Hoe het tegenwoordig is weet ik niet zeker, maar 15 jaar geleden kreeg een zwangere vrouw een waslijst met informatie wat ze nodig zou hebben voor de baby, en voor de bevalling. Een aantal rompers, kraampakket én de slimme voorbereidingen zoals dextro-snoepjes, warme sokken, en een zaklamp voor als de stroom uitvalt. “Nou, de snoepjes vind ik niet te eten”, dacht ik. De zaklamp leek me zwaar overdreven, want mensen hoè vaak valt de stroom nou werkelijk uit… Ik had nooit kunnen bedenken dat dat juist bij míj het geval zou zijn…
Mijn man was in het buitenland
Ik verwachtte baby nummer 3. Het was hoogzomer, er heerste een hittegolf en mijn kindje bleef maar zitten. De vluchttas stond te verstoffen, en toen na 9 dagen nóg geen baby verscheen, werd op de donderdag afgesproken dat ze na het weekend zouden ingrijpen. Mijn andere kinderen waren op een vrijdag geboren, dus ik had stille hoop. Inmiddels was mijn man voor twee weken naar het buitenland vertrokken dus ik stond er alleen voor. Mijn oudste zoon logeerde een paar dagen bij oma op de camping en ik bleef met mijn dochtertje thuis. Op die bewuste donderdag ben ik met haar naar vrienden gegaan die op een camping in de buurt stonden. Het was zo warm, en ik was zó zwanger. Aan het eind van de dag ben ik met dochtertje naar de Mac gegaan, lekker makkelijk. Daarna samen douchen en op bedje. Tegen een uur of 3 werd ik wakker. “Waren dat nou weer harde buiken of begon eindelijk de bevalling?”, dacht ik. Ik bleef bizar rustig, want ik had al zo vaak vals alarm gehad, dat ik eerst maar eens afwachtte of er regelmaat in zat. Tegelijk wist ik ook dat ik snel moest bellen, omdat mijn tweede bevalling maar 2.5 uur duurde. Ik probeerde mijn man te bellen, tevergeefs. Na een poosje toch maar eens de verloskundige gebeld om te vragen wat zij er van dacht, en zij kwam meteen.
En toen viel al het stroom en licht uit…
Ik bleek al 5 cm ontsluiting te hebben en ze vertelde dat ik beter nu mijn moeder kon bellen, als zij erbij wilde zijn. Meteen gedaan, en vervolgens nog vele malen geprobeerd om mijn man te bereiken. Het frustreerde dat het niet lukte. Tussendoor pufte ik de weeën weg. Even later werd mijn dochter wakker, en ging ik bij haar liggen zodat ze verder zou slapen. Bizar genoeg stopte dat meteen de weeën. Toen ze weer sliep ben ik onder de douche gestapt om te ontspannen. Ik voelde me zo naar en zo intens alleen. Ik kon mijn man niet bereiken, er was niemand om me bij te staan, hoe moest het nou allemaal? Het zat me zo dwars, totdat de verloskundige aangaf dat het niets zou veranderen, dat hij er toch niet zou zijn. Toen kon ik het loslaten. Ze had gelijk. Ik moest het doen en ik zou er voor gaan. Vanaf dat moment ontspande ik en braken de vliezen. Snel zette de verloskundige alles klaar, deed de waterkoker aan… En ineens sloegen alle stoppen door! Letterlijk: geen licht, geen stroom. “Oh nee!”, kreun ik, “dus dáárvoor staat er in de lijsten dat zaklampen en kaarsen handig kunnen zijn!” Ik was blij geweest als ik wist hoe ik stoppen kon vervangen, maar helaas. Gelukkig bleek in de hal nog één stopcontact te werken, en kon met een verlengsnoer een lampje bij het bed worden gezet. Wat een toestand…
Mijn meisje werd snel gelanceerd
Op dat moment verscheen de kraamverzorgster om de hoek. En dat bleek een vrouw te zijn die ik al jaren kende, maar ook al tijden niet had gezien. Wat een bizar cadeautje! Ook mijn moeder kwam binnen. Ik moest gaan liggen. Ik wilde wat zeggen, maar tegelijk kwam er een wee, en ik kreeg zo de slappe lach. Tijdens een wee! Het absurde van alles, de spanning, de pijn. Ik zal het je niet aanraden, want door de slappe lach bleef de wee hangen, maar het zorgde wel dat ik meteen op 10 cm zat en kon persen. Met nog een flinke wee werd mijn prachtige meisje gelanceerd. Ze was er, en gelukkig was ik toch niet helemaal alleen. Wat een emotie, wat een wonder. Ze kon meteen op mij liggen, huid op huid, bijkomen van alle stress. Ze was er, en hoè. Doordat de bevalling zo ontzettend snel ging, had ik vreselijk veel naweeën, en pufte die weg – maar nu met mijn baby in mijn armen, gezond en wel.
Na vijf dagen ontmoette mijn man zijn dochter
Pas in de middag sprak ik eindelijk mijn partner via de telefoon, en vijf dagen later haalde ik hem van het station. Toen ontmoette hij ons meidje voor het eerst. De bevalling en de kraamweek deed ik zonder hem, maar waren dankzij mijn lieve kraamverzorgster fantastisch. Ze was een geschenk uit de hemel, letterlijk. Ik kon uithuilen, eindeloos praten, ze zette mij in mijn kracht en ze genoot met mijn kinderen. Ze zorgde voor me, en dat raakte me enorm. Het was een bijzondere week na een bizarre bevalling.
Ik weet dat het bij elke vrouw en baby de bevalling anders loopt, maar mijn vraag aan iedere zwangere is sindsdien: “Zit er een zaklamp, kaarsen, lucifers, wollen sokken en regenjas in je vluchttas?!” Pak gewoon het dubbele van alles wat er aanbevolen wordt, want echt, je weet maar nooit…
GRIAN
