Voordat je aan deze reeks begint, is het handig om de vorige delen eerst te lezen.
Deel 1: Tijdens de hele zwangerschap klonk er een stemmetje in mijn hoofd: “Wees nog niet blij”
Deel 2: De arts zegt: “Er is inderdaad wel echt iets goed mis met de baby”.
Deel 3: De vloer werd onder mijn voeten geslagen door 3 kindercardiologen
Na het verschrikkelijk nieuws over de zeer ernstige hartafwijking van onze zoon, zijn wij in de regelmodus gekomen. We willen weten wat deze hartafwijking voor onze nog ongeboren zoon betekent. We spreken met onze vaste gynaecoloog, de cardioloog en ontvangen informatie van een cardiochirurg. Na dr informatie en alle scenario’s goed te hebben doorgenomen, kunnen wij niet anders dan besluiten onze zoon los te laten. Los te laten uit liefde, hem te behoeden voor zoveel leed en hem de rust te geven die hij verdient. Het is kiezen tussen twee kwade. De moeilijkste weg voor ons is door te gaan zonder hem. De optie die we zo graag willen staat er gewoon niet tussen.
Ik wil nog zo graag van mijn baby genieten
We plannen de inleiding op maandag 25 januari. Dat duurt nog drie weken. In die weken wil ik nog genieten van het getrappel. Ongelooflijk dat hij het nu nog zo goed doet in mijn buik. Mijn man en zijn broers voelen hem ook schoppen. We zoeken kleertjes, een geboortekaartje en een mooi mandje uit. Alles om zijn geboorte ook te vieren. Naast het verdriet, wil ik ook zo graag de liefde vieren. Ik wil dat deze weken voor eeuwig duren, maar juist als ik wil dat de tijd in slow motion gaat, gaat de tijd in een sneltreinvaart vooruit.
De inleiding begint
Dan is het 25 januari. Op weg naar het ziekenhuis, weet ik dat dit de laatste momenten zijn met mijn baby in m’n buik. Met lood in onze schoenen melden we ons in het ziekenhuis. Rond een uur of 10 in de ochtend start de inleiding. Ondanks alles voelt het erg liefdevol in het ziekenhuis. De verpleegkundigen zijn zo ontzettend lief. Ons mannetje voel ik door de harde buiken al snel niet meer bewegen. “Hoe zou het met hem gaan?”, denk ik. Door de medicatie word ik best ziek, maar we moeten door en ik word extra in de gaten gehouden. Begin van de avond vraag ik om een ruggenprik.
Mijn baby Dex is nog 20 minuten bij ons
De druk op mijn stuitje is enorm en de ontsluiting schiet niet op. De ruggenprik geeft voor even fijne verlichting. Rond 23:30 neemt de druk weer toe en de gynaecoloog komt kijken. Mijn vliezen staan op springen, even later breken ze en spat het vruchtwater over de arts. Met wat geduld en twee keer persen wordt Dex Levi geboren op 26 januari 2021 om 00:28. Hij wordt op mijn borst gelegd, huid op huid zoals ik dat wilde. Wat is hij prachtig en wat is hij toch klein volmaakt. Trots en liefde, dat is alles wat ik voel. Het doet er niet meer toe of hij nog leeft of niet. Ik heb hem voor altijd in mijn hart gesloten. Mijn man en ik bewonderen elk detail van hem. Ik pak zijn kleine handje en vol verbazing zie ik dat hij zachtjes in mijn vinger knijp. Hij is er nog. Wat een cadeau, voor 20 minuten mogen wij hem al onze liefde geven en laten voelen en ik hoop dat hij dat gevoeld heeft. Om 00:49 uur is hij er stilletjes tussenuit gepiept en is hij ons allerliefste sterrenkindje geworden.
Dex ligt opgebaard in water
Daarna mag hij naar zijn vader en moet ik helaas naar de OK om daar mijn placenta te laten verwijderen. Midden in de nacht, om 03:00 uur, ben ik weer terug op de kamer. Dex ligt opgebaard in water. Zo blijft hij langer mooi. Het klinkt gek (dat vonden wij ook), maar wat is het een prachtig gezicht. De medisch fotograaf maakt prachtige foto’s. Ik ben zo kapot van de vorige dag en de narcose, dat ik het niet helemaal bewust mee maak. Ik ga even slapen. Dex wordt lief verzorgd door de verpleegkundige. Zij maakt inktafdrukjes, gips- en kleiafdrukjes van zijn handjes en voetjes.
Trots en verdriet liggen zo dicht bij elkaar
Na het ontbijt wil ik graag douchen. Dit loopt niet heel goed af, daarom mogen we nog niet naar huis. Zijn grote broers moeten nog even wachten. Rond 17:30 mogen we dan eindelijk naar huis. Weer zo een raar surrealistische ervaring. Ik ben net bevallen, ik heb net ons kindje verloren, ik word door het ziekenhuis naar buiten in de rolstoel gereden, de wereld om mij heen gaat aan me voorbij. Niets of niemand doet er op dat moment toe. Bij thuiskomst staan opa, oma, Finn en Jake ons al op te wachten. Een ontzettend emotioneel moment. Trots en verdriet komen om beurten. Deze twee emoties zitten ontzettend dicht bij elkaar. In de dagen erna komen familie en vrienden op bezoek. We eten beschuit met muisjes. Ons huis staat vol met bloemen en kaarten.
Ik moet Dex zijn allerlaatste kusje geven
Op de laatste dag dat Dex bij ons is, komt er een professionele fotograaf. Ze heeft prachtige foto’s van ons als gezin gemaakt. Daarna is het tijd om naar het crematorium te gaan. Dat doen we als gezin, maar toch met familie en vrienden dichtbij. Iedereen heeft een mooi bericht voor Dex ingesproken. Deze spelen we in het crematorium af. De laatste knuffels en kusjes moeten gegeven gaan worden. Allemachtig, wat is dit verdrietig. De pijn gaat door mijn hele lijf, maar ik moet, ik moet hem dat laatste kusje gaan geven. Het moeilijkste wat wij als gezin moeten doen is het mandje sluiten, voorgoed. Tegen beter weten in doe ik de deksel nog één keer een klein stukje omhoog voor nog één laatste blik….
✰ Vaarwel allerliefste Dex, hoe kort je hier ook maar mocht zijn, we gaan je ontzettend missen elke dag en houden van jou, voor altijd✰
MAARTJE
