Lees eerst hieronder mijn bevalling, voordat je dit verhaal leest over de start van baby Fenne.
Deel 1: De gynaecoloog schreeuwde: “Stop met persen”
Toen Fenne op mijn borst lag kwam er onder het smeer een blauw aangelopen meisje vandaan die echt naar adem aan het happen was. Ze huilde niet. De verloskundige probeerde haar aan te sporen door haar extra te stimuleren. Ze zei tegen me: ‘Ze gaat zo huilen hoor! Maak je maar niet druk’. Echter heb ik dit “eerste” huiltje niet meer gehoord. Ze werd direct bij me weggehaald. De verloskundige probeerde haar neusje uit te zuigen en haar met behulp van beademing op gang te helpen. Echter hielp dit nog steeds niet.
Er is sprake van spoed
Ze besloot al gauw de kinderarts erbij te roepen. In de tussentijd mocht Fenne weer heel even bij mij liggen om te kijken of dit haar goed zou doen. Tussen de geboorte en het moment dat de kinderarts er was zaten 6 minuten. Dit had de verloskundige in het verslagje geschreven. Echter, als ik er zo over terug denk, lijkt dit echt wel en uur te zijn geweest. Op mijn borst was ze nog steeds heel erg aan het hijgen, maar was ze wel al een tikkeltje meer roze. Vooraf lees je zoveel over een bevalling en dat het eerste uur zo belangrijk is. Ik wilde haar direct aanleggen en lekker met haar knuffelen, maar dit zat er echt niet in. Hier heb ik het tot de dag van vandaag moeilijk mee. Ik ga er natuurlijk vanuit dat onze band daar niet anders door is, maar toch is dat het beeld wat je voor je ziet en wanneer dit niet uitkomt, is dat wel een flinke domper.
Ik mocht het handje van Fenne vasthouden, terwijl ze met haar bezigwaren
Fenne kreeg een APGAR-score van 5, 4 en 5. Wanneer je baby’tje helemaal in orde is, scoort het een 10. Dus dit was zeker niet goed. Mijn man en ik konden alles goed zien. Ik hield Fennes handje vast, terwijl de kinderarts met Fenne bezig was. Ik weet goed dat ik het allemaal mega spannend vond, maar dat ik vertrouwen had in de kundigheid van deze mensen en dat het allemaal goed zou komen! Ook de kinderarts kreeg het niet voor elkaar dat Fenne zelfstandig ging ademhalen. Ze kreeg een CPAP-masker op. Dit zorgde voor een flinke druk in de longetjes. Ze dachten namelijk dat haar longen nog vol met slijm en vocht zaten. Ze werd met de grote couveuse transporter naar de NICU gebracht. Dit zag er nogal spectaculair uit en was vooral voor mijn man een vervelend gezicht. In verband met met mijn werk heb ik dit a vaker gezien, maar voor hem was dit de eerste keer en dan ook nog met je eigen kind die net 10 minuten oud is.
Fenne moest naar de NICU
Mijn man ging direct met Fenne mee. Ik werd gehecht en ben nog onder de douche geweest. Hierna werd ik door de verpleging naar Fenne gebracht. Daar lag ze dan: mijn dochter! Ookal zaten er allerlei slangetjes aan haar, ze was roze en beeldschoon. Ik werd even bijgepraat en mocht plaatsnemen op de stoel om haar voor het eerst echt goed vast te gaan houden. Terwijl ik opstond uit de rolstoel, kwam er een stortvloed aan bloed van onderen, waardoor ik tot mijn schoenen onder het bloed zat. Ze wilde me weer terugbrengen naar mijn kamer, maar ik wilde zo graag Fenne vast houden. Gelukkig greep een lieve verpleegster in en zei: “Meid als jij het niet erg vindt stap je nu gewoon in die stoel. We poetsen straks wel. Houd jij eerst je kindje maar eens vast.” Thank you hero!
Een flinke schok
Ik zag dat de CPAP zijn werk deed, want er kwamen steeds luchtbelletjes uit haar mondje. Dit was vocht en slijm die door de hoge druk via haar mond haar longetjes verliet. Na ongeveer 12 uur is de CPAP er afgegaan en is er een echo gemaakt van haar hersenen om te kijken of ze hersenbeschadiging had opgelopen door eventueel zuurstofgebrek. Voordat de radioloog bij haar bedje stond wisten wij niet dat ze hieraan dachten. Dit was een flinke schok. We hebben hier ook nooit een uitslag van gekregen en ik heb dit zelf aan de verpleging moeten vragen. Een beetje raar, aangezien het nogal wat zou betekenen!
Mijn borstvoeding
Ik gaf borstvoeding en ben direct na de bevalling om de 3 uur gaan kolven. In het begin kwamen er een paar druppels, maar dit werd al snel meer. Wat mij opviel was dat de melk uit de ene borst een beetje roze was. Hier zat een klein beetje bloed bij. Dit gaf ik aan bij de verpleegkundige, maar ze stelde me gerust dat dit niet erg was. Alle kleine beetjes werden naar Fenne gebracht, zodat ze deze belangrijke colostrum zou krijgen. Na ongeveer 24 uur mocht Fenne van de NICU naar de medium care. Hier heeft ze uiteindelijk nog 2 dagen gelegen voordat we naar huis mochten. Wij mochten in de tussentijd in het Ronald McDonald huis verblijven, wat echt heel erg fijn was. Zo konden we voor de voedingen snel bij haar zijn.
Er is nooit een verklaring gevonden
In alle verslagen van verschillende artsen staat dat het niet te verklaren is waarom Fenne nou zo’n slechte start had. Ik vind dit aan de ene kant lastig, maar misschien is het maar beter dan dat het een vervelende reden zou hebben. Ik wilde sowieso al in het ziekenhuis bevallen, maar door deze hele gebeurtenis is dit gevoel alleen maar versterkt. Als we thuis waren geweest was het een spoedrit naar het ziekenhuis geweest en je weet maar nooit hoe dit dan had uitgepakt. Uiteraard wil ik hiermee mensen niet ontmoedigen thuis te bevallen. Je moet doen waar jij je goed bij voelt! Gelukkig staan mijn man en ik redelijk nuchter in het leven waardoor er met heel deze gebeurtenis nooit paniek is geweest en wij vertrouwen hadden in het medisch personeel.
Inmiddels is Fenne net 2 jaar geworden en is ze grote zus van Milou die nu 8 maandjes is. Ze gaat heel snel met haar ontwikkeling en heeft gelukkig niets overgehouden aan haar slechte start.
AMY
