Met bijna 40 weken zwangerschap verhuizen
Wij kregen de sleutel van ons nieuwe huis op de dag dat mijn verlof in ging. Gelukkig voelde ik mij goed, op wat bekken- en rugklachten na. Hiervoor liep ik bij de fysio en dit hielp gelukkig. Wij kochten een ‘klushuis’ wat totaal niet handig was in die periode, maar in ons appartement hadden we slechts twee slaapkamers (één voor mij en mijn man en eentje voor grote broer). We hadden het appartement al zo ingericht dat de gezinsuitbreiding mogelijk was, maar dit huis konden we niet aan ons voorbij laten gaan.
Waar mijn man en mijn vader elke avond tot laat klusten in het huis, was ik mij vooral aan het focussen op de bevalling en op onze zoon. Af en toe pakte ik wat in, maar ik deed zo rustig mogelijk. Ik wilde echt pas bevallen als we in ons nieuwe huis zaten. Natuurlijk kan je niet alles plannen, dat weet ik. Toch was na 5.5 week het huis zo goed als af (in elk geval goed genoeg om er te wonen) en verhuisden wij. Het was gelukt, op het nippertje met 39.5 week zwangerschap.
De weeën begonnen langzaam op te komen
We woonden ongeveer een week in het huis, toen ik om half 5 wakker werd. Ik had een raar gevoel in mijn buik. “Mijn vliezen”, dacht ik. Ik stond op en ging naar de wc. Er gebeurde niets, dus ik ging weer in bed liggen. Nog geen 5 minuten later voelde ik het weer en stond ik op, toch mijn vliezen. Ik maakte mijn man wakker. Hij besloot thuis te blijven. Ik zei dat hij wel eerst kon werken, maar dat wilde hij niet. Ik ben nog even in bed gaan liggen. De weeën begonnen langzaamaan te komen, maar nog niet zo heftig.
Ik wilde graag thuis bevallen, dus om half 9 ‘s ochtends belde ik de verloskundige op. Zij zou rond 10 uur langskomen, omdat ik aangaf dat het goed ging. Later belde zij mij of het nog later kon, omdat er een spoedje tussen kwam. Ik voelde mij nog steeds goed genoeg en kon de weeën prima wegpuffen. Tussendoor heb ik nog even wat gegeten en gedronken. Ineens kwamen om 11:15 uur de weeën om de 2 a 3 minuten. Mijn man belde de verloskundige. Ze zou er zo snel mogelijk aankomen.
Ik voelde bijna niets meer, maar toen kreeg ik ineens persdrang
Rond 12 uur was de verloskundige er. Zij controleerde mijn ontsluiting. Met een wee zat het op 4 a 5 cm. Nog steeds kon ik mijn weeën goed opvangen, maar ik kreeg wat meer druk in mijn onderrug. Daarom ben ik rond 13:00 in bad gegaan. Ik zei tegen de verloskundige dag ze kon gaan, maar ze zei dat het best wel snel zou kunnen gaan, dus ze bleef beneden werken en belde alvast de kraamzorg. In bad werd ik helemaal zen. Ik vroeg aan mijn man René rond 13:45 of hij wat drinken voor me wilde halen, ik had nogal dorst. Net toen hij terug kwam, zei ik tegen hem dat ik dacht dat de weeën wegzakten. Ik voelde bijna niets meer. Op dat moment kreeg ik ineens persdrang! Ik riep naar René dat hij de verloskundige moest halen, maar ze hoorde me al en kwam gelijk naar boven. Ik had al volledige ontsluiting. Ze vroeg of ik in bad wilde blijven liggen of nog naar bed wilde lopen. Het bad was erg smal. Dat was niet handig, dus ik wilde naar het bed.
Het ging hartstikke snel allemaal
De bel ging. René stormde naar beneden om de kraamhulp binnen te laten. Het was de stagiair. De andere kraamhulp was er nog niet. Samen hebben zij mij uit het bad geholpen en naar de slaapkamer begeleid. Dit was niet heel fijn moet ik zeggen. Ik werd half afgedroogd met het idee dat de baby er al bijna uit kwam. Toen ik op bed lag, mocht ik direct gaan persen. De kraamhulp arriveerde, dus zij was bij het moment suprême. Bij de eerste perswee stond het hoofdje al. De verloskundige zag dat de navelstreng om zijn hoofdje zat, dus de baby moest snel komen. En dat kwam hij, de volgende wee was Luca geboren. Gelukkig heeft de navelstreng niet strak gezeten. De navelstreng zat 1 keer om zijn nek en 1 keer om zijn schouder, waardoor hij dus niet heel strak zat. De verloskundige zei dat ze nog nooit zo’n lange navelstreng had gezien. Voor ons op dit moment alleen maar fijn.
Voor mijn gevoel was Luca er ineens
Luca werd gecheckt en goedgekeurd! Door de snelle bevalling had Luca wel een hematoom (een vochtbult) op zijn hoofd. Dit is na 3 weken volledig weggetrokken. Zelf heb ik nog veel last gehad van naweeën. Ook mentaal heb ik het even zwaar gehad door wat er allemaal is gebeurd in korte tijd. Het had anders kunnen lopen. Voor mijn gevoel was Luca er echt ineens, dat voelde wel een beetje gek. Gelukkig kon ik al gauw alleen maar genieten. Ik was de meest trotse mama van de wereld. En nu nog steeds!
LAURA
