Ik zit ’s morgens vroeg in de kamer, omdat ik niet kan slapen. Mijn hoofd draait overuren en ik kan mijn tranen niet bedwingen van de onzekerheid… Gisteren hebben we slecht nieuws gekregen tijdens de 30 weken groeiecho voor mijn zwangerschapsdiabetes. De verloskundige ontdekte toen iets heel anders, wat ze totaal niet vertrouwde. ‘Ik wil je dit toch vertellen. Ik zie iets wat er niet hoort te zitten’, zei de verloskundige terwijl ze een echo maakte. ‘Ik ben hier niet voor opgeleid en wil je doorsturen naar het ziekenhuis voor een extra echo’. Op dat moment zakte de grond al onder mijn voeten weg en wist ik niet wat ik moest denken. Ik barste ik in tranen uit. Ze belde direct met het ziekenhuis en 1,5 uur later had ik al een extra echo. Ze wilde dat dit zo snel mogelijk uitgezocht ging worden.
Het vocht in de longen hoort er niet te zijn
Na een echo van een dik uur, waarbij ik tussendoor nog een keer moest plassen en lopen zodat de baby hopelijk zou gaan draaien voor beter beeld, gaf de gynaecoloog aan dat het vocht wat bij de longen zit, er niet hoort te zitten en ergens vandaan moet komen.
Waarvandaan kon hij niet zeggen. Meerdere onderzoeken zullen dit hopelijk uit kunnen wijzen. Ik moest toen direct bloed prikken en de volgende maandag heb ik wederom een echo om te kijken hoe het er voor staat. De dag erna hebben we een gesprek met een klinisch geneticus en aansluitend een vruchtwaterpunctie. Volgende week zullen we dan ook de bloeduitslagen krijgen en op korte termijn de uitslag van de vruchtwaterpunctie en eventueel, nadat het langer op kweek heeft gestaan, de uitgebreide uitslag van de vruchtwaterpunctie.
Het is een groot vraagteken
Wat het zou kunnen zijn volgens de gynaecoloog is het syndroom van Down, chromosoom afwijkingen of bloedarmoede. Hij zei dat hij het nu niet met zekerheid kan zeggen, alleen de onderzoeken zullen dat uit kunnen wijzen. Echt werkelijk waar, de grond is onder mijn voeten weg gezakt. Ik probeer het naast mij te parkeren, omdat ik toch nog niets weet, maar dat lukt niet. Van binnen word ik helemaal gek! Ik zie de ergste scenario’s al voorbij komen. Wat is onze toekomst ineens onzeker. De vragen spoken door mijn hoofd: “Zal het kindje een ernstige afwijking hebben? Zal ons kindje wel levensvatbaar zijn? Of valt het misschien allemaal wel mee? Wat als het een kasplantje wordt?” Ik probeer er niet aan te denken, echt waar, maar man, oh man, wat is dat moeilijk.
De volgende echo
Afgelopen maandag hebben we weer een echo gehad om te kijken hoe de kleine het doet en hoe het vocht in de borstholte eruit ziet. Het vocht was gelukkig niet meer geworden, voor zover de gynaecoloog kon zien. Maar minder helaas ook niet. Verder werd de baby weer grondig van top tot teen gecheckt en kon de gynaecoloog geen andere afwijkingen vinden. ‘Nou, die kleine heeft wel een enorm zwembad’, zei de gynaecoloog. Hij doelde op de enorme hoeveelheid vruchtwater. Zelfs zoveel vruchtwater, dat het risico er is dat mijn vliezen elk moment zouden kunnen breken. Gezien ik 31 weken zwanger ben en het kindje het natuurlijk bijna altijd het beste heeft in de buik, brengt de geboorte ook een risico met zich mee. Doordat er vocht in de borstholte van de baby zit, kunnen de longen bij de geboorte niet uitzetten, dus kan ons kindje niet ademhalen. Er moet dan snel gehandeld worden, door twee drains in beide borstholtes aan te brengen, zodat het vocht eruit kan en de longen zich kunnen ontplooien.
Het gesprek met de klinisch geneticus
De klinisch geneticus heeft alle verstand van het DNA en de afwijkingen die gevonden kunnen worden. Als eerste maakte ze een stamboom van onze families, om te kijken of daar iets te vinden was aan bijzonderheden. Daarna gaf ze uitleg over de meest voorkomende chromosoom afwijkingen 21, 18 en 13. Dit zijn het Down-, Edwards, of Patausyndroom. Deze drie worden als eerste getest. Is het niet 1 van deze 3, dan word er een uitgebreider onderzoek gedaan naar alle andere chromosomen. Deze uitslag is pas na ongeveer 14 dagen bekend.
De vruchtwaterpunctie
Na het verhelderende gesprek met de klinisch geneticus was het tijd voor de vruchtwaterpunctie. Ik keek er als een berg tegen op en liep met lood in de schoenen die kant op. Met drie man sterk waren ze aanwezig in de ruimte, dus ik zei voor de grap: ‘Ah twee man extra om mij straks vast te houden!’ Ze lachte en voor mij haalde dat een heel klein beetje de druk van de ketel. Eerst zaten we nog even met de gynaecoloog die de vruchtwaterpunctie zou gaan uitvoeren. ‘Hoe was het nou na afgelopen week?’, vroeg de gynaecoloog en ik schoot volledig vol op dat moment. De combinatie van de spanning voor de vruchtwaterpunctie en natuurlijk alles wat in een week tijd op ons af is gekomen. De doos tissues kwam tevoorschijn en hij gaf mij alle tijd om weer even op adem te komen. Na een kort gesprek, waar ik even mijn gedachten kwijt kon over wat er allemaal gebeurd is de afgelopen week en hoe we er nu in staan, was het tijd voor de vruchtwaterpunctie. ‘Ben je er klaar voor zei?’, vroeg de gynaecoloog. ‘Nee!’, zei ik resoluut, want ik was er ècht niet klaar voor. Ik kreeg alle tijd en ruimte om mij voor te bereiden en het werd mij zo comfortabel mogelijk gemaakt. Het zweet brak mij uit en ik voelde mij een beetje misselijk en naar worden. Ik gaf aan dat ik niks wilde zien en dat hij ook niet moest vertellen wat hij allemaal deed .‘Ik wil nog wel contact met je houden’, gaf hij aan. Waarschijnlijk om er voor te zorgen dat ik niet zou schrikken tijdens het prikken.
‘Lig je zo goed?’, vroeg de gynaecoloog. ‘Ja, ik doe maar net of ik op het strand lig’, zei ik tegen hem. Hij lachte en vroeg op welk strand ik lag. ’De Bahama’s ofzo’, antwoordde ik. ‘Is het mooi daar?’, vroeg hij. ‘Geen idee, ik ben er eigenlijk nog nooit geweest’, was mijn antwoord. Het gesprek ging over allerlei tropische vakantie bestemmingen, terwijl hij mij aan het voorbereiden was. Ik vond het erg prettig dat de arts en assistente er in mee gingen en mij op deze manier een beetje probeerden af te leiden. Uiteindelijk viel de prik mee. Ik was blij dat het achter de rug was. De assistente wilde daarna een buisje bloed afnemen, maar ik moest eerst even op adem komen en zei: ‘Doe hem maar eerst en neem maar flink wat buisjes af’. Ik doelde op mijn man. Ze lachte en gaf aan dat vaker te horen van vrouwen. Nadat ik weer een beetje bijgekomen was en het bloed ook was afgenomen, werd ik naar de verloskundige afdeling gereden. Daar lag ik een half uur aan de CTG om de kleine in de gaten te houden. Na een half uur zag alles er prima uit en reden we weer naar huis.
Herstellen
De komende 24 uur moest ik rustig aan doen, omdat er een iets vergrote kans was op het breken van de vliezen door de punctie. Zoonlief was bij mijn ouders, dus ik kon goed rusten. Dat was nodig, want ik was moe en had een vervelende harde buik als reactie op de punctie. Voor nu hadden we weer even rust en zullen we dus 3 dagen later via een telefonische afspraak de uitslag krijgen van de vruchtwaterpunctie. Geen idee wat ons te wachten staat, maar voor kunnen we niks anders dan afwachten…
ELLEN
