Voordat je begint aan dit verhaal, is het handig als je deel 1 hieronder leest.
Deel 1: De moeilijkste beslissing van ons leven…
Toen we eenmaal het besluit hadden genomen dat onze dochter geboren ging worden, zijn we gaan kijken naar wat we wilden. Het was een geboorte, maar tegelijkertijd ook een afscheid. Ik was 21 weken zwanger, mogelijk 22 weken bij de geboorte. “Kan ze kleren aan? Of alleen een wikkeldoek? Willen we haar in een mandje leggen?”, vroegen we elkaar. Een kistje vonden we niet bij ons passen. “Willen we haar cremeren of begraven? Hoe willen we haar afscheid doen?”, waren de volgende vragen. Wat was dit verschrikkelijk moeilijk…
De bloemen
Op vrijdagochtend hebben mijn man en ik al een hoop dingen geregeld. We hebben gekeken naar een mandje waar onze dochter in kwam liggen, gevraagd of onze vriendin (die fotografe is) de bevalling en de dag thuis wilde fotograferen, het crematorium gebeld (want hoe gaat zoiets in zijn werk) en een naam voor haar gekozen. We waren op zoek naar mooie bloemen voor bij het afscheid. Toen kwam ik een bloemenbed tegen. Wat zag dat er prachtig uit. Dit vonden wij bij haar passen. In haar mandje in een bloemenbed.
Zaterdagochtend zijn we naar de bloemiste gegaan om te vragen of ze een bloemenbed voor onze dochter kon maken. Ik vond het wel moeilijk om te vragen, want zij was 34 weken zwanger. Daar stonden we, allebei te huilen bij mijn vraag, maar ze kon dit gelukkig voor ons maken. Daarna zijn mijn man en ik naar Apeldoorn gereden om onze dochter haar mandje op te halen.
Het gesprek met de arts
Op vrijdagmiddag zijn we terug gegaan naar het academisch ziekenhuis om alles te bespreken. Ook de manier van bevallen. Van de andere twee kinderen ben ik bevallen met een keizersnede. Bij de eerste is de (poging tot) vaginale bevalling enigszins traumatisch verlopen en ik zou ook nooit meer een vaginale bevalling willen. Maar nu had ik geen keuze, het moest op deze manier. Hier keek ik enorm tegenop. Ook kregen we de vraag of we obductie wilden. Hier gingen we over nadenken.
Gehaakte olifantjes
Op de NICU waar ik werk geven we bij overlijden de ouders, broer en zussen gehaakte olifantjes mee. Eén olifant voor bij het overleden kindje en de andere olifantjes voor de directe familie. Ik vind dit heel erg mooi en fijn. Dit wilde ik ook graag voor ons gezin. Het olifantje voor onze dochter zou ik de hele bevalling bij me dragen zodat mijn geur hier in zat voor onze dochter. Vrijdagmiddag hebben mijn man en ik nog olifantjes van de afdeling gehaald voor ons gezin.
Alle emoties kwamen eruit
En toen was bijna alles geregeld en werd het tijd om ook emotie toe te laten. Jeetje wat deed dit pijn. Hoe moesten we dit in godsnaam gaan doen?! Hoe moesten we dit gaan vertellen aan onze zoon van 3 jaar. Die zo dol was op de baby in mama’s buik. Elke dag kreeg de baby knuffels en kusjes via de buik. Hij speelde met speelgoed over mijn buik om met de baby te spelen. We keken er heel erg tegenop. We hebben hierover gesproken met maatschappelijk werker en met de huisarts, want moesten we alvast een rouwtherapeut inschakelen? We wilden het zo goed mogelijk doen voor onze andere kinderen. Hopend dat zij hier op latere leeftijd zo min mogelijk last van zullen hebben. Volgens de huisarts was een rouwtherapeut nu nog niet nodig, gezien de leeftijd van onze kinderen.
Tijdens deze enorm hectische dagen kregen we gelukkig veel steun en hulp van zowel familie als het kinderdagverblijf. Dat was heel erg fijn, zo konden wij ons focussen op wat ging gebeuren en wisten we dat er overdag goed voor onze kinderen werd gezorgd. ’s Avonds waren wij er ‘gewoon’ voor de kinderen. Zo bizar: in mijn buik zat een enorm sterk meisje. Ze was de hele dag door druk. Hoe kon zo’n enorm sterk en druk meisje zo ontzettend ziek zijn?! Dat vond ik heel erg moeilijk te bevatten. Alle beelden waren er en meerdere mensen hadden het bevestigd, maar ik kon zo moeilijk begrijpen dat als je zo ziek was toch nog zo levendig kon zijn.
Die verschrikkelijke pillen
Dinsdag 2 februari moest ik 3 pillen innemen die zouden helpen om de bevalling beter op te wekken. Ik moest de medicijnen 24 tot 36u voor de inleiding innemen. Dit had ik uitgesteld tot het echt niet langer kon wachten. Ik stond bij het aanrecht. Mijn man was aan het ontbijten met de kinderen op de achtergrond. De eerste twee pillen kon ik vlot innemen, maar bij die derde brak ik. Ik kon mijn gevoel niet langer onderdrukken. Het voelde voor mij letterlijk alsof ik op dat moment mijn kind aan het vermoorden was. De tranen bleven komen. Wat deed het pijn en wat had ik een verschrikkelijk gevoel! Ik moest die derde nog innemen. Dat is me uiteindelijk gelukt. Ik moest wel. Wij hadden hiervoor gekozen. Ik moest mijn uiterste best doen om dit zo goed mogelijk te doen voor Megan. “Als ik deze medicijnen niet inneem, dan duurt het allemaal nog langer en wie weet moet ze daardoor nog langer onnodig lijden”, dacht ik.
Mijn man had haar nog niet kunnen voelen schoppen. Tot deze allerlaatste avond. Wederom was ze druk in mijn buik en ik liet mijn man zijn handen op mijn buik leggen. Tot onze verbazing schopte ze zo hard, dat mijn man het toen ook voelde! Wat bijzonder en waardevol dat papa haar nog even voelde.
De inleiding
Woensdag 3 februari meldden we ons op de verloskamers om 9.00u. Om 11.00u kwam onze vriendin aan voor het fotograferen. Om 11.15u kreeg ik de eerste dosis cytotec. In verband met de eerdere keizersnedes kreeg ik maar de halve dosis vanwege het risico op het scheuren van het litteken. Vrijwel meteen kreeg ik lichte voorweeën en om 15.15u had ik al 1 cm ontsluiting. Ik dacht: “Nou, dat gaat mooi vlot”, maar de 4 opvolgende uren gebeurde er niks, behalve dat de weeën behoorlijk aanwezig waren. Om 19.15u besloot ik een ruggenprik te nemen, want wie weet hoelang ik nog moest bevallen. Om 22.00u zat deze er eindelijk in, na vier prikpogingen. Helaas werkte de ruggenprik niet goed. Mijn benen waren goed verdoofd, maar de weeën kwamen er net zo heftig weer door heen. De medicatie werd meerdere malen fors opgehoogd, maar het werkte allemaal niet. Om 23.15u was er nog steeds geen vordering van ontsluiting. We hebben onze vriendin maar naar het hotel gestuurd (tegenover het ziekenhuis), zodat zij ook even kon slapen.
De anesthesist kwam terug, omdat de medicatie niet werkte. De epiduraal werd wat terug getrokken en de medicatie verhoogd (meer dan protocollair). We zouden daarna een uur afwachten. Als dit niet zou werken, kreeg ik fentanyl-achtig spul, maar daardoor zou ik ook minder mee kunnen krijgen van de bevalling.
Onze Megan huilde bij de geboorte
Na een uur was er geen verandering. Helaas stond de anesthesist vast bij een grote operatie en kon ze niet komen. Prima, terug in mijn bubbel. Mijn man zou ook even proberen te gaan slapen. Om 03.10u veranderde er iets in de weeën. Ik voelde ineens een soort druk gevoel. Ik had gehoord van de gynaecoloog dat als ik druk voelde, het zo maar kon zijn dat onze dochter er meteen aan kwam. Door alle medicatie en draden om mij heen kon ik de bel zo gauw niet vinden. Dus ik riep mijn man. Die heeft op de bel gedrukt. Om 03.15u keken ze met de echo hoe onze dochter er voor lag. Twee persweeën later is Megan Sue om 03.25u geboren.
Ze huilde! Ik was helemaal verbaasd en riep: ‘Huilt ze nou?!’ “Ja”, was het antwoord en ik dacht: ‘Geef hier mijn kind!’. Megan kwam snel bij mij en mijn man liggen. We hebben haar nog een paar keer zien bewegen en ze heeft nog 50 (!)minuten geleefd. Wat heeft ze iedereen verbaasd daar! Wat een sterk meisje. Dit voelde ik ook zo in mijn zwangerschap. Ze was enorm sterk. Daarom wilden wij ook dat ze zo snel mogelijk geboren zou worden. In andere landen vangen ze soms kinderen van 22 weken zwangerschap op en die leven. Omdat ik dacht dat dat bij onze dochter ook het geval zou kunnen zijn, had ik mijn man hier op voorbereid. Ik vertelde hem hoe haar kleur zou kunnen zijn en dat ze kon gaan gaspen. Ze is al die tijd heel comfortabel geweest en lag heel ontspannen bij ons.
Ik was zo ontzettend trots op haar
Het voelde heel gek voor mij. Op het moment dat ze geboren werd en de uren erna kon ik niet huilen. Ik was gewoon ontzettend trots op ons mooie meisje. Ik heb dit ook benoemd naar de gynaecoloog en de verpleegkundige. Ze vertelden mij dat dit een hele normale reactie was en dat de meeste moeders zo reageerden. Nadat Megan is overleden hebben we haar goed bekeken. Wat was ze een perfect mooi meisje aan de buitenkant. Ze had exact dezelfde oren als onze zoon, een kinnetje die net als bij de andere kinderen iets naar achteren stond, dezelfde ‘knik’ bij haar voorhoofd, neus, vingers en tenen als mijn man. Ik zag ienieminie hoofdharen, wenkbrauwen en wimpers.
Bij 1 op de 3 komt de placenta niet mee na zo’n vroegtijdige bevalling. We waren er dus op voorbereid dat ik mogelijk naar de OK moest. Gelukkig kwam de placenta, met een beetje hulp van de gynaecoloog, zelf. Dat was een hele opluchting.
De ontmoeting tussen broer en zus
’s Ochtends nadat ze geboren is zouden de andere kinderen nog in het ziekenhuis langs komen om hun zusje te ontmoeten. Om haar lichaam zo mooi mogelijk te houden, hebben we haar tot die tijd in het water opgebaard. Wat zag ze er op die manier mooi uit. Onze kinderen reageerden heel goed op Megan. Marly van 1,5 jaar snapte er natuurlijk nog niks van. Riley zag alleen zijn mooie zusje. Hij wilde haar meteen zoenen, knuffelen en vasthouden. Heel mooi hoe ons kind hier mee om ging. Nadat zij weg zijn gegaan, heb ik samen met mijn man hand- en voetafdrukjes gemaakt. Hierna werd het tijd dat we Megan een halve dag meegaven aan de artsen voor verder onderzoek.
DAPHNE
