Mijn uitgerekende datum was 24 november 2020, maar daar dacht onze dwarsligger van een zoon anders over. Dane-Logan kwam een maand te vroeg, met 35.5 weken bij ons! Ik had net tegen mijn vriendinnen gezegd: ‘Na deze week neem ik rust en deze maand ga ik me volledig focussen op de bevalling’. Die zaterdag deed ik lekker rustig aan met mijn vriend en we hebben zelfs weer ouderwets de liefde bedreven, zonder dat ik de hele tijd dacht aan het zwanger zijn. En dat was fijn! Die zondag, werd ik wakker om half 5 in de ochtend van een harde buik. Dat heb ik wel eens eerder gehad, dus ik maakte me geen zorgen. Ik ben gaan plassen en stapte weer terug in bed.
Met kramp belde ik de verloskundige
Om half 10 kreeg ik het weer, maar dit keer wat heftiger: een soort verkramping van mijn rug naar mijn billen tot naar voren, naar de buik. Ik dacht nog steeds dat er niets aan de hand was en maakte zoals gepland mijn vluchttas klaar en hing de babykleertjes op, want die hadden we in de was gedaan. Tijdens het strijken en opruimen door pufte ik de verkrampingen weg met stretchoefeningen. Toen kwamen de krampen steeds korter op elkaar en googlede ik naar de krampen. Ik zag dat het voorweeën konden zijn, dus ik maakte me zorgen dat we door de seks iets misschien hadden opgewekt. Terwijl mijn vriend aan het beeldbellen was met zijn moeder, vertelde hij aan haar dat ik die krampen had. Ik lag op de bank en de krampen werden heftiger. Nick liet mij zien aan zijn moeder. Ze zei: ‘Chell bel de verloskundige, want ik denk dat je weeën hebt’. Ik volgde haar advies op en legde aan de verloskundige uit wat ik voelde. Ze antwoordde: ‘Ik kom eraan’.
Een verrassing!
Toen zij bij ons binnenkwam, zag ze me zitten op het hoekje van de bank, terwijl ik mijn broodje at (want ik heb altijd honger no matter what). Ze zag gelijk dat ik weeën had en vroeg me te gaan liggen op de bank. Zij voelde dat ik al 1 cm ontsluiting had en zei dat we naar het ziekenhuis moesten! Mijn vriend veerde op en stond gelijk in de startblokken. Toen zei de verloskundige ook nog dat ze het hoofdje voelde! Mijn vriend en ik keken elkaar aan. ‘Huh? Hij ligt in stuit, dus dat betekent dat hij gedraaid is!’ Wij waren blij. Nick pakte als een kip zonder kop onze spulletjes. Ik waggelde er achteraan om hem te sturen: ‘Schat licht uit. Schat je vergeet de tas’ .
Geen één arts wist met zekerheid hoe onze zoon lag
Uiteindelijk belden we in de auto onderweg naar het ziekenhuis onze familie op. Iedereen schrok: ‘Huh, nu al?’ In verband met Corona kon niemand anders erbij zijn, alleen Nick. Aangekomen in het ziekenhuis, mochten we wachten in een kamer. De weeën werden gemeten en de baby in de gaten gehouden. Omdat ik al over de 34 weken zwanger was, hielden ze de zwangerschap niet meer tegen en kreeg ik dus geen weeënremmers. De dokter kwam met een assistent aanlopen. Hij vroeg netjes of ik het in orde vond als de assistent meekeek. Ik vond het prima en hun beide handelen voelden hoeveel ontsluiting ik had. Terwijl dat gebeurde, vertelde de verloskundige dat ze het hoofdje voelde. De dokter zei: “Ik voel iets anders, niet het hoofdje!”. Ze waren het niet met elkaar eens en dus moest ik onderzocht worden met een echo. Omdat onze zoon al zó ingedaald was, konden ze het niet goed zien op deze echo. Ze besloten er nog iemand bij te halen om te voelen hoe onze zoon nu werkelijk lag. Ik heb in totaal 4 verschillende mensen gezien die allemaal kwamen voelen en onderzoeken. Ik zei voor de grap: ‘Roep de conciërge er ook nog even bij, dan hebben we iedereen gehad, haha’. Ik vertelde dat onze zoon al vanaf de groei echo in een stuit lag en ik eigenlijk volgende week naar het ziekenhuis moest komen om de baby proberen te draaien”. Vanaf toen ging het heel snel. Ik werd naar mijn kamer gereden. Daar moesten wij de beslissing nemen (tijdens mijn weeën) of ik het op de natuurlijke manier wilde gaan proberen of direct een keizersnede wenste op de OK.
Toch een keizersnede
De gynaecoloog (een beer van 2 meter groot) die gespecialiseerd is in keizersnedes en te vroeg geboren baby’s, liep naar ons toe. Hij stelde ons gerust dat hij zelf ook met 34 weken ter wereld is gekomen. Hij vertelde ook dat het via de keizersnede het veiligste was voor ons mannetje. Binnen paar minuten was ik klaar om naar de OK gebracht te worden en voordat ik het wist lag ik op tafel. Ik zag Nick in een geel apenpakje en kreeg de ruggenprik toegediend. Nick vroeg me hoe het ging. Ik antwoordde dat ik dacht nog alles te voelen. Nick vroeg gelijk aan de gynaecoloog: ‘Mijn vrouw voelt nog alles. Kan dat?’ Hij antwoordde lachend: ‘Nou, dat lijkt me niet. Ze ligt al open.’ Ik lachte.
De navelstreng doorknippen was lastig
Binnen paar minuten hoorde ik Nick zeggen: ‘Schat daar is hij’. Het gordijntje ging omlaag en ik zag hoe onze zoon uit mijn buik werd gehaald: eerst zijn billen benen en als laats zijn hoofd. Ik hoorde hem gelijk huilen en op dat moment dacht ik alleen maar: “Niets kan mij meer schelen dan hij. Alles kan me gestolen worden!” Zoveel liefde heb ik nog nooit gevoeld. Nick knipte zijn navelstreng door, dat niet zo gemakkelijk ging en vroeg om een andere schaar. “Hahaha”, ik moest lachen en de rest van de OK ook. ‘Stroef zeg!’, zei hij hardop. Uiteindelijk lag ik met een prachtig ventje van 48 cm in mijn armen, met oogjes die me vol bewondering aan keken, op de kamer. Wij moesten drie nachtjes blijven om in de gaten gehouden te worden. Wij zijn eindelijk compleet!
Ik dacht dat het mooie eraf zou zijn, als ik niet op natuurlijke manier zou bevallen, maar het was een prachtig, speciaal en fijn moment. Gelukkig hadden wij ook fijne mensen in de OK die ik van tevoren heb leren kennen. Ik liep na drie dagen met het gezin en een gelukkig gevoel het ziekenhuis uit. Nog steeds besef ik niet hoe snel dit eigenlijk gegaan is. Hij is er gewoon al. Met 35 weken. Hij was er blijkbaar gewoon klaar voor! Dane-Logan zijn motto is: ‘Liever te vroeg, dan te laat’
RICHELLE
