Doodsoorzaak nummer 1
Uit recent onderzoek blijkt dat suïcide doodsoorzaak nummer 1 is onder jongeren in de leeftijd van 10-20 jaar. Ondraaglijk psychisch lijden is net zo dodelijk als een ongeneeslijke ziekte. Het is onze vurige wens om meer openheid te creëren rondom dit onderwerp. Door het ‘abnormale’ te normaliseren ontstaat er ruimte voor een open dialoog zonder schaamte.
Mijn dochter was ernstig psychisch ziek
In 2018 werd mijn, toen 13-jarige, dochter ziek. Psychisch ziek. Ze werd zo ziek dat ze niet meer veilig was bij zichzelf en we vreesden voor haar leven. Na een opname kreeg ze ruim een jaar intensieve therapie. Wat doet dit met je als moeder? Welke hulp hebben we gekregen? Hoe heeft het ons gezin beïnvloed? Maar ook; hoe kijkt mijn dochter hier zelf jaren later op terug?
Ons verhaal schrijven we samen, mijn dochter en ik, zodat je inzicht krijgt vanuit verschillende perspectieven.
Trigger warning
In de komende blogs komen heftige onderwerpen aan bod; oa suïcidale gedachten, automutilatie en eetproblemen. Zoek altijd hulp als je hiermee worstelt. Er zijn verschillende websites waar je anoniem hulp kunt zoeken. Of bel direct 113.
Proloog
Zonder te weten waar ik naar op zoek was, begon ik kastjes te openen en lades leeg te halen. Zorgvuldig ging ik door de sokken, shirts en onderbroeken van m’n kind. Ik had een opgejaagd gevoel, alsof ik elk moment betrapt kon worden, maar er was niemand thuis. In de kledingkasten vond ik niks, maar in plaats van te stoppen met mijn onduidelijke missie ging ik door met het doorzoeken van haar bureau. Ook niets. Ik vroeg me af of ik zelf niet gek aan het worden was. Ik keek rond in de tienerkamer van mijn dochter en probeerde me te verplaatsen in haar. Waar zou ik, als ik een dertienjarige was, iets verstoppen… Minuten gingen voorbij. Ik zakte op m’n knieën op de grond en tranen liepen over mijn wangen. Kutzooi. “Niet janken nu, helder blijven, nadenken.” Een moment later lag ik op mijn buik op de grond. Onder één van de kastjes, vastgeplakt aan de onderkant, vond ik een pak papier. Het pakket was zorgvuldig dichtgeniet en op de voorkant stond een waarschuwing in het handschrift van mijn dochter: “Ik wil even zeggen dat wat hierin staat, privé is. Het zijn mijn geheimen en niemand weet hiervan. DUS NIET OPENEN! Ok, als je dit toch opent, mag je de inhoud hiervan aan niemand vertellen. Zodra je de volgende bladzijde omslaat, heb je er zelf voor gekozen en zit je de rest van je leven opgescheept met deze geheimen.”
Mijn hart bonkt in mijn keel. Met trillende vingers sla ik de bladzijde om. “IK HEB JE GEWAARSCHUWD!!! Nou je hebt er dus blijkbaar zelf voor gekozen jezelf te laten lijden door dit voor altijd geheim te moeten houden. Oké, het is je eigen keus, maar weet wel dat er geen weg meer terug is. IK HEB JE GEWAARSCHUWD!!!!”
Aanleiding
Het was geen toeval dat ik op mijn dochters kamer op onderzoek uit was gegaan. Vlak daarvoor was namelijk mijn wereld compleet ingestort. Zomaar vanuit het niets. Esra was vanaf haar geboorte een ontzettend lief en makkelijk kind. Sociaal, slim en getalenteerd. Haar ontwikkeling ging volgens het boekje en ze rolde overal doorheen. Ze was wijs en heel zelfstandig. Naar onze zin iets te zelfstandig soms. Op 9-jarige leeftijd koos ze ervoor om een dansopleiding te gaan volgen in Amsterdam (voor ons op 2 uur reistijd). Doordeweeks zat ze een jaar lang vaak in een gastgezin. Inmiddels zat ze in het tweede jaar van het middelbaar onderwijs en combineerde ze de Havo met een dansopleiding. Natuurlijk waren we trots! Maar eigenlijk stonden we nooit echt stil bij het feit dat alles zo voor de wind ging. Het was vanzelfsprekend en we voorzagen een zonnige toekomst voor haar. Alles ging voorspoedig, dachten we. Tot dit telefoontje: “Mir.. het is niet goed. Ze eet niet meer, ze slikt laxeermiddelen, ze snijdt in haar polsen en ze wil niet meer leven.”
Esra: We zijn nu een paar jaar verder en om dingen te verwerken, maar ook om misschien anderen te kunnen inspireren, helpen of een hart onder de riem te steken, zijn mijn moeder en ik begonnen met schrijven. Ik heb zelf in de moeilijke periode best wat dingen opgeschreven. Als ik het teruglees, schrik ik wel. Eigenlijk is dat meteen een ‘tip’ als je het al zo kunt noemen. Schrijf dingen van je af! Het gaf mij ruimte in m’n hoofd en nu helpt het bij mijn herstel. Hier een stukje uit mijn notities van toen. Nou, slapen was dus niet echt gelukt. Ik werd boos, want ik wilde slapen en dat lukte niet. M’n hoofd deed pijn van het nadenken over van alles en nogwat, over het leven, over wat er allemaal is gebeurd in mijn leven. Ik ging herinneringen terughalen die ik had met bepaalde mensen, de ups en downs met mijn vriendinnen en familie. Ik vroeg aan mezelf: “Wat doe ik hier eigenlijk nog? Waarvoor leef ik? Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn, zoals iedereen? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn?” En ik ging de vragen ook beantwoorden: “Omdat je zo dom bent, om nooit je plannen door te zetten. Omdat er blijkbaar mensen zijn die je niet willen verliezen, die willen dat je blijft leven.” Maar de laatste twee vragen kon ik zelf geen antwoord op geven. Weet ik veel waarom ik zo ben, me zo voel, niet gewoon gelukkig en normaal kan zijn. Ik wou dat ik dat wist, maar helaas ….. Niet alles wat je wil kan.
MIRYAM EN ESRA
