Donderdag 20 april 2017, een dag om nooit meer te vergeten. Op het moment dat ik binnenliep bij de bijeenkomst zei één van de andere moeders: “Wat zie jij eruit, gaat het wel goed?”. De verloskundige had de controles gedaan en alles was in orde, dus ik maakte me geen zorgen.
Ik verloor kleine beetjes vocht
Om 3u ’s nachts moest ik uit bed om te plassen. Eer dat ik weer in bed lag voelde ik dat ik weer moest. “Blaasontsteking”, dacht ik. Eenmaal op de wc kon ik niet opstaan om weg te lopen. Telkens als ik namelijk op wilde staan liep er een klein straaltje vocht langs mijn benen. Na een half uur op de wc (in het donker) te hebben gezeten begon ik aan alles te twijfelen. “Is dit vruchtwater? Zijn mijn vliezen gebroken? Komt de kleine man nu al? Dat is veel te vroeg”. Ik was op dat moment 32 weken, 5 dagen zwanger. Ik ging naar de wc beneden, waar ik het licht aan deed. Ik wilde mijn man niet wakker en ongerust maken als er niks aan de hand zou zijn. Ik zag dat het vocht helder was, wat me enigszins gerust stelde. Het was geen bloed en ook geen andere gekke kleur. Maar wat was het dan wel? Ik stopte een handdoekje tussen mijn benen. En aangezien ik verder nergens last van had, ben ik terug naar bed gegaan.
We belden de verloskundige
Ondertussen was mijn man ook wakker geworden. Het voelde niet goed om te gaan slapen. We waren er niet helemaal gerust op. Ik had mijn boekje van de verloskundige erbij gepakt om te kijken of er iets beschreven stond over helder vocht verliezen. We stuitten op een rijtje over vroeggeboorte. Daarom hadden we besloten om toch de verloskundige te bellen. Ik voelde me zo bezwaard om haar midden in de nacht wakker te bellen, terwijl ze daar natuurlijk voor zijn. Zij vertelde me dat het klonk alsof mijn vliezen gebroken waren. Ze gaf me de keuze: zij deed een thuiscontrole of we reden gelijk door naar het ziekenhuis. Ik koos voor het eerste, want stel dat er niets aan de hand was, dan stonden we niet in het ziekenhuis.
Snel naar het ziekenhuis
Inmiddels was het ongeveer 6u ’s ochtends toen de verloskundige bij ons thuis was. Zij bevestigde dat het vruchtwater was en zei dat we naar het ziekenhuis moesten voor verder onderzoek en weeënremmers. Zij maakte alle papieren in orde en nam contact op met het ziekenhuis. In de tussentijd pakten wij onze spullen. Tegen 7:15u kreeg ik wat last van mijn rug en een raar gevoel in mijn buik. De verloskundige zag dit en gaf aan dat dit leek op weeën en dat we toch wel haast moesten gaan maken. In de auto volgden de weeën zich heel snel op. Tegen de tijd dat we aankwamen in Zwolle moest ik iedere keer echt even “bijkomen” voordat ik verder kon lopen.
Ik wist niet wat me overkwam
In het ziekenhuis waren ze er niet op voorbereid dat ik nu met weeën het ziekenhuis in liep. Dat waren wij zelf ook niet en op dat moment was ik me er ook totaal niet van bewust dat ik weeën aan het opvangen was. Noem het naïef, maar ik was in de veronderstelling dat ik weeënremmers zou gaan krijgen en we dan verder zouden kijken. Dit was ons eerste kindje, little did I know, ik had nog niet eens verlof. Rond 8 uur in de ochtend werden we naar een kamer gebracht. Ik zou aan de CTG gelegd worden, zodat ze de kleine konden monitoren. Ik wist dat die banden altijd strak om je buik heen zaten, dus ik vroeg of ik nog even mocht gaan plassen. Op de wc wist ik niet wat me overkwam. Er kwam een soort hevige golf over me heen met een tinteling en pijn van top tot teen. Ik wist niet of ik moest gaan zitten, liggen of hangen. De verpleegkundige zag dit en haalde me van de wc af en zorgde dat ik op bed kwam liggen.
Geen weeënremmers, maar een geboorte
Er werden mensen opgeroepen, een infuus in mijn arm geplaatst en om 8:15u stond de gynaecoloog met verloskundige van het ziekenhuis in de kamer om een controle te doen. Ze zeiden dat ik 9 cm ontsluiting had en dat ons zoontje binnen een half uur geboren zou worden. “Geboren? Bevallen? Nu? Dat kan niet. Dat mag niet. Ik ben nog maar 32 weken zwanger. Ik kom voor weeënremmers”, gooide ik eruit. Maar de gynaecoloog zei: “Weeënremmers gaan niet meer helpen. Deze kleine man is er klaar voor en wil geboren worden. Jullie zijn op de juiste plaats in goede handen. Het komt goed”. Op dat moment stond onze wereld even stil. “Wat gaat er gebeuren? Hoe gaat hij het doen buiten de buik? Hoe werkt dat met weeën?”, dacht ik wanhopig. ik had me nog niet ingelezen. Ik had nog niet eens verlof.
Een jongen van 2030 gram
In een mum van tijd gebeurde er zoveel, maar ik kon me nergens op voorbereiden. De kamer stroomde vol met mensen en er werd een gordijn dichtgetrokken. Niet wetend wat me te wachten stond, raakte ik lichtelijk in paniek. Ik was hier niet klaar voor. Dit mag niet. De verpleegkundige naast mij zag dit en zei: “Ik snap dat dit heel erg tegenstrijdig voelt, maar we gaan dit samen doen. Ik ga je helpen”. Bij de derde perswee zagen ze dat de hartslag van Kai zakte. Ze wilden geen risico nemen. Ik kreeg een kleine knip, zodat ze zeker wisten dat hij bij de volgende wee geboren zou worden. Na drie keer persen en inderdaad nog geen half uur later werd onze kleine superman geboren om 8.43 uur met een gewicht van 2030 gram. Hij was er en werd bij mij op de borst gelegd. Mijn besef van tijd was helemaal weg. Voor mijn gevoel lag hij heel erg lang bij mij, maar in werkelijkheid is het misschien nog niet eens twee minuten geweest. Ik wilde dat ze hem zouden controleren, checken of alles in orde was. En pas op dat moment realiseerde ik me wat voor “circus” er klaar stond om hem op te vangen achter het gordijn. Daar stonden zo’n 6 artsen die hem gingen controleren en verzorgen.
Kai had moeite met ademen
Hij had een goede start met een saturatie van 100% en mooie waardes. Ze brachten hem naar de High Care afdeling. Mijn man ging mee. In de loop van de dag kwam de kinderarts langs en gaf aan dat Kai moeite had met ademen. Hij liet dit helemaal liggen. De bevalling had hem teveel energie gekost. Hij werd overgebracht naar de NICU in een couveuse met CBAP beademing (borreltechniek) en had het stofje Surfectant (voor de rijping van de longen) gekregen. Heel erg naar om mijn kleine man daar te zien liggen met zoveel apparaten en slangen om hem heen, maar ik wist dat er geen betere plek was waar hij nu kon zijn. Het is zo’n emotionele rollercoaster waar we in terecht kwamen. Het besef dat ik ben bevallen zonder enige aanwijzing, zo plotseling, kon niet binnenkomen, want we hadden alweer zorgen over hoe onze kleine man zo snel mogelijk kon aansterken.
Ik moest alleen naar huis zonder baby
De dagen verstreken en hij deed het wonderbaarlijk goed, maar mijn kleintje hoorde nog bij mij in de buik te zitten om te groeien en verder aan te sterken. Nu lag hij voor me en kon ik hem zien en aanraken. Hij was zo klein, hulpeloos, maar ook zo supersterk. De dag brak aan dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis en dat ik weer naar huis toe moest. Naar huis zonder hem, dat voelde niet goed. Ik heb tranen met tuiten gehuild, omdat ik me zo leeg voelde, letterlijk en figuurlijk, maar wist nog steeds dat hij op de beste plek was waar hij kon zijn. Inmiddels was hij verhuisd naar de High Care afdeling, dus dat was alweer een stapje dichter naar huis. Daarna ging het snel. Hij liet mooie vooruitgang zien. Hij kreeg borstvoeding via de sonde en groeide daar goed op. Kai was wat geel, dus kwam hij onder de blauwe lamp te liggen.
Met grote stappen vooruit
Toen kwam de dag dat hij uit de couveuse mocht in een bedje. Wat waren we overrompeld en verrast. We hadden nog geen (kleine maat) kleertjes voor hem. We mochten hem vervolgens voor het eerst in bad doen en wat voelden wij een spanning om zo’n klein hummeltje, te mogen verzorgen en aankleden. Bang dat we iets fout zouden doen, hem zouden bezeren of de draadjes los zouden trekken. Zoveel angsten die verdwenen als sneeuw voor de zon toen we merkten hoe fijn hij het allemaal vond en hoe gewillig hij alles toeliet. Hij had heel veel geduld met ons.
Toen hij uiteindelijk na zo’n kleine 3,5 week mee naar huis mocht met de sondevoeding, voelden we ons eindelijk compleet, met zijn drieën, zoals het hoort. Maar oh, wat spannend. Hij kon zijn energie nog niet goed verdelen waardoor hij snel uitgeput raakte en we hadden geen monitoren meer die “vertelden” hoe hij het deed. Thuis liet hij ook weer zien wat voor superman hij was. Hij deed het zo goed dat de sonde na een kleine week er helemaal uit mocht. Hij dronk alles zelfstandig uit de borst. Wat waren wij trots op ons kleintje die gewoon alles en iedereen versteld liet staan. De bevalling op zich, buiten het feit dat het veel te vroeg was, zou ik zo nog 10 keer kunnen doen. Maar alles wat daarna kwam, waren roerige tijden. We wisten toen gelukkig nog niet wat ons, maar vooral de kleine man, te wachten stond.
WORDT VERVOLGD…
LEONIE
