Bevalling van ons eerste kindje
Op 17 april 2019 zijn wij voor het eerst ouders geworden van een zoon: Naud Daniel. Hij is geboren met 36+0 weken in het ziekenhuis in Zwolle, twee weken na onze verhuizing van Arnhem naar Hasselt. Hij wilde eigenlijk al de dag na de sleuteloverdracht komen. Toen moest ik met flinke weeën snel naar het ziekenhuis. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen aan de weeënremmers en mocht de dag van de echte verhuizing weer naar huis. Als eerste hebben we alles in het nieuwe huis in orde gemaakt voor de kleine, want we wisten niet hoe het daarna zou lopen. We hadden nog niet alle spullen binnen, maar wel de kleren gewassen en de kinderkamer was klaar. De bevalling verliep erg snel, mijn vliezen braken om 01.00 uur, de weeën begonnen om 01.30 uur en hij is geboren om 05.35 uur. Alles ging gelukkig goed, hij was gezond en de dag erna mochten wij al naar huis met Naud.
Klaar voor een tweede kindje
Na 1,5 jaar waren we klaar voor de volgende stap. We wilden graag voor een tweede kindje gaan en dat lukte al snel. In augustus hebben we de spiraal eruit laten halen en op 5 november 2020 hadden we een positieve zwangerschapstest in onze handen. Wat een geluk weer om een kind te verwachten. Ook deze zwangerschap begon weer met misselijkheid de hele dag door, maar verder verliep het goed. Mijn buik begon al snel te groeien en wat vond ik dat mooi en weer zo bijzonder! Bij een controleafspraak bij de verloskundige kwam de vroeggeboorte van Naud ter sprake. Ze gaf aan dat het mogelijk was om hierover een gesprek met de gynaecoloog aan te vragen, want de kans op weer een vroeggeboorte was aanwezig. Er waren mogelijkheden om dit met medicijnen te voorkomen. Het leek ons een goed idee om in ieder geval het gesprek aan te vragen en informatie te verzamelen.
Gesprek met de gynaecoloog
Kort daarna hadden we, vanwege de coronamaatregelen, een telefonische afspraak met de gynaecoloog. De kans van een vroeggeboorte was inderdaad weer aanwezig en daar kon ik dan eventueel progesteron voor gaan gebruiken. Toen vertelde de gynaecoloog ons iets waar we op dat moment best even van schrokken en wat ons overviel. De placenta was vanwege de vroeggeboorte van Naud opgestuurd voor onderzoek en daar was uitgekomen dat er trombose in zat, in de bloedtoevoer. Wij wisten niet eens dat de placenta was opgestuurd voor onderzoek en de uitslag is ook nooit met ons gedeeld.
Overvallen met het nieuws
Omdat trombose gevaarlijk kan zijn voor de baby, adviseerde ze om ascal te gaan gebruiken (bloedverdunners). We hingen na het gesprek een beetje verward op en zaten met veel vragen en ook wel verbazing. Want hoe kon het dat zoiets niet was gedeeld, wat wel van belang is voor een eventuele volgende zwangerschap? Wat als we dit gesprek niet waren aangegaan?Dan hadden we dit niet geweten en wat als er dan weer trombose was geweest en er iets ergs zou gebeuren? Mijn hoofd draaide overuren. Ik vond de zwangerschap erg spannend. We gingen van een ‘normale’ zwangerschap naar een medische zwangerschap met onzekerheid.
Allerlei medicijnen waren nodig
We hebben extra gesprekken aangevraagd omdat we meer informatie wilden hierover. We wilden ook weten hoe groot de kans was dat het weer zou gebeuren. We hadden een gesprek gehad met een andere gynaecoloog en hij vertelde veel en dat gaf ons rust en vertrouwen. Daarnaast adviseerde hij ook om fraxipirine te gaan gebruiken, uit onderzoek bleek dag ook goed effect te hebben. Dagelijks nam ik 3 pillen en zette ik 1 spuit in mijn been. Dat vond ik niet niks en ik zag er enorm tegenop, maar goed, alles voor die kleine.
Ik heb daarnaast een klacht ingediend bij het ziekenhuis, want ik vond het wel echt heel kwalijk dat dit nieuws na de bevalling van Naud niet met ons is gedeeld. Dit is netjes afgehandeld en ze begrepen onze situatie. We bleven onder controle van de verloskundige en zij stuurde de groeiecho’s door naar de gynaecoloog.
Waarom groeiecho’s?
Met de groeiecho’s wilden ze gaan bijhouden of de kleine volgens planning aan het groeien was. Indien ze stagnering of terugloop in groei zouden zien, dan werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Dan zouden ze de bloedtoevoer van de placenta gaan bekijken. Bij trombose kan de groei teruglopen en het kan ook zorgen voor overlijden in de buik, dus dit werd goed gecontroleerd. Wij konden het ziekenhuis altijd bellen en langskomen, maar ik wilde, indien mogelijk, nog wel thuis bevallen, dus vandaar dan we onder controle van onze eigen verloskundige bleven. We hadden om de 4 weken een groeiecho, dat was voor mij ook altijd weer een fijn moment om de kleine weer even te zien. En iedere keer zag het er goed uit. Op een gegeven moment lag de groei zelfs voor en was de kleine groter dan gemiddeld.
Wat betekende dit voor de zwangerschap
Naast alle zwangerschapskwalen en problemen was het dus ook een hele spannende zwangerschap. Zowel mentaal als lichamelijk zat ik er redelijk doorheen. Zware bekkeninstabiliteit, angst voor wat er kon gebeuren, de onzekerheid, Corona en bang om ziek te worden. Alles bij elkaar gaf mij dat best wat spanning en stress. Wat was het iedere avond ook weer afzien om die spuit te zetten. Mijn hele bovenbenen waren blauw, zaten vol met harde plakkaten van de spuiten en vaak ging het prikken ook niet goed. Soms wilde ik stoppen met die nare spuiten, maar dan bedacht ik mij weer wat de gevolgen konden zijn voor die kleine in mijn buik en hield ik vol.
Alles voor die kleine
De zwangerschap verliep voor die kleine gelukkig erg goed. Hij groeide mooi en uiteindelijk is onze Twan Lucas geboren met 37+0 weken in het ziekenhuis. Uiteindelijk heb ik 161 spuiten gezet en 483 pillen geslikt. Als je het zo bij elkaar optelt is het best een hoop, maar Twan is met een fantastisch geboortegewicht van 3640 gram en gezond ter wereld gekomen en daar heb ik het allemaal en met veel liefde voor gedaan.
MONIEK
