Ellen schrijft een vaste reeks voor Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 1: “Ik zie iets wat er niet hoort te zitten”, zegt de verloskundige terwijl ze een echo maakt
Deze vrijdag was het zover. We zaten te wachten op het telefoontje van het ziekenhuis met de eerste uitslag van de vruchtwaterpunctie. Er zou in de middag gebeld worden vanaf een uur of 3. ’s Ochtends stapte ik lekker in bad om te ontspannen en reed Mark naar de loods om aan de slag te gaan met het nieuwe bed van Mylan. Op 24 januari wordt er namelijk een dakkapel op de zolder geplaatst en zal Mylan daar straks zijn kamer krijgen. We hebben het er nog over gehad of we dat moesten cancelen. Maar zijn leven gaat ook gewoon door, dus laten we alles wat door kàn gaan maar zoveel mogelijk doorgaan. Hierna zaten we op de bank tv te kijken en probeerden we onze gedachten zoveel mogelijk te verzetten.
Dan verschijnt er ‘privé’ in beeld
Onverwachts werd er al na half 2 gebeld en zagen we ‘privé’ in beeld staan. Toen wisten we al genoeg: dit was het ziekenhuis! Mark drukte snel op zijn telefoon de recorder aan, om het gesprek op te nemen, zodat we het nog konden naluisteren. ‘Goedemiddag, u spreekt met meneer Jansen van het Isala met de uitslag van uw vruchtwaterpunctie’. Vol spanning luisterden we naar deze stem. ‘Er is niks uit de eerste test gekomen, dus voor nu goed nieuws!’ Waaahhh, ooohhh jemig wat viel er toen een last van mijn schouders zeg! Wat waren wij blij dat al die onderzochte aandoeningen waren uitgesloten. De arts gaf aan dat de andere uitslagen nog zouden komen na ongeveer 2 weken vanaf de vruchtwaterpunctie. Daar kon nog van alles uit komen. We waren nog niet van de spanning af, maar voor nu even een flinke opluchting.
Ik kreeg last van harde buiken
Na de vruchtwaterpunctie kreeg ik enorm veel last van harde buiken. Ik hoefde maar op te staan van de bank en een stukje te lopen, of mijn buik trok al keihard samen. Niet prettig en een teken dat ik het rustiger aan moest doen. Want dat deed ik namelijk nog niet. Na een paar dagen die vele harde buiken, voelde ik mij er toch niet prettig bij en belde ik voor de zekerheid het Isala. Ze wilden alles checken met een CTG. Ik belde Mark snel op. Hij voetbalde, maar zorgde ervoor dat hij elk moment bereikbaar was. Hij reed direct naar huis. Bij het Isala aangekomen werd ik opgenomen op de obstetrische high care, gezien de medische situatie, en aan de CTG gelegd. Uiteindelijk zag alles er gelukkig goed uit en nam de arts nog een urinekweek af. Misschien had ik namelijk last van een blaasontsteking. Dit was niet het geval. Er werd ook nog een inwendige echo gemaakt om te kijken of de baarmoedermond nog gesloten was. Als deze open was, kon dat een teken zijn dat de bevalling eraan zat te komen. Mijn baarmoedermond zat dicht. We vertrokken weer naar huis, maar met de opdracht om het nóg rustiger aan te doen!
De hoeveelheid vocht in de borst én vruchtwater was toegenomen
Die maandag erop stonden er weer afspraken in het ziekenhuis. Als eerste weer een echo om Sylvan te checken en aansluitend een gesprek met de kinderarts over de bevalling. Tijdens de echo gaf de gynaecoloog-perinatoloog aan dat het vocht in de borst van Sylvan wederom was toegenomen ten opzichte van de metingen van de week ervoor. Het vocht zat gelukkig nog alleen in de borstholte. Als het ook in de buikholte of onder de huid kwam, dan werd het nog zorgwekkender. De hoeveelheid vruchtwater van mij was ook enorm toegenomen. Dit was zorgwekkend. Daardoor stonden mijn vliezen nog meer op spanning en was de kans dat de vliezen zouden breken groot. Als dat zou gebeuren, dan moest ik direct plat gaan liggen en eerst het spoednummer van verloskunde bellen. Dan zou er een ambulance komen om mij liggend naar het Isala te brengen. Gezien Sylvan nog niet was ingedaald, zou dat grote risico’s met zich mee kunnen brengen.
Een operatie in de baarmoeder
Verder gaf de arts aan dat een operatie in de baarmoeder mogelijk was. In dat geval zou ik naar Leiden moeten. Daar is namelijk het specialistische centrum die de meeste ervaring hebben met gevallen van hydrothorax. Want dat was namelijk de naam voor de aandoening die Sylvan had. De arts brengt dan, terwijl Sylvan nog in de baarmoeder zit, drains aan in de borstholte om het vocht zoveel mogelijk af te drijven. Deze operatie voerden ze echter niet zomaar uit. Hier zijn strenge regels voor. De operatie wordt pas uitgevoerd als er ook vocht in de buikholte van de baby aanwezig is. Dat werd dus vanaf nu 2 keer per week in de gaten gehouden met een echo in het ziekenhuis.
Het wordt een moeilijke start voor Sylvan straks…
Na de echo kwam de kinderarts erbij om ons voor te bereiden op wat er ons allemaal nog te wachten stond. Tijdens de keizersnede zal, als Sylvan eruit is, ter plekke naast mij beademing en daarna de drains worden ingebracht bij Sylvan. Dit zullen ze dan doen terwijl Sylvan nog aan de navelstreng zit en daarvan dus nog de nodige zuurstof en dergelijke zal krijgen. Als mijn vliezen breken en Sylvan het niet goed meer bij mij heeft, dan hebben ze waarschijnlijk te weinig tijd om alles klaar te zetten en zullen ze Sylvan wèl van de navelstreng halen. Daarna wordt dan pas de beademing ingebracht en zullen ze Sylvan meenemen naar een andere ruimte waar een specialistisch team klaar staat om de drains te bevestigen. Hierna wordt Sylvan naar de NICU gebracht. Daar brengen ze hem in slaap, zodat hij rustig blijft en alle energie niet verspilt die nodig is voor een zo goed mogelijk herstel. Verder gaf de kinderarts aan dat we er sowieso rekening mee moeten houden dat Sylvan tot de uitgerekende datum (16 maart) zéker in het ziekenhuis ligt en als het nodig is nog langer. Korter in ieder geval niet….
Rust
Voor nu was het wederom afwachten hoe het er bij de volgende echo uit zal zien. Ze bekeken per echo of er al wat moest gebeuren of niet. Ik zat vanaf toen volledig in de rust. Ik lag veel, omdat ik anders teveel harde buiken had. Ook begon ik steeds meer last van mijn ribben te krijgen door de snel groeiende buik en begon mijn rug ook met de dag pijnlijker te worden en zorgde dat ervoor dat ik steeds slechter ging slapen. Gelukkig pakte Mark heel veel op en was en ben ik enorm trots op hem. Ook familie en vrienden waren ontzettend begaan en hielpen ons waar ze konden.
ELLEN
