Wat begon als een normale rustige zondag, liep toch even anders. Ik was precies 38 weken zwanger en blij met alle behaalde mijlpalen. Ik had geen complicaties en mocht vaginaal bevallen.
Er knakte iets in mij
Ik was alleen thuis. Mijn oudste dochtertje van bijna 4 speelde bij mijn moeder en m’n man was ook eventjes weg. Ik voelde me een beetje raar. Ik was al de hele dag moe en vooral heel chagrijnig. Nou past dat perfect bij dat termijn, dus eventuele beginnende tekens van de bevalling zag ik er niet in. Mijn man kwam rond 18:00 thuis. We zaten aan tafel voor het eten. Na het eten werd ik zo moe, dat ik even op bed ging liggen. Ik vroeg later aan mijn man: “Kom je even naast mij liggen?!” Best gek, want het liefst lig ik altijd alleen en zeker met een 38-weken-baby-buik. We zaten alle twee op onze telefoons toen ik op een gegeven moment een keiharde ‘knak’ hoorde vanuit mijzelf. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wauw, dit is niet goed! Er breekt iets.’ Ik zei tegen m’n man: ‘Hoor je dat?! Er knakt iets!’ Hij had niets gehoord. Hij zei: ‘Ga eens staan. Misschien zijn het je vliezen wel.’ Ik stond op, maar er gebeurde niks. Er was geen sprake van de wel bekende film scene, waarbij de vrouw ineens in een plas vruchtwater stond. “Hmmmm, helaas”, dacht ik. Toen ik stond, kreeg ik wèl ineens enorme buikpijn. Een continue pijn, niet de pieken en dalen zoals bij mijn vorige bevalling. “Dat zijn dan geen weeën”, dacht ik nog teleurgesteld.
De app gaf aan dat ik naar het ziekenhuis moest
Toch belde ik de verloskundige voor de zekerheid. Ik wilde alles even bij haar checken. Ik deed m’n verhaal, waarop ze me het advies gaf om onder de douche te stappen en het te klokken. Ik dacht nog: ‘Klokken?! Er valt niks te klokken. De pijn is er de hele tijd, maar het wordt alleen af en toe erger.‘ Ik liep toch maar naar de douche, draaide de kraan open en stond eronder. Mijn moeder kwam thuis met mijn dochtertje en mijn man zat naast me op de wc met de timer app in zijn hand. De app gaf na 20 minuten aan: “Bel nu de ambulance”. Dat deden we niet, maar we belden wel gelijk de verloskundige terug. Zij zei dat we naar het ziekenhuis konden komen met de vluchtkoffer. “Even afdrogen en wat makkelijks aan doen”, dacht ik. Toen ik mezelf afdroogde, voelde ik water langs m’n been lopen. Op de witte handdoek was een roze vlek te zien. Ik wist van m’n vorige bevalling niet hoe vruchtwater er uit zag, dus ik dacht eerder aan bloed. Mijn moeder zag het ook, probeerde mij gerust te stellen en verzekerde me dat het vruchtwater was. Zij had exact dezelfde kleur met haar bevalling. Waarop ik haar snauwend toe beet: “26 jaar geleden. Hoe kan je dat nou nog weten!”
De roze vloeistof was vruchtwater
In de auto had ik veel pijn. Ik had de handdoek meegenomen en tussen m’n benen gelegd. Ik verloor elke keer weer een beetje water. Aangekomen in het ziekenhuis, werden we ontvangen door de verloskundige en mochten we gelijk na de bevallingskamer. Ik wilde dat de verloskundige zo snel mogelijk naar die handdoek keek, want ik maakte me nog steeds druk. Waarop ze een testje deed en zag dat het inderdaad vruchtwater was. Toen was ik eindelijk gerust. Ze voelde daarna naar mijn ontsluiting: 3 cm al! Dat was fijn. Ik wist zeker dat ze vandaag nog kwam. Ondertussen was het rond 21:00 uur. Wij installeerden ons in de kamer en lichtten familieleden in. “Vandaag wordt onze tweede dochter geboren!”
Er kwam een oerkracht vrij
Er hing een hele rustige sfeer op de afdeling, want ik was de enige bevallende vrouw. Niets was teveel, we mochten alles vragen, dus ook het bevalbad! Ik was ontspannen, met de gedachte: “Vind ik het niks, dan kan ik er altijd uit”. Rond 23:30 uur stapte ik in bad. Het voelde heel aangenaam. Ik zat al gauw op de 7 cm ontsluiting. Ik kon mijn weeën goed wegpuffen en was ontspannen. Rond 01:15 uur kreeg ik pas pijn, echte pijn, dood-gaan-pijn en raakte ik ineens in paniek. “Dit kan ik niet! Het lukt me niet! Ik moet toch medicatie!”, zei ik. Dat ging natuurlijk niet meer, want inmiddels zat ik op ruim 8 cm ontsluiting, waarbij de verloskundige zei: ‘Je mag al zachtjes mee persen. Rustig aan. Een beetje meedoen’. Toen ze dat zei, veranderde er iets in mij. Er kwam een oerkracht vrij. “Dit ga ik wel even doen”, dacht ik. Het persen ging van 0 naar 100. Om 01:50 uur na 5 minuten persen, met een kracht waarbij ik alles gaf, was ze daar. Onze prachtige dochter Ella-Rose was geboren op 9 augustus 2021. Ze woog 3120 gram en was 48 cm lang. Ik was euforisch en intens gelukkig. Ik bedankte iedereen om me heen. Daar was ze dan, in bad geboren. Alles was helemaal perfect gegaan. Ik gun iedere mama een bevalling zoals de mijne: vlot, soepel en bijna romantisch.
RIANCA
