Wanneer je zwanger bent van een tweede, ga je tòch vergelijken. Zo liep ik met mijn buikomvang 3 weken voor, maar kwam ik slechts een kilo meer aan. Met 40 weken en 5 dagen vond Zoë het wel eens tijd om ter wereld te komen.
Ik was zo klaar met de zwangerschap
Wat was ik er klaar mee. Na maanden rug- en bekkenklachten vond ik het tijd om mijn meisje op de wereld te zetten. Daar dacht zij alleen anders over. Twee weken lang had ik elke nacht voorweeën. En elke keer werd ik weer wakker zonder dat de bevalling was gestart. Wat baalde ik elke ochtend weer. In de zomer van 2019 kwam er een week waarbij ze 4 dagen achter elkaar 40 graden op verwachtten. Dat is al zweten voor een gemiddeld mens, laat staan voor een vrouw met een zwangerschap van 40 weken. Het deed mijn humeur niet veel goed. Ik wilde erg graag thuis bevallen en dat is gelukt. En hoe…
Mijn vruchtwater was niet helder
Maandagavond om 22.30 uur stond ik aan de rand van mijn bed een weeïg gevoel op te vangen. Ik appte met mijn zwangere vriendin over een luieremmer en zei tegen Gavin: “Ga maar slapen. Het is toch weer niets”. Een kwartier later poetste ik mijn tanden en voelde ik wat langs mijn been lopen. ‘Sta ik nou in mijn broek te plassen!?’, dacht ik. Het was echt een klein beetje vocht. De bevalling bij Elijah begon ook met gebroken vliezen en dat meer dan dit. “Het zal wel. Ik ga naar bed”, dacht ik. Maar toen ik kort daarna naar de wc ging, kwam er meer vocht en wist ik het zeker: mijn vliezen waren gebroken. ‘Uh Gav, kan je even de verloskundige bellen? Want het vocht is niet helder en anders moet ik nog even een ziekenhuistas klaar maken’.
Op handen en knieën op de bank
De verloskundige was er om 23.15 uur. Ze zei dat het wel oud bloed leek in het vruchtwater. Niets om je zorgen over te maken volgens haar. Ze voelde en mijn ontsluiting bleek 3 centimeter. De weeën waren niet regelmatig, dus afwachten. Het was nog een lange weg. ‘Ga maar heen en weer lopen tijdens je weeën. Dat helpt mee in zwaartekracht’, zei de verloskundige. Ze stond eigenlijk weer op het punt om weg te gaan. Ze had dienst tot 00.00 uur, dus dan zou een collega haar overnemen. Ondertussen werden mijn rugweeën erger. De verloskundige besloot te blijven. Het heen en weer lopen ging echt niet meer. Ik belandde op de bank, op handen en knieën. Met mijn hoofd in een stapel kussens. De weeën kwamen al snel regelmatig en werden steeds heftiger. Mijn moeder zat aan tafel met de verloskundige. Gavin zat naast me met mijn hand vast. Net zoals bij Elijah zijn bevalling, was ik heel erg gefocust op Gavin. Hij sleepte me er door heen met mijn ademhaling.
Ik was in mezelf gekeerd
Omdat het ineens toch snel leek te gaan, had de verloskundige de kraamverzorgster gebeld. Ondertussen stonden er dus twee verloskundigen en een kraamverzorgster in mijn woonkamer. Ik zag overigens niemand, want mijn hoofd lag in de kussens. Sterker nog: voordat mijn persweeën begonnen, leek ik in slaap te vallen. Voor een paar minuten. Zo bizar. Met die heftige pijn van een bevalling, ben ik blijkbaar erg in mezelf gekeerd. Je hoorde me niet gillen of schreeuwen. Tussendoor hoorde ik nog: ‘Je doet het goed!’ Wat natuurlijk goed bedoeld is en motiveert. Maar op dat moment dacht ik: “Lig jij hier kapot te gaan!? Nee toch?!” Ik ademde in en uit en ik keerde weer terug in mijn bubbel.
Ik deed het echt samen met mijn kindje
De verloskundige heeft niet meer naar mijn ontsluiting gevoeld, maar ik zei dat ik al persdrang had. Ze zei dat als het goed voelde, ik mocht meeduwen. En dat deed ik. Tijdens de lessen van mijn zwangerschapsyoga zei de lerares altijd: ‘Als je de ring voelt branden, vergeet dan niet dat je kindje er bijna is’. De eerste echte perswee kwam op en ik perste mee. Toen werd haar hoofdje al geboren. Terwijl haar hoofdje al geboren was, voelde ik in mijn buik haar beentjes en lijfje nog bewegen. Hoe zweverig het ook klinkt, op dat moment wist ik echt: “We doen dit samen. We can do this, lets go!” Bij de volgende perswee kwam de rest van haar lijfje. Om 00.27 uur werd Zoë geboren en kon ik haar zo onder mij vandaan pakken. Ik drukte haar tegen me aan en voelde weer intens veel liefde. Ik had een droombevalling in een korte tijd. Een bevalling op de bank (die gelukkig goed toegedekt was met kraammatjes) met mijn string nog op mijn enkels, op handen en knieën. Terwijl ik dit schrijf, voel ik dat intense geluk gewoon weer. Wat een ervaring was dit.
Ik kwam weer bij in de normale wereld
Eenmaal met mijn dochter tegen me aan, de verloskundige die mijn string even van mijn enkels haalde, zodat ik makkelijker om kon draaien, zag ik allemaal mensen in mijn woonkamer staan. Ik heb mezelf eerst maar even netjes voorgesteld. Er was in de laatste minuut ook nog een stagiaire van de kraamzorg naar binnen gekomen. Hoe bang ik mijn eerste bevalling was en perse in het ziekenhuis wilde bevallen, zo zeker was ik nu van een thuisbevalling. Achteraf bleek dat Zoë toch in het vruchtwater had gepoept. Ik ben enorm dankbaar dat de bevalling zo snel ging. Soms heb ik wel de vraag: “Hadden we niet al eerder naar het ziekenhuis moeten gaan? Waarom is dat niet besloten? Wanneer zouden we wel zijn gegaan?” Maar dat doet er nu niet meer toe. Deze bevalling zou ik zo over doen.
MANON
