Mijn tweede zwangerschap na HELLP, sloot ik af met een mooie badbevalling

Lees hieronder mijn eerste zwangerschap, waarbij ik HELLP had.

Deel 1: Ik ben zo ziek, dat Duuk met een spoedkeizersnede gehaald wordt

Duuk is 3 maanden oud en we gebruiken nu eindelijk voor hem andere voeding. Langzaam zien we ons mannetje veranderen en wordt hij steeds iets meer tevreden. Ondertussen zien mijn lieve vriend, (schoon)ouders en vrienden ook dat het niet goed met mij gaat. Ik ga naar de dokter, de praktijkondersteuner en vervolgens kom ik bij de psycholoog. Er wordt geconstateerd dat ik PTSS heb en daarom ga ik starten met EMDR-therapie. Ik wil zo graag weer de oude zijn.

De sessies waren zwaar, maar hierdoor kwam mijn verwerking op gang. Het gevoel van machteloos zijn, angst dat ik zo ziek was en de controle kwijt raken, waren belangrijke thema’s. Als ik terugkijk op deze intense periode, dan zie ik een Chantal die keihard aan het knokken was tegen zichzelf. Een vechtersbaas die eerst te hard haar best deed en daarna accepteerde dat het tijd kostte. Ik probeerde liever voor mijzelf te zijn, ging beter in mijn vel zitten en zag hoe liefdevol mijn omgeving was. Aan het einde van mijn therapie schreef ik een waardevol gedicht om deze periode af te sluiten.

Kan ik een tweede zwangerschap aan?

Eenmaal weer helemaal goed in mijn vel, komt het onderzoek uit Maastricht op ons pad. Hoe is het nu met mijn lijf gesteld en wat zijn de risico’s bij een eventuele volgende zwangerschap? Juli 2019 is de uitslag! Het blijkt dat ik een fiat 500 ben met een motor die het doet, maar pompen gaat moeizaam. Mijn vaten zijn geknepen en dit betekent dat een volgende zwangerschap een zware klus is. Ik heb 12% kans op herhaling van HELLP/PE, dus vrij grote kans dat het nu wel goed gaat! Het advies is om 2 keer per week cardio te doen, gezonde leefstijl aan te houden en bij een volgende zwangerschap vanaf week 12 een vaatverwijder (soort aspirines) en kalktabletten te gebruiken. Ook het mentale gedeelte wordt niet overgeslagen: goed de grenzen aangeven en kijken wanneer alle prikkels te veel worden vanwege het feit dat de prikkelverwerking nog niet meteen de oude is. Daarom vermijd ik eerst grote feesten, drukke weekenden en bouw ik alles langzaam op. Dit geeft een goed gevoel en langzaam begint het steeds meer te kriebelen als ik denk aan een broertje of zusje voor Duuk.

De wens is nu veel groter dan de angst om ziek te worden. Een grote sprong vooruit in de tijd: augustus 2020. We stappen in de auto en rijden vol spanning naar onze ouders. Al een poosje hebben we een prachtig geheim: ik ben zwanger! Iedereen is ontzettend blij verrast en natuurlijk zijn er bepaalde zorgen hoe deze zwangerschap zal gaan. De hele zwangerschap worden we goed in de gaten gehouden in het ziekenhuis en alle controles zijn goed. Dit geeft veel rust en zekerheid.

Teveel vocht in de hersenen

Er is toch nog een moment in de zwangerschap dat we niet zeker weten of alles goed is met de kleine. Vanwege de coronamaatregelen zit ik in mijn eentje bij de gynaecoloog en blijft het beeld een poosje stil staan bij het hoofdje. Hij ziet meer hersenvocht dan 10 mm en legt uit dat dit afwijkt. Het hoeft niets te betekenen, maar hij wil dit nader onderzoeken door middel van een GUO (geavanceerd ultrageluid onderzoek). Hij probeert mij gerust te stellen door enthousiast af te sluiten met het luisteren naar het prachtige geluid van het hartje. We horen allebei dat de kleine een overslag heeft en bizar genoeg hoort hij even later ook een overslag in mijn hart. Voor ik het weet zit ik bij de cardioloog en ziet hij gelukkig meteen dat het bij mij onschuldig is. Volledig in shock bel ik daarna mijn vriend op. We vertellen het niet aan te veel mensen, want dit levert nog meer onrust op en waarschijnlijk valt het allemaal wel mee, toch?

De bevalling begint

Een week wachten duurt zo lang en dan blijkt uit de GUO dat alles goed is! Ik laat alle zorgen los en kan weer fijn verder genieten van het trappelende mannetje in mijn buik. Het gaat zo goed, dat ik zelfs door mag lopen tot 41 weken. De gynaecoloog geeft groen licht voor een natuurlijke bevalling en ik hoop met heel mijn hart dat deze wens in vervulling gaat. Maandagnacht 15 maart ben ik een beetje onrustig. Als ik opsta, lijkt het alsof ik vruchtwater verlies. Ook begint het te rommelen. ’s Ochtends bel ik de verloskundige van het ziekenhuis. Ik mag langs komen, maar kan ook wel rustig afwachten. Dit laatste besluit ik te doen en de rest van de dag rommelt het verder.

De weeën worden krachtiger

In de avond gaan we op weg naar het ziekenhuis, want in week 40 hadden we een datum geprikt voor een inleiding. Ik word aan de CTG gelegd. Verder zien ze dat ik 2 cm ontsluiting heb. De keuze is aan mij: een zetje geven met een ballonnetje of naar huis om verder af te wachten? “Nou, nu we hier toch zijn: let’s start!”, denk ik. Het plan is om dan de volgende ochtend te starten met weeën opwekkers. Spannend en tegelijkertijd heb ik er veel zin in! Het ballonnetje wordt geplaatst en 3 uur later valt hij er alweer uit. Om 24.00 uur heb ik 3 cm ontsluiting. Tijd om eerst even een slaapje te doen, dus komt er een verpleegkundige langs met een fijn matras om te kunnen slapen. Dit lijkt mij heerlijk, want vorige nacht heb ik bijna niet kunnen slapen. Ze is druk in de weer met spullen pakken en ondertussen voel ik de weeën krachtiger worden. Ik weet nog dat ik zei: “Misschien kun je over een uurtje dat … Puff… Puff… Matras wel neerleggen”. Ze keek mij aan en had toen gelijk door dat slapen niet meer gaat. Niet veel later wil ik het bed uit en even wat anders proberen.

In het bevalbad

Ik zit op de bal, stap onder de douche en loop rondjes. De verloskundige weet dat ik graag in bad wil bevallen en stelt voor om te kijken hoe ver ik ben. Ik zit op 4, bijna 5 cm, dus ze laat het bad volstromen! Met bed en al word ik een deurtje verder gereden. Als ik eenmaal het warme water raak, kom ik in een soort bubbel terecht. Het is rustig om mij heen, de lichten zijn gedimd en Thijs is bij mij. De weeën komen nu sneller achter elkaar en af en toe komt de verloskundige of verpleegkundige om de hoek kijken. Rond 4.30 a 5.00 uur zit ik al op 8 cm. Ineens 2 cm per uur erbij! De verloskundige zegt dat ze over 2 uur weer komt kijken. “Wanneer het nodig is, druk maar op de bel. Vaak duren de laatste centimeters nog een poosje.”

Ik krijg persdrang maag er staat nog een randje

Voor mijn gevoel is ze nog maar net weg en krijg ik een enorme drang om te persen. Mijn lijf neemt het volledig over en ik probeer zo goed als ik kan het nog weg te puffen. Immers duren die laatste centimeters nog even? Deze onzekerheid deel ik met Thijs en toch neemt mijn gevoel het over. Ik wil dat de verloskundige nu komt. De lieve schat aan mijn zijde herhaalt de woorden van de verloskundige en vraagt zich heel voorzichtig af of ze dan misschien voor niets komt. “Dat maakt mij niets uit. Druk nú op die bel!” Ik pers ondertussen soms een beetje mee, omdat ik het niet tegen kan houden. Wanneer de verloskundige aan de rand van het bad staat, ziet ze dat ik enorme drang heb. Ze checkt of ik op 10 cm zit en helaas zit er nog een randje. Bij de volgende wee haalt ze dit randje weg en mag ik beginnen met persen. Wat een opluchting! Alles gaat zo snel, dus dit laatste stukje doen we ‘even.’ Na een uur persen wordt voorgesteld om te gaan plassen: op de wc of via katheter? Uit het bad komen was al een soort van hink, stap, sprong, dus laat die katheter maar komen.

De ontmoeting tussen de broers

Eenmaal weer in bad voel ik mij lichter en het warme water helpt mij bij de persweeën. Na ruim 2 uur persen wordt ons mooie en lieve mannetje Sep in bad geboren. Hij mag meteen op mij liggen en wat een emoties komen er los. Een totaal andere bevalling: meteen samen en ook bij elkaar blijven, direct aan de borst, vol emotie het prachtige nieuws delen via facetime met onze ouders en dezelfde dag weer naar huis! Wat ben ik dankbaar dat het nu zo goed is gegaan. Als Duuk en Sep elkaar thuis voor het eerst zien, voel ik mij intens gelukkig. Op zijn tenen om in de wieg te kunnen kijken en vol verwachting wanneer hij zijn kleine broertje mag vasthouden. De eerste maanden als gezinnetje van vier is wel eens bikkelen, maar vooral ook enorm genieten! Tuurlijk zijn de nachten kort, was het vele spugen niet fijn, maar oh wat is het nu prachtig om zo’n klein bundeltje op mij te hebben liggen.

Nu is Sep alweer 5 maanden en Duuk ruim 2,5 jaar oud! Duuk is energiek, altijd blij en vindt het heerlijk om te dansen. Duuk geniet van heerlijk eten, net zoals zijn papa en mama. Hij had weliswaar koemelkallergie (ons gevoel was dus helemaal juist), maar hij is er nu over heen gegroeid. Het is een charmeur, een klein boefje en een echte knuffelkont. Deze mama geniet hier enorm van! Natuurlijk niet alleen van hem, maar ook van ons andere mannetje Sep. Hij groeit heel goed, heeft een fijn ritme en lacht de hele dag door! Een tevreden en blije baby met een trotse grote broer en een liefdevolle papa en mama is goud waard!

CHANTAL