Jolanda is volgens een Nederlands ziekenhuis onvruchtbaar, maar heeft een enorme kinderwens. Ze besluit een second opinion in het buitenland. Lees hieronder de vorige delen, voordat je verder leest met dit deel.
Deel 1: Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf, maar dit had ik nooit verwacht
Deel 2: De arts kwam met de verwoestende conclusie: “Je bent onvruchtbaar”
Deel 3: Jolanda is onvruchtbaar, maar wil graag een second opinion in het buitenland
Deel 4: Onze allerlaatste ICSI-poging werd afgebroken, dit was het einde
Het nieuws dat een kindje van ons samen, met onze beide genen, nooit zou gaan bestaan, hakte er flink in. Ik ging opnieuw door een rouwproces. Van dat kindje zoals ik het voor mij zag, een klein meisje met rood haar, moest ik afscheid van nemen. Dat meisje zou er nooit komen.
Het voelde alsof ons kindje was overleden
Het was niet alleen een verdrietige tijd, het was ook een eenzame tijd. We kregen lieve steunbetuigingen toen we hadden gedeeld, dat op 1 april 2019 ons traject werd stop gezet. Veel mensen leefden met ons mee. Alleen dat duurde niet lang. Al snel daarna werd er niet meer over gesproken. En dat maakte het heel eenzaam, en liet mij nog meer inzien dat buitenstaanders het gewoon écht niet konden begrijpen. Buitenstaanders zagen het vaak gewoon als: “Ow, dat is jammer voor jullie”, terwijl het voor ons voelde alsof we ons kindje waren verloren, en waar na een dag al niet meer naar werd gevraagd. Als het een tastbaar overlijden is, dan is dit begrijpelijker voor buitenstaanders, omdat zij ook wel eens iemand hebben verloren en dus de emoties wel herkennen. En ook al was ons kindje nog niet tastbaar, voor ons was ze dat wel. Zij was onze toekomst, onze droom. We zouden nu ons leven moeten gaan veranderen, omdat ons toekomstbeeld ook is veranderd. Het is rouw, als je toekomstbeeld ineens verandert. En dat is helaas heel moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders. Niemand durfde er ook naar te vragen.
Een vriendin wilde eicellen aan mij doneren
Op 23 april 2018 kreeg ik de diagnose POI (vervroegde overgang). De dag erna stuurde een vriendin, dat zij ons graag zou willen helpen met haar eicellen. Ik was meteen ontroerd, maar wist ook dat we eerst alles nog moesten verwerken en kijken wat te doen. Toen we besloten naar Düsseldorf te gaan, gaf zij ons daarin alle ruimte. Na elke negatieve uitkomst, spraken we elkaar en gaf ik haar en haar man elke keer een beetje extra informatie over het doneren van eicellen, met hierbij de opmerking: “Het komt steeds dichterbij, dus als je het echt meent, lees dit dan even door”. Op 24 april 2019, een jaar nadat zij zich aanbood als donor, stuurde ik haar een berichtje dat we graag met haar en haar man in gesprek wilden over het aanbod wat ze een jaar eerder had gedaan.
Het voelde voor mij ongemakkelijk
We zijn een aantal keren bij elkaar gekomen om verschillende zaken door te spreken; “wat zijn haar beweegredenen om te doneren, wat vindt haar man ervan, weet ze precies wat het inhoudt, wat vertelt ze haar kinderen, wil ze bekend zijn als onze donor bij onze familie op het moment dat het traject een negatieve uitkomst heeft, en wat als het een positieve uitkomst heeft” en dergelijke. Het was fijn dat we weer wat stappen konden zetten, maar wat voelde het voor mij ongemakkelijk. Wij zaten daar immers toch omdat we graag iets van haar wilden hebben. En ook het besef dat zij iets had (eicellen), wat ik niet meer had. Het was emotioneel een echte rollercoaster.
De afspraken in het ziekenhuis
Uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt in ons ziekenhuis voor een gesprek met onze gynaecoloog. Zo kon onze donor ook nog vragen stellen aan een arts. Tijdens deze afspraak werd er ook meteen een echo bij haar gemaakt, om te kijken hoe haar baarmoeder en eierstokken eruit zagen. Ook werd er een bloedafname gedaan. Enige tijd later volgde een psychologische keuring, voor zowel onze donatrice en haar man, als voor mij en mijn vriend.
Ondanks dat ik erg zenuwachtig was (er bepaalt toch iemand of je door mag met het hele traject en dus of je kans maakt op een kindje, of niet), liep het gesprek heel natuurlijk. Er werd vooral gevraagd hoe we erin stonden en hoe we het tot nu met de donor hadden aangepakt. Veel vragen die de maatschappelijk werkster aan ons vroegen, hadden we al besproken met de donor. Dat stelde me gerust. Toen ik emotioneel werd nadat er vragen werden gesteld over ons eigen traject, maakte ik me toch wat zorgen. “Zou ze niet vinden dat ik ons eigen traject en verlies nog niet verwerkt heb?”, dacht ik. Dit is namelijk wel nodig om een goedkeuring te krijgen.
Werd de donatie goedgekeurd of niet?
Onze donatrice en haar man hadden het gesprek enige tijd later, en al die tijd was ik erg zenuwachtig. Toen zij het gesprek hadden gehad, liet ze mij weten dat we nog die week in het team zouden worden besproken. Ik wist wanneer dit overleg plaats vond en toen het die dag was, hield ik het niet meer. Ik heb uiteindelijk zelf de maatschappelijk werkster gemaild of ze mij meteen de uitslag wilde laten weten, omdat ik zo ontzettend gespannen was. Ik zou niet nog een dag langer kunnen wachten. Toen ik boodschappen aan het doen was, werd ik ter hoogte van het chipsvak gebeld. Ik had de paar boodschappen die ik moest hebben in mijn handen en liet ze meteen tussen de chips vallen. Het was inderdaad de maatschappelijk werkster. Met goed nieuws. We waren goedgekeurd. Ik kon wel janken van geluk. Ik kreeg ook echt tranen in mijn ogen, want dat kon ik echt niet meer tegenhouden. Het èchte huilen heb ik bewaard voor thuis.
Het donatietraject startte
Uiteindelijk mochten we in oktober 2019 beginnen met het traject. De donatrice en ik gingen beiden aan de pil om onze cyclus te synchroniseren. Pffff, wat zal dit pittig zijn geweest voor onze mannen, want bij beiden werd ons lontje extreem kort. We waren blij dat we na 2 weken mochten stoppen. Onze donatrice begon met het spuiten van Decapeptyl. Een hormoon wat haar eigen cyclus plat zou gaan leggen. Als het ware ging ze, net als ik, in de overgang. Heel bijzonder en speciaal dat iemand die niet zelf in de overgang zit, nu weet hoe ik mij wekelijks voel. Soms zelfs dagelijks.
Tegelijkertijd begon ik met het slikken van Estradiol. Een hormoon dat mijn baarmoederslijmvlies op dikte zou brengen. Ook dit had nog wel wat voeten in de aarde, want er was nogal wat onduidelijkheid over hoeveel tabletten ik zou moeten slikken. Ik heb wel 3 keer met het ziekenhuis gebeld om duidelijkheid te krijgen. Ik wilde geen fouten maken in dit traject, dus het leverde mij behoorlijk wat emotionele stress op.
Ik vond het ontzettend moeilijk om geen controle te hebben
Deze stress kwam ook doordat ik “mijn” traject uit handen moest geven. Een andere vrouw zette injecties. Ik kon dat nu niet meer. Ik moest dat deel, wat ik zelf 3 keer heb gedaan, uit handen geven aan een andere vrouw. Wat vond ik dat vreselijk moeilijk! Zou ze wel op tijd haar injecties zetten? Of gaat ze er nonchalant mee om? Onze donatrice had ontzettende prikangst. Haar moeder was wel bereid haar te helpen. “Ja heel lief, maar komt het dan wel goed?”, dacht ik. Ik vond het vreselijk om de controle over zoiets belangrijks uit handen te moeten geven. Ook was ik jaloers, omdat zij wel injecties kon en mocht zetten en ik er met het slikken van een pilletje mee weg kwam.
Na de eerste dag van het injecteren was ik echter al gerustgesteld. Onze donatrice appte mij dat ze zichzelf had geprikt. Ik was, en ben, ongelooflijk trots op haar! Ze heeft het gewoon geflikt!
Controle
Na een week hadden we de eerste echo om te kijken hoe de follikels bij haar groeiden. We wisten dat er na een week nog niet veel te zien hoefde te zijn, dus we hadden er geen verwachtingen bij. En inderdaad, er was wel wat groei te zien, maar niet veel. Niks aan het handje. Ook mijn echo van mijn baarmoederslijmvlies was goed. Wel gingen de artsen de dosis ophogen, zodat er misschien nog 1 mm dikte bij zou komen.
Ik begon te vloeien
En toen begon de ellende. Na een paar dagen begon ik wat te vloeien. Ik raakte behoorlijk in paniek, want als het zou betekenen dat er nu toch ineens een nieuwe cyclus ging starten, kon ik geen verse terugplaatsing meer krijgen (een terugplaatsing van een embryo dat nog niet ingevroren is geweest). Ik heb meteen het UMCG gebeld en ik mocht snel langs komen voor een echo. Gelukkig was hierop alleen vocht in mijn baarmoederhals te zien en niet in mijn baarmoeder. Daar kwam het vloeien dus vandaan. De arts legde me uit dat dit kon komen, doordat mijn lijf extra slijmvlies aanmaakte door de pillen. Hetgeen wat zich niet kan hechten, verlaat het lichaam dan weer, maar doet geen afbreuk op het slijmvlies wat er al zit. Ik was gerustgesteld.
We zagen onze kinderdroom weer positief in
In de tussentijd droomden mijn man en ik weg bij hoe ons leven er over een paar weken uit zou zien. We zouden eindelijk embryo’s hebben! Sterker nog, we zouden voor het eerst in ons leven rijpe eicellen hebben. Zelfs dit hebben we nog nooit eerder gehad. We fantaseerden over hoe we het onze ouders en broers en zussen zouden kunnen vertellen dat we zwanger waren. Mijn man begon zelfs uit te rekenen wanneer ik zou moeten gaan bevallen. We waren eindelijk, na ruim 1.5 jaar eindelijk weer positief over een traject. Dus ook al vond ik het vreselijk dat ik zelf geen injecties mocht zetten, we waren ontzettend positief. We genoten ontzettend van deze tijd en van de ontspannenheid die mijn lijf ook weer eens kon ervaren. Tuurlijk was de tijd voor een volgende follikelmeting weer even spannend, maar we hadden er veel vertrouwen in dat het eindelijk allemaal goed zou komen.
Hoe dit traject afloopt, lees je HIER.
JOLANDA
