Ik kreeg dubbel slecht nieuws van de vrouw die ons eicellen wilde doneren

Jolanda is volgens een Nederlands ziekenhuis onvruchtbaar, maar heeft een enorme kinderwens. Ze besluiten een second opinion in het buitenland. Lees hieronder de vorige delen, voordat je verder leest met dit deel.

Deel 1: Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf, maar dit had ik nooit verwacht

Deel 2: De arts kwam met de verwoestende conclusie: “Je bent onvruchtbaar”

Deel 3: Jolanda is onvruchtbaar, maar wil graag een second opinion in het buitenland

Deel 4: Onze allerlaatste ICSI-poging werd afgebroken, dit was het einde

Deel 5: Ik had iemand gevonden die haar eicellen aan mij wilde doneren

Bij alle echo’s van de donor ben ik mee geweest. Zo voelde het dat ik toch nog iets kon doen en ik het meest betrokken was bij het hele traject. Nu niet denken dat ik ook echt met haar mee de behandelkamer in ging. Daarover hebben we van te voren afspraken gemaakt. We vinden elkaar heel aardig, maar dat ging toch wel een stapje te ver. Ik wachtte altijd in de wachtkamer op haar. Bij 1 echo kwam het mij niet zo goed uit om mee te gaan, dus vroeg ik aan onze donatrice of ze het erg vond, als ze alleen naar de echo moest. Dit vond ze geen probleem. Ze zou me bellen hoe het was gegaan. Ik wist hoe laat ze de echo had, dus naarmate het langer duurde voordat ze belde, werd ik stiekem wat zenuwachtig. Aan de andere kan kunnen echo’s ook wat uit lopen.

Dubbel slecht nieuws

Toen ze uiteindelijk belde, had ze niet zulk goed nieuws. Er was maar 1 grotere follikel te zien op de echo. De artsen hadden aangegeven dat ze wilden stoppen met de behandeling en later opnieuw wilde starten. Maar dit wilde onze donor niet. Het viel haar allemaal zwaarder dan ze had verwacht, dus ze zou dit traject niet nog een keer willen doorlopen. De artsen besloten hierop haar dosis te verhogen, in de hoop dat er toch nog wat kleine follikels mee zouden groeien. Een paar dagen later stond er weer een echo gepland.

In tranen belde ik Arjen op. De hoop en positiviteit die we hadden, was opeens vervlogen. De kans dat de behandeling stopgezet zou worden was erg groot. En als dat zou gebeuren, zouden we met lege handen staan, aangezien de donatrice niet nog een keer wilde. Mijn man zou vrij vragen voor de dag dat de volgende echo gepland stond, en zou ook mee gaan naar het ziekenhuis.

Plotseling wilde ze toch nog één poging hierna doen, onder één voorwaarde

Nadat ik op had gehangen met mijn man, belde de donatrice terug. Ze wilde misschien tóch wel nog een poging doen, als de artsen konden garanderen dat het de volgende keer beter zou gaan. Ze had er nog eens over na gedacht. Ze wilde ons graag helpen, dus bedacht zich dat die 1.5 maand met hormonen dan niet zo veel voorstelde. Ik hield al een slag om de arm, want dit was precies anders dan wat ze een paar minuten ervoor had gezegd. Ook benoemde ik al dat een arts nooit deze garantie kon geven. We besloten de echo van maandag af te wachten.

Ons voorgevoel zei al dat het mis was

Een paar dagen later was het zover: de echo. We hadden bij het cafeetje in het ziekenhuis afgesproken. Beide hadden we onze mannen mee. Hoe positief we hier voorheen zaten, hoe drukkend de sfeer nu was. Ik denk dat we allemaal al wel wisten wat de uitkomst van de echo zou gaan worden. De paar dagen ervoor kreeg ik telkens flashbacks naar ons eigen laatste traject. Dat was ook een uitstel van executie, want we wisten toen ook al dat het ons niks op zou leveren. En als we diep van binnen keken, wisten we ook dat ons dat nu weer te wachten stond.

Zowel de donatrice als ik hadden het moeilijk

De donatrice werd opgehaald voor haar echo. Haar man liep met haar mee, mij en mijn man achterlatend in de wachtkamer. Het zal vast maar een paar minuten hebben geduurd, maar het voelde als een eeuwigheid, voordat wij werden gehaald. De arts begon meteen met het slechte nieuws: de behandeling werd stop gezet en de donatrice wilde niet nog een keer doneren. Ik moest daar wel even om slikken, want dat kleine sprankje hoop was ondertussen wel aangewakkerd bij ons. We namen haar niks kwalijk. We snapten ook dat ze niet nog een keer wilde doneren. En we snapten ook dat het op deze manier tegen ons werd gezegd. Ga maar eens tegen een vriendin zeggen dat je niet verder gaat helpen, omdat je het niet meer aan kan. Het was niet alleen een moeilijke dag voor ons, maar ook voor de donatrice. Zij wilde ons zo ontzettend graag helpen, en dan toch ook het idee krijgen dat haar lichaam ons en haarzelf in de steek liet, is echt niet makkelijk geweest voor haar. De maanden erna heeft ze hier nog wat last van gehouden en heeft ook wel even een kloof tussen ons veroorzaakt, die we gelukkig uiteindelijk weer op hebben kunnen lossen. Het is fijn om te weten van beide kanten dat het verlies en frustratie er mag zijn.

Het afscheid

Na de woorden van de arts was ik eerst erg boos. Ik voelde me weer hetzelfde als na het krijgen van mijn diagnose. Ik dacht: “Wat doe ik hier nog?” Ik kan me nog herinneren dat de arts vroeg of we een afspraak in moesten plannen voor over een paar weken om te horen hoe het was met ons. “Nou nee, geen belang bij. Waar wil je het over hebben dan?”, vroeg ik me af. Deze afspraak werd dus niet ingepland. Ik snapte er echt het nut niet van. Verslagen liepen we allemaal richting de auto. De mannen de vrouwen troostend. In de parkeergarage hebben we de donatrice ontzettend bedankt voor alles en haar een verwenpakket gegeven, want dat had ze wel verdiend. Het kleine flesje champagne dat we hadden gekocht, met het briefje: “We laten het weten als je deze mag openen”, hebben we de avond ervoor eruit gehaald, want we wisten al dat het niet tot een punctie zou gaan komen.

De volgende donor

Niet veel later kwam donor nr 2 op ons pad. Ook zij heeft een paar maanden na mijn diagnose aangeboden om te helpen. Na het lezen van mijn blog over de negatieve uitkomst met de eerste donor, heeft zij contact met mij opgenomen. Opnieuw was ik sprakeloos. Wel gaven we aan dat we dit eerst even moesten verwerken en er stond een korte vakantie op de planning. We besloten contact te houden en om dan in januari een afspraak in te plannen om eens met zijn vieren bij elkaar te komen. Dan konden we informatie uitwisselen en vragen stellen.

In januari 2020 had mijn partner mij ten huwelijk gevraagd. We wilden graag dat jaar nog trouwen. Het huwelijk zou al binnen 4 maanden plaatsvinden. We gaven bij de donatrice aan ons eerst daar op te richten en dan verder te kijken in het traject en contact met haar op te nemen. Helaas was haar reactie behoorlijk teleurstellend. Ook bij haar was er veel ontwikkeling geweest in de persoonlijke sfeer, alleen dan niet zo positief. Ze was weer vrijgezel, en gezien andere zaken in haar privéleven, kwam het haar nu ook niet meer zo uit. De gedachte: “Nu is ze weer vrijgezel, wordt ze dan überhaupt wel goedgekeurd als donor?”, ging door ons heen. Uiteindelijk heb ik hierover de maatschappelijk werkster gemaild, maar ze gaf aan dat dat niet perse een probleem was.

We staan op de wachtlijst van een donatiebank

Ook hadden we een intake bij fertiliteitskliniek Nij Geertgen, en waren we uiteindelijk goedgekeurd om op hun wachtlijst te komen voor eiceldonatie. We stonden op dat moment (lente 2020) op plaats nr 26, met een gemiddelde wachttijd van 5 jaar. Aan de telefoon was ons medegedeeld dat dit 2 jaar was, dus om ineens te horen 5 jaar, was een ontzettende shock. Ook het goedkeuren ging niet zonder slag of stoot. Al met al niet een heel positieve ervaring, maar ondanks dat de wachtlijst zo lang was, waren we blij dat we erop stonden. Dit was in ieder geval beter dan een “nee”. Helemaal omdat er maar 3 donatiebanken zijn in Nederland.

In Utrecht is nog een donatiebank. Die donatiebank viel snel voor ons af, omdat de kosten daar het dubbele zijn van de andere 2 donatiebanken. Niet veel later ging ook deze donatiebank weer dicht in verband met Covid. Hierdoor konden zich geen nieuwe donoren aanmelden, en waren ze genoodzaakt, na een korte opening van een paar maanden, om opnieuw hun deuren tijdelijk te sluiten.

De laatste donatiebank is Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Zij openen hun wachtlijst maar gemiddeld 2 keer per jaar. Deze wachtlijst zit binnen de kortste keren al weer vol en dan sluiten ze hem opnieuw. Zij vullen hun eicelbank aan, en zodra ze weer wat koppels kunnen helpen, gaat de wachtlijst open. Je moet dus echt geluk hebben om op deze wachtlijst te komen. Je moet maar net op het juiste moment op hun website kijken om te zien of de wachtlijst open is. De wachtlijst is namelijk vaak maar 2 a 3 uurtjes open, waarna zich genoeg koppels hebben aangemeld en de lijst weer gesloten worden.

Hoe ons avontuur verder verloopt, lees je HIER.

JOLANDA