Mijn zwangerschapsbuik jeukte niet-normaal erg

Ja hoor, een positieve test. Weer erg snel en rond de 5 weken werd ik alweer misselijk. We wilden het nieuws gaan vertellen. Dus we bedrukten chocoladelolly’s met onze oudste dochter Lieke erop. Lieke kreeg een t-shirt aan met ‘Hoera, ik word grote zus’ en daar deden we een tuinbroekje over aan. Wat kregen we weer leuke reacties! De misselijkheid bleek van korte duur. Ten opzichte van mijn eerste zwangerschap was ik nu veel nieuwsgieriger naar het geslacht, omdat het allemaal anders voelde. Iedereen om me heen zei dus ook dat het een jongetje moest zijn. Maar iets in me zei dat het geen jongetje was. De enige overtuigende oplossing was een geslachtsbepalingsecho laten maken. Mijn gevoel was goed, we zouden weer een dochtertje krijgen.

Bij de 20-wekenecho kregen we nogmaals de bevestiging dat het een meisje was. Jippie, twee meiden in anderhalf jaar tijd, wat zullen ze straks veel samen kunnen spelen. Ondertussen verliep de zwangerschap goed en heel makkelijk. Ik had geen kwaaltjes. De dagen vlogen voorbij, omdat ik veel meer afleiding had. Af en toe baalde ik ook wel eens dat ik niet eventjes lekker op de bank kon gaan liggen en bewust dat getrappel kon voelen.

Ineens had ik ontzettend veel jeuk op mijn buik

In december gingen we een weekendje weg met mijn schoonouders, omdat ze 40 jaar getrouwd waren. Heerlijk met z’n allen leuke dingen doen en ’s avonds afsluiten met zwemmen. Zaterdagavond zwommen we ook. Mijn vriend was niet mee. Lieke werd al snel moe tijdens het zwemmen, dus ik besloot haar snel te douchen en naar huis te gaan. Hierna naar bed. ’s Nachts kon ik niet slapen, want mijn buik jeukte zó erg. Ik stapte in een warm bad. De jeuk werd er minder van. Ik kon na 1 uur badderen weer rustig slapen. ’s Morgens was het weer hetzelfde verhaal. Ik werd wakker met jeuk. Wederom stapte ik onder de douche. Dit luchtte op. Ik dook weer lekker mijn bed in. Ik dacht: “De jeuk komt vast door het zwemmen. Dat chloorwater is niet goed. De jeuk trekt straks wel weer weg”. Helaas werd de jeuk niet minder. Toen dacht ik: “Het is vast die vervelende zwangerschapsjeuk. Even op internet zoeken en lezen wat helpt”. Ik probeerde allerlei dingen uit. Ik heb verschillende zalfjes gehaald, maar het werd ècht niet minder. Iedere nacht werd ik wakker van de jeuk. De enige oplossing was dan ruim een uur in bad.

Langs de huisarts

De week erna zou ik afspraak hebben met de verloskundige. Ik bedacht me dat ik het tot dan nog wel vol kon houden. Daar zou ik dan vragen wat ik nog meer tegen de jeuk kon doen. Lieke had last van haar oor en we moesten naar de huisarts voor een controle op oorontsteking. Ze kreeg antibiotica van de huisarts. Ik dacht: “Ik vraag de dokter of zij misschien nog een zalfje of iets dergelijks voor kan schrijven tegen de jeuk”. Maar de dokter wist zo ook niks. Wel wilde ze mijn buik even bekijken. Er was niets opvallends te zien. Alleen schrammen van het krabben. Ik krabde meestal tot bloedens toe. Het was de dag van Kerstavond en ze wilde voor de zekerheid dat ik bloed ging prikken. Ik moest ook de verloskundige hierover inlichten. Het was al 16.00 uur, dus de dokter belde meteen naar Weert of er nog plek was, maar helaas. Ik moest de kerstdagen nog even afwachten. Het ziekenhuis zou sluiten met de Kerst. Alleen spoedgevallen werden behandeld.

Ik dacht: “Ik ga de verloskundige toch bellen om te zeggen dat ik na de kerstdagen bloed moet laten prikken”. Ze kende mij goed en wist dat ik een erg hoge pijngrens heb. Ze stond er op dat ik dezelfde avond nog bloed liet prikken. Zij zou regelen dat ik bij de verloskamers in het ziekenhuis een bloedcontrole kreeg. Nog geen 5 minuten later belde ze al terug dat ze me op de verloskamers verwachtten. Ze wilde ook dat ik één uur aan de CTG zou liggen, voor de zekerheid. De CTG bleek prima: de kleine bewoog goed en de rest zag er ook prima uit. Na de kerstdagen zou ik de uitslag krijgen van het bloed.

Diagnose: zwangerschapscholestase

Eerste Kerstdag waren we bij mijn ouders thuis. Zij wisten allemaal dat ik aan de CTG had gelegen en dat ik na Kerst de uitslag van mijn bloed kreeg. De jeuk was er nog steeds en ik zat ook nog elke nacht dik een uur in het bad of onder de douche. We aten net ijs, toen mijn telefoon ging. “Verloskundige”, zag ik staan. Ik voelde zenuwen. “Dit kan niet goed zijn”, dacht ik meteen. Ik kreeg te horen dat ik zwangerschapscholestase had. “Ik heb daar nog nooit van gehoord”, dacht ik bij mezelf. Ze vertelde me dat onze baby met 37 weken gehaald zou worden. Vanaf nu moest ik iedere week naar het ziekenhuis, voor bloedprikken en een half uur aan de CTG. Vervolgens gaf ze aan dat ik elke dag twee pilletjes moest slikken tegen de jeuk. Het pilletje gaf niet voor iedereen effect, maar het was allicht te proberen en kon geen kwaad voor de kleine.

Ik meldde me Tweede Kerstdag direct weer in het ziekenhuis voor medicatie en nóg een CTG. Ik kreeg te horen dat de hoeveelheid galzuren bij mij 140 was. Normaal hoort het getal onder de 10 te liggen. Deze waarde was dus extreem hoog. Als ik langer had gewacht met stappen ondernemen, dan was de situatie levensgevaarlijk voor de kleine en mij geweest. Wat was ik blij dat ik aan de dokter een zalfje of iets dergelijks had gevraagd en niet had gewacht tot ik weer bij de verloskundige was. De pilletjes sloegen bij mij aan. De jeuk was voor 90% weg. Nu hoopte ik dat de waardes ook zakten. En ja hoor, twee dagen later was de hoeveelheid galzuren nog maar 30. Nog aan de hogere kant, maar al stukken beter. Zo ging het de rest van mijn zwangerschap steeds een beetje beter. De waarde zakte nog iets verder naar 15. Alles CTG’s bleven mooi en mijn jeuk was bijna helemaal weg.

De start van de inleiding

Met 37 weken werd ik ingeleid. Ik mocht mij maandag om 4 uur melden in het ziekenhuis. Ik werd eerst aan de CTG gelegd, om vervolgens een ballonkatheter te krijgen. Ik voelde al heel licht wat krampjes. We mochten kiezen: naar huis en morgenvroeg terug of in het ziekenhuis blijven. Ik wilde naar huis, nog even wat afleiding zoeken voor de krampjes. We hadden al geregeld dat Lieke bij opa en oma mocht blijven slapen en wij gingen op bezoek bij mijn zus. We zorgden dat we op tijd naar huis reden, zodat we op tijd konden slapen.

Ik had zo’n haast met de bevalling

Om half 8 ’s morgens kwamen we weer terug in het ziekenhuis in Weert en mochten we naar onze kamer toe. Vandaag zouden we one dochter ontmoeten, wat spannend toch weer. We waren net geïnstalleerd, toen de verloskundige langkwam. De ballon had zijn werk gedaan. Ik had al een beetje ontsluiting, zodat ze mijn vliezen kon breken. Wat een raar gevoel. Het leek alsof er een waterballon in mijn lichaam kapot geprikt werd. Mijn lichaam reageerde hier niet op, dus werden de weeënopwekkers gestart. Omdat mijn vorige bevalling zo snel en makkelijk verliep, hadden ze besloten de weeënopwekkers rustig op te bouwen. Toch vroeg ik iedere keer of het infuus omhoog mocht als er iemand kwam kijken. Op den duur stond de pomp halverwege en vroeg de verloskundige waarom het zo snel omhoog kon voor mij. Toen we zeiden dat mijn schoonouders ’s middags voor 4 weken vakantie zouden vertrekken, snapte ze het wel en moest ze een beetje lachen.

Auw, een baarmoedermassage

Inmiddels stond de pomp op de hoogste stand. De verloskundige stonde er van te kijken dat ik lachend op bed zat. Er kwam een omslag van de weeën. Ik wist me geen houding te geven. Na een half uur voelde ik dat de weeën anders werden. Ik kon niet aangeven of het persweeën waren. Ik wist het niet. De verloskundige zag op de monitor toch dat dit ècht wel persweeën waren. Ze wilde nog een keer toucheren. Helaas was ik nog niet helemaal zover, ik zat op 8 cm. Ik mocht kiezen: nog even zo doorgaan of een kleine baarmoedermassage proberen. Dit deed heel veel pijn, maar dan zou de kleine wel binnen 15 minuten geboren kunnen worden. Ik koos voor het tweede, want ik wilde klaar zijn. Ik heb een hoge pijngrens, maar dit deed echt zeer. Hierna mocht ik mee persen en binnen 2 minuten was onze kleine meid geboren. “Wat is ze klein en waar zijn de babyvetjes”, vroeg ik mij meteen af. Papa mocht weer de navelstreng doorknippen en Veerle aankleden.

De start

Nadat de placenta was geboren, hielp de verloskundige mij met douchen. Daarna mochten we genieten en iedereen op bellen. Iedereen wist dat ik die dag zou bevallen, maar niemand van mijn familie nam op, overal kregen we voicemail. Na de tweede belronde kregen we iedereen aan de lijn. Mijn schoonouders kwamen naar het ziekenhuis toe om hun kleindochter te bewonderen, om vervolgens op vakantie te gaan. Hierna mocht Veerle een klein flesje van papa. Helaas wilde Veerle niet drinken. Hierna probeerde ik het en had ze de fles bij mij zo leeg.

We mochten naar huis, zodra ze het papierwerk hadden geregeld. We hebben uiteindelijk langer op al die papieren moeten wachten (5 uur), als dat de bevalling van mij duurde (4 uur). Het was erg druk op de afdeling, maar we mochten gelukkig naar huis. Hier kon het echte genieten beginnen. Twee dagen na de bevalling moest ik nogmaals naar het ziekenhuis voor een bloedcontrole. Mijn hoeveelheid galzuren was weer helemaal teruggezakt naar het oude niveau. Nu hebben we besloten om niet voor nog een derde kindje te gaan, omdat de kans op zwangerschapscholestase bij een volgende zwangerschap heel groot is.

RIAN