Baby Otis was gereanimeerd
Het leek uren te duren vooraleer wij informatie kregen. Af en toe kwam de anesthesist ons uitleg geven. Hij zei dat ons zoontje geboren was zonder hartslag en dat zemet hem bezig waren. Ik besefte niet meteen hoe ernstig het was. Ik dacht nog steeds dat alles goed ging komen en reageerde nauwelijks. Ik was vooral met mezelf bezig. Ik kon mijn lichaam niet meer onder controle houden. Ik bleef braken en ik had stuipen die ik niet onder controle kreeg. De kinderarts kwam eindelijk, ze gaf ons meer info. Ons zoontje, Otis is zonder hartslag geboren en ze hebben hem moeten reanimeren. Ze hebben hem met elektrische shocks erbij gekregen, maar hij was nog steeds in levensgevaar. Hij moest overgebracht worden naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Gent, want hij kon hier niet blijven. Hij had te veel medische hulp nodig. Nog steeds wisten we niet hoe ons zoontje eruit zag. Ik had heel veel vragen, maar durfde deze niet meer te stellen. Ik had geen energie meer en ik had een immense angst dat we hem gingen verliezen.
Ik wilde niet naar Otis toe
Vlak voor transport heb ik Otis eventjes kunnen “zien”. Ik zag nauwelijks wat, want hij lag in een couveuse met allemaal draadjes en verbandjes. Het deed me zoveel pijn om mijn kindje zo te zien. Hij was er zo erg aan toe. Toen kwam de vraag of ik ook overgeplaatst wilde worden naar UZ Gent. Ik zei nee. Ik wilde hier blijven, niet naar mijn kind. Ik wilde rust. Nu, achteraf, kan ik nog steeds niet begrijpen dat ik niet naar mijn kindje wilde. Wat voor mama was ik eigenlijk? Waarom wilde ik niet naar mijn kind? Tijdens een telefoontje van het ziekenhuis waar ons zoontje verbleef, hebben ze gevraagd of ik zo snel mogelijk kon overgeplaatst worden. Otis had zijn mama nodig. Die ene zin bracht me volledig in paniek. “Het is over… “, dacht ik. Ik stemde toe en werd per ziekenwagen naar mijn zoontje gebracht.
Otis lag aan de machine
Aangekomen in Gent werd ik geïnstalleerd op mijn kamer. Een kamer op materniteit tussen kersverse mama’s en hun baby’tjes. Mijn vriend besloot om bij me te blijven en we kregen een kamer voor ons alleen. Toen kwam daar het moment dat ik eindelijk mijn zoontje volledig ging zien. Met mijn bed werd ik naar neonatologie gebracht. Wat ik daar zag, was verschrikkelijk. Al die kindjes zo ziek en klein. Maar onze Otis sprong er boven uit. Zo’n mooie, grote baby. Ik was op slag verliefd en ik wilde hem nooit meer kwijt raken. Omdat Otis zo ziek was, mocht ik hem niet vasthouden. Ik mocht hem alleen aanraken, maar dat was ook beperkt in tijd. Wij hebben 5 dagen in onwetendheid geleefd. 5 dagen zonder info, zonder te weten of hij iets had. 5 dagen lang zagen wij ons eerste, mooiste kindje aan de machine. Allemaal buisjes rond zijn lichaam. Verschrikkelijk om dit te moeten zien. Maar ik kreeg hoop. Ik dacht dat alles goed ging komen. Dat hij het ging redden. Maar vrijdag 16 oktober moest Otis onder de MRI om te kijken of hij hersenschade had opgelopen tijdens de bevalling. Hij had namelijk wat zuurstoftekort gehad.
Teveel hersenschade
Die avond laat kregen we het nieuws te horen dat Otis heel veel hersenschade had opgelopen en dat hij een meervoudige handicap had. Hij zou nooit kunnen lopen, praten, zelfstandig leven. Mijn wereld stortte in. Ik kon het helemaal niet meer aan. Die avond mocht ik onze zoon voor de eerste keer vasthouden. De allereerste keer in mijn armen, zo’n fantastisch gevoel. Nu voelde ik me pas echt mama. Maar tevens besefte ik keihard dat dit ook de laatste keer was. Zaterdag 17 oktober 2020 hebben wij afscheid moeten nemen van ons zoontje. Een tweede dokter vertelde ons dat de MRI niet goed was. Wij hoopten dat de andere dokter zich vergist had, maar dat was dus niet zo.
Otis is later die dag in de armen van zijn mama en papa gestorven. Het enige wat we nog voor hem hebben kunnen doen. Otis was stilletjes heen gegaan in mijn armen. Ik vroeg of ik hem nog een laatste keer mocht wassen en zijn kleertjes aandoen. Ondanks het grote verdriet, was dat één van mijn mooiste momenten samen met mijn zoontje. Ik heb gelachen en gehuild. Onze Otis was 57 cm groot en 4.300 gram. Alle kleertjes die ik mee had waren te klein, want Otis was groter dan ik dacht. Gelukkig zat er onderaan de rugzak nog één pakje voor 3 maanden oud en dat stond hem prachtig!
Lieve Otis, je hebt zo hard gevochten en we zijn zo trots op je! Lieve schat, ik ben blij dat ik voor de eerste keer mama ben geworden van het mooiste, leukste en liefste baby’tje ooit! Ik hou van je!
JESSIE
Wat een heftige ervaring voor deze mama! Ik lees niet al de verhalen, maar af en toe word ik getriggerd. Dit heeft mij diep geraakt. Ik wens hun al de liefde en zorg en meer die ze nodig hebben om hier een weg in te vinden.