Ik ben Marleen, 31 jaar oud en trotse moeder van Lieke (sept 2015), Jan* (sept 2019) en Finn (april 2021). Ik woon samen met mijn man Henri. Nadat wij ouders waren geworden van Lieke, besloten wij dat we wilden wachten met het proberen voor een volgend kindje. Na 3 jaar begon het bij mij wel weer te kriebelen, en zijn wij er voor gegaan.
Dezelfde uitgerekende datum
Het duurde even voordat ik van Lieke zwanger was, dus wij verwachtten dat het weer een tijd in beslag zou nemen, maar niks bleek minder waar. We hadden het grote geluk dat het snel ‘raak’ was. Op 2 januari 2019 hadden wij een positieve test in handen! Exact 4 jaar na de positieve zwangerschapstest bij Lieke. Hoe bijzonder. En na een snelle rekensom, kwamen wij er achter dat ik rond dezelfde datum was uitgerekend. Bij de termijnecho werd de datum gezet op 15 september, dezelfde datum als dat ik uitgerekend was van Lieke. Spannend!
Mijn zwangerschap voelde niet oké
Vanaf het moment dat ik de test in handen had, had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Wat precies, daar kon ik de vinger niet op leggen. Maar er was een sluimerende twijfel in mij. Ik dacht dat ik een miskraam zou krijgen. Maar de 16 weken werden gehaald, zonder ook maar een spoortje bloed. Dat vond ik zo apart. Hierna ging ik er van uit dat dit kindje voor de 24 weken geboren zou worden, en dus alsnog zou overlijden. En ook dat termijn haalden wij, zonder ook maar één harde buik, of andere klachten. Ondertussen kwam er leuk nieuws van mijn vriendinnen. De één na de ander was ook zwanger. Hoe bijzonder! Dit was iets waar wij wel eens over fantaseerden, maar we hadden nooit verwacht dat het ook daadwerkelijk zou gebeuren.
Het loopt straks verkeerd af
Elke vriendin had zo haar (medische) klachten tijdens de zwangerschap: hoge bloeddruk, veel overgeven, zwangerschapsdiabetes, alles wat er bestaat, was er. Elke keer als ik het daar met mijn moeder over had, zei zij: ‘Wat een geluk dat het met jou allemaal zo goed gaat!’. En elke keer als ze dat zei, dacht ik: ‘Wacht maar, ik krijg mijn portie nog wel.’ Maar dit heb ik nooit uitgesproken, want ja, waar baseer je dat op? Nu weet ik dat het mijn moedergevoel was. Mijn gevoel heeft mij vanaf het begin voorbereid op de weg die er voor mij lag.
Voortekenen
De weken gingen voorbij en elke keer waren de controles bij de verloskundige goed. De baby was wel erg rustig in mijn buik, maar ja, elke zwangerschap is natuurlijk anders. Daar waar Lieke mijn buik liet golven, was het bij Jan een wonder als je hem zag bewegen. Ik heb dan ook maar één filmpje waarop je een minimale beweging kunt zien. Ook heeft Henri Jan nooit goed voelen bewegen. Nu hebben wij het gevoel dat dit misschien wel voortekenen zijn geweest.
Ik voelde niet de drang om de komst van Jan vroeg voor te bereiden
Mijn overtuiging tijdens zwangerschappen is, dat hoe langer de baby blijft zitten, hoe beter. En aangezien Lieke met exact 41 weken is geboren, ging ik er van uit dat Jan ook wel even op zich zou laten wachten. Vanaf week 34 hadden wij pas de babykamer op orde. Er moest nog een nieuwe vloer worden gelegd, geverfd, gordijnen gekocht en opgehangen. Dit is vrij laat, maar ik had niet echt de neiging om het al eerder klaar te zetten. Ook de kleertjes heb ik pas gewassen toen mijn verlof inging. Alles voelde alsof er geen haast achter zat. Terwijl ik met Lieke alles al klaar wilde hebben met 30 weken. Wij hebben zelfs niet de box in de woonkamer gezet, want dit leek mij niet nodig. De eerste tijd zou Jan toch in de kinderwagen liggen (of bij mij). Of we zouden het wiegje beneden zetten.
De laatste weken van de zwangerschap voelden voor mij niet zwaar
Ik had het gevoel dat ik nog wel een paar extra weken erbij kon hebben. Het zwanger zijn ging mij zo makkelijk af, dat zelfs de hittegolf van augustus mij niet heel erg veel deed. Het scheelde ook dat wij op dat moment op vakantie waren, en ons huisje direct aan zwemwater stond, dus verkoeling was dichtbij.
Voorbij de uitgerekende datum voelde ik mij ineens beroerd
En toen was daar de uitgerekende datum: 15 september. Maar nog geen spoor van een beginnende bevalling. Ik heb 2 dagen daarna de laatste inkopen gedaan voor Jan, want een wiegje zonder dekentje is natuurlijk niet heel handig. ’s Avonds hadden wij nog een goede controle bij de verloskundige, waar ik al wel aangaf dat ik Jan echt maar heel weinig had gevoeld. Ik schoof dit af op drukte van die dag. Ik had afgesproken dat ik de volgende dag zou laten weten of ik hem nog goed voelde. Diezelfde avond ging ik nog naar een cursus over omgaan met pijn tijdens de bevalling. Want als ik thuis wilde gaan bevallen, was het toch wel handig dat ik wist hoe het lijf werkte en de bevallingstips hoorde.
Na de cursus stapte ik in de auto en deed mijn gordel om
Op dat moment voelde ik mij heel beroerd worden, ik had ik het idee dat mijn hele ziel uit mijn lichaam ging en al mijn ingewanden er ook uit zakten. Van verbazing heb ik 5 minuten gewacht tot dat gevoel over ging en reed ik naar huis.
Lees het vervolg
MARLEEN
