Na een laatste blik, doen wij het mandje van Koen* voor altijd dicht

Het is handig als je de vorige delen hieronder leest, voordat je dit deel leest.

Deel 1: We hebben er alles aan gedaan om dit kindje te verwekken

Deel 2: Een echo die 45 minuten moet duren, wordt na een paar minuten al afgebroken

Ik ben trots en verdrietig tegelijk

Op 13 april 2019 is onze tweede zoon Koen* stil geboren.  Na een korte nacht slaap met Koen* opgebaard in het water op onze kamer, worden we wakker met een trots maar, ook met een verdrietig gevoel. Verdriet omdat we weten dat vandaag de dag is dat we moeten loslaten. We besluiten om de fotograaf te laten komen om mooie foto’s te maken met ons gezinnetje. Onze ouders, broers en schoonzussen hebben wij uitgenodigd om te komen kijken naar onze mooie zoon. De verpleging vraagt wat onze wensen zijn. Ik ga douchen, Nick frist zich op en de fotograaf komt. Koen* zijn water wordt ververst, we krijgen thee, koffie en beschuit met muisjes van de verpleging. Beschuit met muisjes was een wens van ons. Wij zijn tenslotte voor de tweede keer papa en mama geworden en dat mag gevierd worden. Het is niet alleen verdrietig en pijnlijk, Koen* is geboren en dat mag ook gevierd worden. Koen* wordt door de verpleging liefdevol in zijn gehaakte dekentje gelegd. Met een mutsje op zijn kleine hoofdje en een doekje over zijn lijfje, wordt hij mooi neergelegd.

Iedereen komt Koen* bewonderen

Onze oudste zoon wordt gebracht door mijn schoonouders. We knuffelen elkaar en vragen aan hem of hij zijn ieniemienie broertje Koen* wil zien. In eerste instantie zegt hij ‘nee’, maar zijn nieuwsgierigheid wint het van de angst. Met ze drieën kijken we naar Koen. We praten, huilen en lachen. Het gevoel van trots overheerst. Hierna ga ik terug in bed liggen en komen onze ouders, broers en schoonzussen binnen. Wow, wij hadden niet verwacht dat iedereen komt kijken. Zo fijn. Iedereen bewondert Koen* met trots, met liefde, maar ook met tranen van verdriet. Dit moment is niet alleen ontmoeten, maar ook afscheid nemen. Schoonmama heeft een mandje meegenomen die ze bij het uitvaartcentrum voor Koen* heeft uitgezocht. Perfect, dit is precies goed. Ik ben dankbaar dat ze dit wil doen voor haar kleinzoon en ons. Na ongeveer een uurtje besluiten we om deze ontmoeting voor altijd te beëindigen, omdat ik moe wordt. Moe van de bevalling, moe van de emoties, moe van alles.

Het mandje doen we samen voor altijd dicht

Tim is er al even klaar mee en ligt op het andere bed te Netflixen. Heerlijk hoe kinderen er op hun eigen manier mee om gaan. Nadat iedereen weg is, nemen wij Koen* bij ons. Het moment van een eerste en laatste aanraking is gekomen. Het moment van onze zoon in zijn mandje leggen. Het afscheid, voor altijd. Na een tijdje van zitten, knuffelen en huilen maken we na een laatste blik, een laatste groet, de laatste woorden, voor altijd het mandje dicht. “Zo moet dit niet gaan. Zo willen wij dit niet. Waarom is jou een leven bij en met ons niet gegund? Waarom?”, denk ik. Allemaal vragen waar wij na autopsie hopelijk antwoord op krijgen. Wij willen weten waarom wij Koen* moeten verliezen. We besluiten om naar huis te gaan.

We moesten onze zoon achterlaten

We krijgen te horen dat Koen* vandaag nog voor onderzoek naar Rotterdam mag komen. We mogen hem achter laten in de kamer, maar deze kan niet op slot. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om onze zoon zo achter te laten, in een kamer waar iedereen binnen kan en hem mee kan nemen. De verpleging overlegt en besluit dat Koen in zijn mandje naar de medicijnkamer mag, die kan op slot en daar is hij veilig. Dit moment van achter laten, werd het begin van een periode vol met angsten, verdriet en niets meer willen. Ik wilde maar één ding en dat was bij Koen zijn. We pakken onze spullen en gaan naar huis.

Ik wil de auto niet uit en ons huis niet in

Voor de deur, vertik ik het om de auto uit te gaan. Ik vertik het om dat huis met die vloek in te gaan. “Een huis vol ellende”, naar mijn idee. Het huis waarin Tim te vroeg werd geboren met de nodige opstartproblemen. Het huis waar problemen rondom zwanger raken heerst. Het huis waarin we niet compleet mogen zijn. Het huis wat niet meer mijn thuis is. Ik wil niet over die drempel heen. Na heel lang praten van manlief en onze kraamzorg Natasja krijgen ze mij uit de auto. Ik plof op de bank. Ik huil. Ik ben ontroostbaar. Natasja neemt de tijd. Ze laat mij huilen en praten. Ze huilt mee en praat met me. We komen er al vrij snel achter dat we raakvlakken en een klik hebben. Natasja heeft vaker in gezinnen gekraamd met verlies. Ze voelt haarfijn aan wat ik, wat wij, nodig hebben. Natasja is zo lief voor Tim. Dat mannetje mogen wij niet vergeten, die maakt ook veel mee. Voor hem is het ook lastig. Verdrietige ouders, dood broertje, alleen achter blijven, alle toekomstdromen in één klap weg. Na een tijdje gaat Natasja naar huis. We spreken af dat ze de volgende dag terug komt en dat we per dag bekijken waar onze behoeftes liggen.

We willen de uitvaart klein, net zoals Koen* was

De volgende dag komt Natasja. Tim is thuis van school. Dit wilde hij, maar ik ook. Wij hadden Tim beloofd dat als de baby geboren zou worden, hij mocht trakteren. Dit heeft hij onthouden en hij wil dan ook trakteren. De traktatie zal anders gaan zijn dan we hadden gehoopt. We besluiten om sterrenkoekjes te trakteren. Natasja en Tim gaan deze bakken. Ondertussen zitten wij met uitvaartondernemer Dennis aan tafel. We gaan de uitvaart regelen. Wij waren zelf al bezig geweest met het ontwerpen van een kaartje. Dat kaartje mag niet alleen in het teken van verlies staan, ook in het teken van geboorte. We besluiten de kaart op te splitsen. Ene kant geboorte, andere kant verlies. We hebben ideeën over ballonnen, muziek en de genodigden. We willen het klein, net zoals Koen was. We willen het intiem. We willen geen speech. Want wat zeg je over een stil geboren kindje? Dennis stelt aan Tim de vraag of hij belletjes wil blazen op de uitvaart. Dit wil hij wel. We luisteren het liedje, belletjes.

Iedereen begint in ons huis te huilen

Waar er nog geen tranen waren gevloeid, begint nu iedereen in huis te huilen. Zo bijzonder. Onder het regelen door wil ik alleen maar weten waar Koen* is. Of de onderzoeken klaar zijn en wanneer hij naar Breda gaat. Hij mag van mij niet onbeheerd achter blijven. Nick besluit dat we Koen niet thuis gaan houden. Dit omdat hij dan op de babykamer zou moeten en dat er in zijn hoofd geen ruimte zal zijn om dat kamertje te veranderen voor een eventueel derde kindje of voor een andere bestemming. Het zal altijd de kamer van Koen* zijn en dat vindt hij moeilijk. Daarnaast wil hij het ook niet voor mij, om het niet nog moeilijker te maken dan dat het al is. Ik ben niet meer in staat beslissingen te nemen, dus ik stem hierin mee. Ondertussen vragen we de oma’s voor het regelen van cupcakes en worstenbroodjes voor bij de uitvaart. De uitvaart houden wij in Breda waarna wij met de gasten naar huis zullen gaan voor een proost op Koen*.

Onze woonkamer verandert in een bloemenzee

Uiteindelijk krijgen we te horen dat de onderzoeken gedaan zijn en Koen* vandaag nog (maandag 15 april) naar Breda zal gaan, naar de uitvaartonderneming. Ik geef Dennis de opdracht te checken of het echt Koen* is. We mailen een foto zodat hij kan vergelijken. Een paar uur nadat Dennis weg was kregen we bericht dat het echt Koen* is die in het mandje ligt. Hij heeft foto’s gemaakt die we ten alle tijden kunnen opvragen. Dennis adviseert om niet meer te kijken. Koen* heeft het te zwaar gehad met de onderzoeken en is niet meer zo mooi als wij hem voor het laatst hebben gezien. Natasja heeft Tim een liefdevolle en fijne dag bezorgd. De koekjes zijn meer dan geslaagd en ze zullen met trots uitgedeeld worden. De hele dag worden er kaarten en bloemen bezorgd. Ons huisje wordt omgetoverd tot een bloemenzee. De rest van de week komen er zoveel bloemen, kaarten, berichtjes en cadeautjes dat we de huiskamer moeten verbouwen om alles kwijt te kunnen. De bloemen worden in emmers gezet en gebundeld omdat we simpelweg te weinig ruimte en vazen hebben.

MONIQUE