Ellen schrijft een vaste reeks voor Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 1: “Ik zie iets wat er niet hoort te zitten”, zegt de verloskundige terwijl ze een echo maakt
Deel 2: De uitslag van de vruchtwaterpunctie
Deel 3: Ik had met 33 weken een ongerust gevoel en wilde een extra CTG
De hartslag van mijn zoon bleek ineens vlak
Zoals elke morgen werd er een CTG gemaakt om te kijken hoe de kleine man het in mijn buik had. Alles werd aangesloten en ik moest voor een half uur aan de CTG. Binnen no time stond er een gynaecoloog in mijn kamer. Hij meldde dat ik nog langer aan de CTG moest, omdat de hartslag van mijn zoon erg vlak was. Van binnen schrok ik. “Gisteren was alles toch goed? Komt dit dan toch door de longrijpingsprikjes?”, vroeg ik me af. Na de tweede sessie aan de CTG, kwam dezelfde gynaecoloog al snel weer binnen en gaf aan dat de baby zo snel mogelijk gehaald moest worden. De arts wilde niet langer wachten. ‘Wanneer wordt hij gehaald dan?’, vroeg ik. De gynaecoloog gaf aan dat er nu nog iemand geopereerd werd. Hij ging eerst een heel team voorbereiden op mijn operatie. Gezien de medische situatie van het vocht in de borstholte van mijn zoon, moest er nogal wat medische staf paraat staan om Sylvan zo snel mogelijk stabiel te krijgen. Hij gaat namelijk direct aan de beademing na de bevalling en daarna worden er drains bij hem ingebracht.
De plannen wijzigden
De verpleegkundige maakte me klaar voor de keizersnede. Binnen korte tijd werd ik naar de voorbereidingsruimte gebracht. Terwijl ik daar lag, kwamen er om beurten mensen naar ons toe van de medische staf, om zich voor te stellen en te vertellen wat ze gaan doen bij mij of Sylvan. Op een gegeven moment kwamen de neonatologen binnen. Eén neonatoloog zei: ‘We zouden plan A gaan uitvoeren. En dat was jouw baby aan de navelstreng intuberen om hem vervolgens, als hij stabiel genoeg is, van de navelstreng af te halen. De drains brengen we dan in in een andere ruimte. Maar wij hebben het er nogmaals over gehad en gaan toch voor plan B. Dat betekent dat we hem toch direct van de navelstreng af zullen halen”. Ik zei tegen haar dat de artsen er alle verstand van hebben en dat ik het maar over mij heen liet komen. De verpleegkundige, die met ons mee was van de High Care, vroeg of we al wisten of het een meisje of jongen was. ‘Het is een jongen!’, gaven wij beiden trots aan, ‘en we noemen hem Sylvan, met een y’. Vanaf dat moment was de naam bekend en werd hij ook door iedereen bij zijn naam genoemd.
Toch weer plan A?!
Na een tijdje kwam één van de neonatologen weer naar ons toe met een mededeling: ‘Uhm, er was enige verwarring in de OK en zoals ik net had aangegeven dat we voor plan B zouden gaan, gaan we toch weer voor plan A.’ Ik was in de war en vroeg waarom ze nou toch weer voor plan A gingen. ‘Ja, goede vraag’, zei ze. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat ik daarop zou reageren, omdat ik eerder had gezegd dat zij er verstand van hebben en ik het maar over mij heen zou laten komen. ‘Eigenlijk omdat er verwarring was in de OK. We staan daar met zoveel mensen en de meerderheid is voorbereid op plan A. Vandaar dat we toch maar voor plan A gaan’. Ik nam het voor lief en ging er maar vanuit dat dat dan het beste zou zijn.
De verdoving begon te werken
Na enige tijd wachten, was de OK voorbereid en het hele team er klaar voor. Vanaf het bed moest ik overschuiven naar de operatietafel en vroegen ze of me dat zelf nog lukte. ‘Ik maak wel even een saltootje’, zei ik voor de grap. De mensen om me heen gaven lachend aan dat ze dat wel een keer wilden zien. Ik kreeg de ruggenprik. Dat viel mij reuze mee. De verdovingsprik vond ik vervelender dan de ruggenprik zelf. Ik werd aan allerlei apparaten geïnstalleerd die mij in de gaten zouden houden. Terwijl ik voelde dat mijn verdoving langzaam begon te werken, werd mijn buik ook voorbereid voor de keizersnee. De artsen testten of mijn verdoving goed en volledig was ingewerkt, zodat ze eindelijk konden beginnen.
Een keizersnede is en blijft een rare gewaarwording, want je voelt geen pijn. Maar je voelt wel dat ze aan je trekken, duwen en aardig wat kracht moeten gebruiken om de baby eruit te kunnen krijgen. Terwijl ze bezig waren met de keizersnede kreeg ik steeds benauwder en moest ik moeite doen om adem te halen. Ik gaf dat aan. De anesthesiemedewerker zei: ‘Je verdoving trekt omhoog en heeft waarschijnlijk je middenrif uitgeschakeld, waardoor je moeite moet doen om adem te halen. Maar maak je geen zorgen je zuurstofgehalte is prima’. Ik dacht stiekem: “Ja, ja, hij kijkt vast niet goed, want ik kan voor mijn gevoel amper adem halen”. Terwijl het team druk bezig was om Sylvan eruit te krijgen, moest ik mij enorm focussen op mijn ademhaling. Ik kon niet wachten tot die verdoving weer uitgewerkt was.
Sylvan liet geluid horen!
Binnen korte tijd was Sylvan eruit en gaf hij een hele korte kreet, terwijl ze hem heel snel via het luikje in het doek lieten zien aan mij. Die kreet vond ik zo ontzettend fijn om te horen en gaf mij enigszins geruststelling op dat moment. Ik had verwacht dat ik helemaal niks zou horen. Sylvan werd, volgens afspraak, direct geïntubeerd terwijl hij nog aan de navelstreng zat en gelukkig verliep dit soepel. Hij was vrij snel stabiel. Hij werd van de navelstreng afgehaald en naar de andere ruimte gebracht om de drains in te brengen. Mijn man ging mee met Sylvan, terwijl ik gehecht werd. Hierna ging ik naar de recovery om te wachten tot de ruggenprik was uitgewerkt.
Moeder en zoon gescheiden van elkaar
Na enige tijd wachten werd Sylvan in de couveuse bij mij langs gereden op de recovery, zodat ik hem eindelijk kon zien en aanraken. Ik vond het een fijn moment, maar ook lastig, omdat ik hem helemaal niet vast kon houden. Terwijl ik mijn hand op zijn hoofdje legde in de couveuse, zei een verpleegkundige: ‘Kijk eens hoe hij reageert op jou mama! Zijn saturatie (zuurstofgehalte) gaat van 88 naar 97!’ Dat gaf mij een heerlijk gevoel. Hij reageerde op mijn aanwezigheid. Sylvan werd naar de NICU gebracht. Toen mijn verdoving eenmaal uitgewerkt was, werd ik naar mijn kamer op de High Care gereden.
Daar lag ik dan op een kamer zónder kind en met toenemende pijn vanwege de keizersnede….
WORDT VERVOLGD…
ELLEN
