersoon op het werk. Op deze wijze kon ik ventileren en ruimte creëren voor mijn werk. Mijn leidinggevende had het verzoek aan mijn team gedaan er niet steeds naar te vragen. Ik zou er zelf over beginnen als ik daar behoefte aan had. Langzaamaan kon ik de draad weer oppakken. Ondanks haar ziekte, heeft mijn moeder altijd voor ons klaargestaan en geprobeerd de beste oma te zijn die ze kon zijn.

Na de borstkanker volgde een depressie

Na een hele zware tijd is mijn moeder gelukkig schoon verklaard. Dat was fantastisch nieuws! We konden maar even blij zijn, want toen kwam de verwerking van haar zware periode. Ze werd depressief. Ze kon het niet opbrengen om op haar eigen kleinzoon te passen. Ik moest noodgedwongen op zoek naar een alternatief. Hoe goed ik het ook snapte, ik vond het ook heftig om naar een alternatief te moeten zoeken. Gelukkig was er een gastouder in mijn eigen woonwijk die tijdelijk haar oppasdag heeft overgenomen. Ik probeerde in deze periode al die tijd sterk te zijn en er voor mijn moeder te zijn, haar op te beuren en af te leiden. Maar toen ik een vriendin van mijn moeder tegenkwam op straat en ze vroeg: “En? Hoe gaat het nou met jou?” Barstte ik midden op straat in huilen uit. Ik kon het niet meer inhouden. Het was zo heftig om je eigen moeder zo depressief te zien, terwijl ze normaal gesproken zo’n positieve en krachtige vrouw is. Het deed me pijn. Mijn moeder zocht hulp voor haar depressie. Na haar behandeling kon zij gelukkig weer oppassen op haar kleinzoon. Die twee hebben een bijzondere band. Mijn zoon was haar lichtpuntje in die zware periode. Dat is heel mooi. Het heeft haar kracht gegeven om door te gaan. En mij ook. Ik ben heel trots op mijn moeder en dankbaar voor alles wat zij mij geleerd en gegeven heeft. Ik hoop dat we nog lang van elkaar mogen genieten.

DANIELLE