Bijna een half jaar geleden ben ik voor het eerst moeder geworden. Hoe kan dit alweer bijna een half jaar geleden zijn? De tijd vliegt voorbij en ik kan me geen voorstelling meer maken van hoe het was zonder kind, het is bizar hoe snel dat gaat. In alle maanden dat Cato bij ons is, hebben we nog geen één keer gebruik gemaakt van een oppas. Ik ben fulltime huismama en ik ben eigenlijk 24 uur per dag bij en met haar. Het komt heel zelden voor dat ik even alleen de deur uit ga en dat mijn man Koen alleen met haar is. Als we iets gaan doen, dan nemen we Cato altijd mee. We vinden het beide ook echt geen probleem dat ze er altijd bij is, want we kunnen en doen in principe gewoon nog alles wat we voorheen ook deden. Alleen komen we op sommige plekken soms niet binnen, omdat we een baby bij ons hebben.
Ik merk aan Cato dat ze soms een beetje eenkennig (aan het worden) is. Hoort dit bij de leeftijd, of is dit gewoon een teken dat we téveel bij elkaar zijn? Ik vind het zelf in ieder geval heerlijk dat ik zoveel tijd met haar heb. We hebben immers 6 jaar op haar gewacht en nu ze er eindelijk is mag en kan ik gewoon fulltime van en met haar genieten, hoe fantastisch is dat? Alleen krijg ik vaak opmerkingen dat het niet “gezond” zou zijn, of dat het “beter” voor haar zou zijn als ze wat meer in contact komt met andere mensen (met bijvoorbeeld een oppas).
Wat me bezighoud is het feit dat ik hier dus over na ben gaan denken. Is het écht beter voor haar wanneer ik haar wat meer loslaat? Is het echt beter voor haar als ik een keer iets voor mezelf ga doen en haar bij een oppas achterlaat? Of is dit het beeld wat geschetst wordt door de maatschappij in Nederland, waar vaak allebei de ouders werken en je dus geen andere keuze hebt? Is het echt zo slecht voor een kind als ze het eerste jaar 24 uur per dag bij haar moeder is? Ik bedoel, hoe slecht kan het zijn om gewoon goed te binden met je eigen kind? En hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat het niet goed is wanneer je gaat werken en je dus niet 24 uur per dag bij je kind kunt zijn.
Aangezien we op dit moment in Dubai wonen en we hier een beperkt sociaal netwerk hebben, vind ik het lastig om een oppas te zoeken voor haar, zodat Koen en ik er bijvoorbeeld samen een keertje uit kunnen. Want ok, misschien is het “goed”, of in ieder geval fijn om er eens een keertje zonder Cato uit te zijn. Daarbij voel ik me meteen schuldig naar haar toe, want wij kozen ervoor om een kindje te krijgen en ik vind dan ook dat ze overal mee naartoe mag en kan. Van de andere kant lijkt het me ook lekker om gewoon een keertje in de taxi te kunnen stappen en een avondje uit te gaan met Koen alleen, gewoon wij tweetjes. Het lijkt me lekker en lastig tegelijk, ik krijg het namelijk al Spaans benauwd als ik bedenk dat we zonder haar de deur uitgaan, dat er iemand anders is die voor Cato gaat zorgen. Iemand die we notabene niet écht kennen.
Er zijn natuurlijk voldoende nanny’s beschikbaar hier in de omgeving, maar ik merk aan mezelf dat ik het gewoon doodeng vind om een volkomen onbekende in huis te halen en op ons dochtertje te laten passen. Noem het overbeschermend, of noem het wat je maar wil, maar voor mij is dit gewoon lastig en dat is helemaal oké.
Diep van binnen weet ik dat het wellicht beter is voor Cato als ik haar op sommige momenten wat meer los kan laten. Of ja beter, wanneer is iets beter he, dat is altijd zo’n discutabel punt. Ik weet dat de drempel steeds groter en groter zal worden om haar los te gaan laten. Dus beter begin ik er wat eerder mee. En van de andere kant denk ik, wat een bullshit? Waarom zou ik haar persé los moeten laten, omdat een ander daar wat van vindt. Zo lang ik er geen last van heb, zij lekker bij haar moeder kan zijn, wat is dan precies het probleem? Ik denk eerlijk gezegd ook dat het een beetje bij het expat leven hoort. Ik heb hier geen baan, dus waarom zou ik dan gebruik maken van een oppas als ik toch hele dagen alle tijd heb om met haar door te brengen?
Ik zou bijna zeggen dat het een verdedigingsblog is geworden, om mezelf te verdedigen waarom ik ervoor kies haar zo vaak bij me te hebben. Wat natuurlijk eigenlijk echt belachelijk is, want who cares? Wat ik eigenlijk gewoon wil zeggen is dat het oké is als je kindje veel bij je is. Cato komt niks tekort, ik vind het heerlijk om al haar eerste mijlpalen mee te maken, om volledig met haar te kunnen binden en die eenkennigheid? Daar maak ik me totaal geen zorgen over. Cato komt op genoeg plekken, komt in contact met genoeg mensen. Kindjes die wel naar een opvang of wat dan ook gaan hebben ook wel eens last van eenkennigheid. Dus ook dat gaat heus een keer over.
Ik geniet gewoon heerlijk van de tijd samen met Cato en die oppas zodat Koen en ik ooit een keer samen een avondje uit kunnen? Dat komt vast wel een keer. Tot die tijd mag Cato lekker met ons mee. En hoe bijzonder is het dat je al op zoveel plekken geweest bent voordat je überhaupt 1 jaar bent?
MANOUK
