Ik neem jullie graag mee naar onze weg die wij hebben afgelegd om onze dochter te kunnen krijgen. Het zal meerdere delen bevatten, want er is gewoon zo veel te vertellen.
Ik stopte met de pil
Het was mei 2015. Ik was net 26 toen ik stopte met mijn pil. Ik was hier wel gerust in en geloofde dat dit snel zou lukken. Veertien dagen na mijn pilstop had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Ik had al een eisprong gehad, dus ik was ergens wel overtuigd dat ik snel zwanger zou zijn. De gynaecoloog zei mij nog: “Als je niet binnen een jaar zwanger bent, zullen we verder kijken”. De maanden verstreken, maar er kwam geen zwangerschap tot stand. Ergens had ik een gevoel dat het niet klopte. Ik dacht dat er effectief iets verkeerd was. Terwijl ik regelmatig ongesteld was en vaak mijn eisprong voelde. En ook de ovulatietesten waren telkens positief.
We rolden het ene onderzoek in en het andere onderzoek uit
Het was alweer oktober 2016. Na bijna anderhalf jaar hebben we de stap genomen om naar de arts te stappen. Op de echo bleek alles goed. Ik had zeker een eisprong gehad. Er werd bloed afgenomen bij mij. We wilden alles uitsluiten zoals een niet-goed-werkende-schildklier. Dat kan verminderd vruchtbaarheid veroorzaken. Mijn man mocht zijn sperma inleveren om te kijken of daar een probleem mee was. Er werd ook een HSG (hysterosalpinografie)-onderzoek gepland. Hierbij wordt een contravloeistof toegediend waarbij de eileiders en baarmoeder zichtbaar worden op een radiografische foto. Zo kunnen de artsen zien of de eileiders doorgankelijk zijn of niet. Als deze niet doorgankelijk zijn, kan een zwangerschap ook niet tot stand komen of is een IUI (inta-uteriene inseminatie) niet mogelijk. We zouden eindelijk geholpen worden. De gynaecoloog zei dat alles in overleg ging met de fertiliteitstarts. Zolang IUI mogelijk was, konden we bij onze gynaecoloog blijven. Als dat niet mogelijk was en IVF (in-vitrofertilisatie) noodzakelijk was, moeten we overstappen naar deze fertiliteitsarts.
Het HSG-onderzoek
Op donderdag had ik mijn afspraak. Ik was door een collega verwittigd dat dit best een pijnlijk onderzoek was. Ik had al een Daflagan genomen op voorhand. Ik was zenuwachtig, omdat ik niet wist wat me te wachten stond. De verpleegkundige was heel lief. Ze had zelf ook problemen gehad om zwanger te worden en het was haar uiteindelijk gelukt. Dit gaf me hoop. Het onderzoek vond ik pijnlijk. De vloeistof deed echt zeer, maar de foto zag er goed uit. Alles was goed doorgankelijk. Goed nieuws. De gynaecoloog zei ook dat mijn bloed ook helemaal in orde was. Er waren wèl wat problemen gevonden bij mijn man. “Kleed je maar aan, dan bespreken we zo alle resultaten”, zei de gynaecoloog.
De sperma van mijn man
De conditie van het sperma schommelt vaak, dus zou mijn man op een ander moment weer sperma moeten inleveren. Afhankelijk van dat resultaat, werd er beslist of we verder gingen met IUI of IVF. Bij IUI moet de kwaliteit vrij goed zijn, want op het moment van je eisprong wordt het bewerkte spermastaal in gebracht. De bevruchting vindt in het lichaam plaats.
Enkele weken later kon ik bellen voor het spermaresultaat. Deze keer was de kwaliteit voldoende. We zouden IUI proberen. Ik was heel blij. De IVF bleef even van de baan. Ik startte met medicatie. Ik slikte hormonen die ervoor zorgden dat ik zeker een goede cyclus zou hebben. Ik had weinig bijwerkingen van de clomid. Na twaalf dagen kwam ik op controle echo. Er zaten 2 mooie grote follikels. De avond zelf mocht ik pregnyl zetten. Dat wekte mijn eisprong op. De dag erna stond de IUI. Ik vond het ontzettend spannend allemaal.
De eerste IUI-poging
Ik had vertrouwen dat ik zwanger zou raken. Toen ik binnen mocht komen, kruiste ik bij de deur de fertiliteitstarts. De gynaecoloog had waarschijnlijk alles nog eens met hem door besproken. “Het is niet goed. De artsen hebben alles geprobeerd om het sperma zo goed mogelijk te maken, maar de kwaliteit is te slecht. We zullen de IUI doen, omdat je hier nu bent en je medicatie hebt genomen. Maar dit gaan we niet nogmaals doen. Het heeft geen zin. Je zal moeten starten met IVF.” Ik wist even niet goed wat ik hoorde. Ik liet alles maar op mij af komen. Er werd een afspraak gemaakt bij de uroloog voor mijn man en bij de fertiliteitstarts. Toen ik buiten stond, kon ik alleen maar huilen. We waren er zo klaar voor en hadden er alles aan gedaan. Het kwam er nu op neer dat alles voor niets was geweest en dat dit een nutteloze behandeling was. Ik moest dit even laten bezinken. Het was even te veel voor mij.
In de namiddag had ik ongelofelijk veel pijn van de IUI, waarschijnlijk omdat ze veel sperma hebben moeten gebruiken. Zo konden we 2016 afsluiten met veel pijn en verdriet. “Wie weet brengt IVF wel meer kansen”, hoopten we.
Hoe dat verliep kun je lezen in mijn volgende blog.
ANOUK. V
