‘Hier is mijn lichaam voor gemaakt’, is wat ik zo sterk voelde in de eerste fase van mijn zwangerschap. Ondanks dat ik altijd erg bang voor ‘bevallen’, verdween die angst direct zodra ik zwanger was. Ik vertrouwde het proces en mijn lichaam, voelde me heel goed tijdens de hele zwangerschap (ik fietste tot het einde), en hoopte deze baby te kunnen baren zonder medische interventies. Ik las een aantal mooie boeken over natuurlijke geboorte, visualiseerde mijn droomgeboorte en mediteerde regelmatig, en huurde een doula in om me te helpen het natuurlijke proces van zwangerschap en geboorte te bewaken. Wat nooit bij me opkwam, was dat er een kans was dat ik meer dan 42 weken zwanger zou zijn. 40 weken is de norm en in Nederland laten ze je niet veel langer wachten na 41 weken zwangerschap, omdat risico’s zoals doodgeboorte toenemen na 41 weken. Elke dag na week 40 hoopte ik dat hij spontaan zou komen en ik probeerde alle natuurlijke manieren om de bevalling op te wekken: voetreflexologie, acupunctuur, ananasharten eten, zes dadels per dag eten, frambozenbladthee drinken en ga zo maar door. Deze kleine jongen zat veel te lekker in mijn buik. Ik wilde heel graag een thuisbevalling in een bevallingsbad, maar ik zag de kans op mijn droombevalling steeds kleiner worden naarmate ik dichter bij de 42 weken kwam. Mijn verloskundige kon na 41+6 weken niet meer verantwoordelijk zijn voor mijn zorg (protocol) en samen met mijn verloskundige en doula hebben we geprobeerd iemand te vinden die dat wel zou willen op korte termijn, zonder resultaat.
Ook strippen, een ballon en het breken van de vliezen wekte geen bevalling op
Een paar dagen voor die 42 weken sprong ik elke dag op mijn fiets naar het ziekenhuis en probeerde ‘medische’ methoden om het proces een beetje te helpen. Zo werd ik drie keer gestript, kreeg ik een ‘ballon-katheter’ in de baarmoeder en werden na die pogingen zonder resultaat zelfs handmatig mijn vliezen gebroken, wederom zonder enig succes. Inmiddels was ik voorbij die 42 weken en de enige optie die ik nog had, was synthetische oxytocine (syntocinon) via een infuus. Syntocinon zorgt vaak voor weeënstormen, waarbij er geen pauzes zit tussen de weeën. Twaalf uur lang had ik deze weeënstormen, met gelukkig mijn vriend aan mijn zijde, die met zijn volle lichaamsgewicht druk op mijn heupen kon geven om die pijn urenlang te verlichten). Ik checkte mentaal uit en zat er helemaal doorheen. Ze spraken van ‘mijn enige optie voor een vaginale bevalling’, dus ik stemde in met meer Syntocinon en vroeg naar de opties wat pijnstilling betreft, omdat ik niet meer kon. Daarna wachtte ik nog een beetje, in de hoop dit te doen zonder enige vorm van pijnstilling. Ik zat op zo’n dieptepunt dat ik geen andere uitweg meer zag en ging voor een morfineachtige substantie die het lichaam onmiddellijk verlaat en die me alleen pauzes tussen de weeën gaf in plaats van de pijn weg te nemen. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou doen, maar op dit punt had ik het vertrouwen verloren in het vermogen van mijn lichaam om deze baby te baren. Disclaimer: ik oordeel niet over het gebruik van pijnstilling, ik hoopte alleen voor mezelf dat ik er nooit om zou vragen. Een persoonlijke voorkeur.
Wat een oerkracht
Gelukkig ging het daarna allemaal heel snel. Na 20 minuten Remifentanil en pauzes in de weeën (ik kon niet meer recht zien van de morfine), was de persfase eindelijk daar. Nadat ik nog drie weeën liggend op moest vangen om de pijnstilling uit te laten werken, sprong ik in mijn bad en voelde zo’n oerkracht het overnemen. Ik had zoveel kracht gecombineerd met de behoefte om te schreeuwen (ik kan de geluiden die ik maakte niet geloven, maar ongelofelijk, wat was dat bevrijdend). Binnen 20 minuten en slechts een paar keer persen was onze kleine Indigo geboren in onze armen. Ik kon hem vasthouden en voor het eerst naar hem kijken. Ik hoopte absoluut op een ‘natuurlijke’ geboorte (en heb me er enorm op geprobeerd voor te bereiden), maar ik weet dat geboortes – en überhaupt het leven – niet maakbaar zijn. Ondanks dat ik met de protocollen moest werken, heb ik zeker het gevoel dat de (klinisch) verloskundigen mij zoveel mogelijk ruimte en tijd hebben proberen te geven om dit zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen en ‘voelen’. Daarbij kreeg ik de kans om in mijn bad te bevallen (wat blijkbaar ongebruikelijk is na Syntocinon en Remifentanil), werden we anderhalf uur alleen gelaten met de baby met de placenta er nog aan (halve lotus) direct na de geboorte, werd de cordring die ik had meegebracht gebruikt in plaats van een plastic navelklem en werd er enorm vriendelijk tegen me gesproken. Ik ben erg dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen en heb enorm veel respect voor de mensen in het ziekenhuis die mensen dagelijks helpen. Ik zou mijn geboorteverhaal dus niet omschrijven als een droombevalling, meer als een f*cking zware bevalling, maar een waterbevalling, met mooie elementen en persoonlijke overwinningen. En dat is ook wat waard.
GABRIELLE
