Thaini schrijft een vaste reeks voor Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 1: Mijn moedergevoel schreeuwde het uit, het was niet pluis
Deel 2: De arts boog haar hoofd: “Ik heb slecht nieuws voor jullie”
Deel 3: Ik stortte in en zonder nadenken stormde ik de ziekenhuiskamer van mijn dochter uit
De uitslag van de bloedkweek liet nog 5 dagen op zich wachten. Er werd daarom in eerste instantie gekozen voor een type antibiotica die kan vechten tegen tal van venijnige bacteriën. De vraag was nu of die ook aansloeg bij Marlee. Er was namelijk nog altijd een kans dat het type bacterie die in haar bloedbaan huisde resistent was tegen de antibiotica. Ver vooruit kijken deden we niet. Het was uur per uur, dag per dag, met als enige wens dat ze het zou redden. De rest zouden we daarna wel weer zien.
Marlee was een leeuwin
Hoewel ze voornamelijk sliep, bleven haar parameters de gehele tijd goed. Tim en ik wisselden elkaar dagelijks af, we aten samen lunch, probeerden wat bij te praten en gingen beurtelings naar huis voor onze oudste dochter. Het ritme was slopend: ‘s nachts hielden loeiende alarmen en piepende tonen ons wakker. Overdag stond het ene na het andere onderzoek gepland. Na de shiftwissel haastte ik me naar huis toe om Joanne op te halen, we aten en sliepen samen, Joanne werd naar school gebracht waarna we weer van shift wisselden. Het liefst liet ik haar zelf geen seconde alleen, maar een leven met twee kinderen liet dat niet toe. We kozen voor dat wat voor onze kinderen het beste leek en schoven onze eigen behoeftes schroomloos aan de kant.
Ik mocht eindelijk mijn Marlee voor het eerst vasthouden
Marlee werd steeds meer wakker, en na dag 3 mocht ik haar voor de eerste keer vasthouden. Ik tilde haar op, zocht een weg door de wirwar van draadjes en nestelde haar tegen mijn borst. Ze huilde die dag voor het eerst, non stop. Ik begreep niet wat er aan de hand was, gezien ze normaal zo rustig werd van mij. “Ze lijdt enorm veel pijn. De kleinste prikkel (licht, aanraking) maakt haar overstuur door wat er zich in haar hoofdje afspeelt”. Ik legde haar met wat hulp van de verpleegkundige opnieuw in haar bedje. Hoe graag ik ook wilde doen wat normaal zo vanzelfsprekend is, haar welzijn ging boven alles! Rust was wat ze nodig had.
Ik geloofde niet dat we gewoon pech hadden
Op dag 6 kwamen de eerste bloedresultaten binnen. Een pneumokok was de oorzaak van dit alles geweest. Een van de weinige sero-types waarvoor je in België jammer genoeg niet gevaccineerd wordt. Alles wees volgens het ziekenhuis in de richting van ontzettend veel pech in combinatie met een overgevoelige reactie. De onrust keerde weer terug bij Marlee. Dat het traject van Marlee dat tot zover zo hobbelig was verlopen allemaal beruste op toeval, kon ik niet plaatsen. Ik sprak opnieuw mijn bezorgdheden uit en hield voet bij stuk bij de vraag naar vervolgonderzoek.
Vervolgonderzoek
Twee weken van onderzoek ging voorbij: hart, nieren, gal, longen, ze passeerden allemaal de revue. Ontelbaar veel infuusjes sneuvelden, waardoor er meermaals een diepe lijn werd geprikt. Dagelijks werden er stalen bloed afgenomen. Dafalgan en ibuprofen werden in een strak schema dagelijks meerdere keren toegediend. Ik hoorde haar meer huilen dan goed voor me was, maar we stonden daar elke minuut van elke dag naast haar en keerden haar geen enkele keer de rug toe, hoe hard het ook was haar zo te zien afzien.
We mochten naar huis, maar ik had een angstig gevoel
De koorts was na 14 dagen gezakt tot 38, waardoor we onder strikte voorwaarden naar huis mochten. Bij een nieuwe koortspiek was de boodschap erg duidelijk: Meteen richting ziekenhuis om alle mogelijkheden uit te sluiten. Met angst keerden we terug naar huis, klaar om voorzichtig weer van ons gezin te genieten in onze veilige cocon met 4 gezinsleden. Het weerzien met haar zus was intens. Want ook voor haar vielen na twee loodzware en verwarrende weken de puzzelstukjes weer terug op zijn plaats. We besloten de nacht in te gaan met z’n vieren in bed, want dat was misschien wel hetgeen wat ik het meest had gemist. De nacht verliep goed terwijl ik over mijn kuikens waakte. Ik deed geen oog dicht en checkte regelmatig Marlees temperatuur.
De ochtend erna liep het jammer genoeg alweer mis. 38,8 op de thermometer, wat maakte dat ik in sneltempo mijn spullen bij elkaar zocht en me navigeerde richting ziekenhuis…
WORDT VERVOLGD…
THAINI
