Het was juni 2017. Na heel wat roerige jaren waarin we noodgedwongen op een camping en bij mijn schoonouders hebben gewoond, was dit òns jaar. We hebben een eigen huis gekocht, verbouwd en we trouwden! Wauw, wat een gebeurtenissen in één jaar tijd. Soms verdeelden we de taken: ik regelde de bruiloft, mijn man (Frank) deed de verbouwing en ’s avonds praatten we elkaar bij. We werkten namelijk ook nog allebei 40 uur. Een kinderwens hadden we allebei, maar we waren wel zo realistisch om even op de goede omstandigheden te wachten.
Mijn vagina zat letterlijk dicht
Door een nare gebeurtenis in het verleden had ik vaginisme. Dit maakte het onmogelijk om op een ‘gewone’ manier zwanger te worden. Het zou teveel pijn doen. Het zat gewoon letterlijk dicht. Samen zijn we naar mijn huisarts geweest. Deze vriendelijke man gaf een verwijzing naar de gynaecoloog. Een aantal weken later konden we daar terecht. De wat oudere, maar zeer vriendelijke man was erg praktisch ingesteld. Zijn woorden waren: ‘Oh, dus je kan waarschijnlijk wel zwanger worden met inseminatie?’ Hij trok een la open en gaf ons meerdere setjes mee om het thuis zelf te proberen. Zo lief en behulpzaam. Ik gun iedere vrouw met een vorm van vaginisme en schaamte hierover, zo’n man!
Wel of niet zwanger?!
Niet veel dagen later had ik een vreemd gevoel. Ik wilde graag een zwangerschapstest doen. ’s Ochtends vroeg ben ik uit bed gegaan om een test te doen, voordat Frank naar zijn werk moest. Ik zag twee streepjes. Frank kwam erbij, maar hij zag dat niet. “Oke”, zei ik toen, “haal jij dan nog een test?” ’s Middags kwam hij thuis met een Clear Blue test. Duidelijk. Het zou er nu echt op staan. Ik deed meteen de test, dan maar niet met de ochtendurine. En ja hoor: “zwanger”. Het was echt waar! Een kleine week vonden we het zo onwerkelijk. Wat het allemaal zou betekenen wisten we toen nog niet.
Ik was ontzettend misselijk
Na een week werd ik wat misselijk. Ik had al gelezen dat biscuitjes konden helpen. Dus die lagen overal. Na nog een week was ik aan het spugen. Ik wilde de zwangerschap nog geheim houden. Ons leven ging gewoon door: we gingen laminaat leggen bij schoonzus en zwager en ik stond nog voor de klas om les te geven aan groep 4. Uiteindelijk ging het niet meer. We besloten het onze beide gezinnen te vertellen. Er werd heel leuk gereageerd, maar ze baalden allemaal dat ik me zo ziek voelde. Ook op mijn werk heb ik mijn directrice wel moeten inlichten. Ik had hulp nodig. Soms werd zij opgehaald door een van de kinderen uit mijn klas, zodat ik snel naar de wc kon rennen.
De ziektewet in
Met 12 weken hebben we het iedereen verteld. Ik zat inmiddels ook al aan de medicatie. Mijn omgeving zei dat het na 12 weken zwangerschap beter zou gaan. Echter was dat bij mij niet zo. Ik bleef 24/7 misselijk en spuugde wat af. Meer dan werken ging niet en eigenlijk ging werken al niet naar behoren. Ik probeerde accupunctuur, maar helaas werkte dat niet. Met 15 weken kwam ik in de ziektewet. Het werken ging echt niet meer. De kinderen in de klas verdienden een betere juf. Iemand die er voor hun kon zijn, en niet om de haverklap weg moest lopen. Ik had inmiddels veel extra bezoekjes aan de verloskundige en ik raakte steeds meer uitgeput.
Mijn opname in het ziekenhuis
Uiteindelijk kwam de verloskundige met 16,3 weken zwangerschap bij mij thuis langs. Ik lag als een dood vogeltje op de bank. Zo ging het niet verder. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar werd al snel duidelijk dat ik uitgedroogd was en vocht nodig had om aan te sterken. “Hoe lang gaat dit duren?”, dacht ik . Mijn man zou de volgende dag naar Rome gaan en wij zouden op familieweekend weer bij elkaar komen. Al snel werd duidelijk dat ik daar niet op hoefde te rekenen. Ik lag in het ziekenhuis, Frank was in Rome en de rest genoot van het familieweekend. Ik heb me nog nooit zo ellendig en alleen gevoeld.
Ook in het ziekenhuis ging het niet veel beter. Ik kreeg verschillende medicijnen om uit te proberen, maar het hielp niet echt. “Hyperemisis Gravidarum”, was de conclusie. Uiteindelijk wilden de artsen een sonde plaatsen, maar dit was op de valreep niet nodig, want speciale voeding (een soort shakes) bleven wèl binnen. Vanaf toen, ongeveer 17 weken zwangerschap, heb ik op die shakes geleefd. ’s Morgens, ’s middags en ’s avonds wisselde ik af van smaakje. Gelukkig groeide de baby goed en was ook de 20-wekenecho prima.
Niemand begreep mij
Ik bracht mijn dagen vooral op de bank door, helaas. Het moeilijkst vond ik dat niemand het echt kon begrijpen. Niemand begreep hoe het voelde om zo misselijk te zijn. Ik kon toch zwanger worden? Dat kon niet iedereen in mijn omgeving. Daar moest ik blij mee zijn. Het is een hele heftige periode geweest. Ik heb werkelijk alles moeten laten vallen om dit mensje in mij te laten groeien.
Uiteindelijk kreeg ik zwangerschapsvergiftiging en werd ik ingeleid. Op koningsdag 2018 was ik eindelijk verlost van de misselijkheid en het spugen. Uiteraard is deze dochter het meer dan waard geweest, maar op het moment dat je er middenin zit besef je dat niet. Je weet niet wat voor gevoel er loskomt als je moeder wordt. Waar je het allemaal voor doet. Nu pas zeggen mensen die een keer goed buikgriep hebben gehad en een aantal uren achter elkaar misselijk zijn geweest of overgaven, wat het gedaan moet hebben met mijn leven. Dan merken ze hoe heftig het eigenlijk is. Ik had dat negen maanden lang. Intens. Wat een vreselijke zwangerschap.
Onze dochter is er. Ze is prachtig! Dat is wat telt.
KAREN
