Het is vrijdagavond en ik ben helemaal kapot na een week werken. Jij en ik hebben net ruzie gehad en je bent boos op me, heel boos.
De laatste tijd hebben we wel vaker ruzie en onze ruzies lijken ook wel steeds heftier te worden. Maar gelukkig lukt het ons tot nu toe altijd wel om onze ruzies weer bij te leggen. Gelukkig. Want ruzie maken met jou doet mij pijn, al weet ik dat het soms niet anders kan.
Ik sluip naar de slaapkamer, kijk om het hoekje en zie dat je ligt te slapen. Ik sluip naar binnen, ga heel zachtjes naast je zitten en kijk naar je. Je zucht en draait je om. Je gezicht is zacht en van boosheid is niets meer te zien. Je verandert zo snel, en soms herken ik je bijna niet als ik naar je kijk. De tranen prikken achter mijn ogen en ik heb een brok in mijn keel. Ik weet wel dat ik je eigenlijk meer moet loslaten, maar ik vind het zo moeilijk. Het liefste wil ik je dicht bij me houden en beschermen voor alle lelijke dingen in de wereld, maar daarmee help ik je niet.
Aan de ene kant ben je lief, sociaal en een allemansvriend. Iedereen kent je en als we over straat lopen zegt iedereen je gedag. Je hebt een geweldig gevoel voor humor, maakt iedereen aan het lachen en je bent zo verschrikkelijk lief. Je wil graag nieuwe dingen leren en bent zo supertrots als je iets hebt bereikt.
En aan de andere kant kun je ook zo ernstig zijn. Je denkt na over allerlei lastige dingen en begrijpt soms niet waarom de wereld is zoals ie is. Je bent onzeker en je vindt het zo moeilijk om mensen dichtbij je te laten komen en te vertrouwen. Je denkt vaak dat mensen je opzettelijk pijn doen, en ziet veel beren op de weg. Regelmatig vind je je vrienden dan ook de stomste mensen op aarde en wil je niets meer met ze te maken hebben. En als iemand het bij je heeft verpest, is het ook over en uit. Op slechte dagen loop je met je ziel onder je arm, en je denkt dat niemand van je houdt. Je vindt me af en toe stom en zegt wel eens dat je niet meer bij mij wil zijn.
Die donkere kant doet me pijn. Ik probeer je te laten inzien dat je een prachtig mens bent, en dat je best wat zekerder in je schoenen mag staan. Ik hou van je met mijn hele hart en ook als wij ruzie hebben betekent dat niet dat ik niet meer van je hou. Het leven heeft heel veel mooie kanten en je kunt er echt wel iets leuks van maken. Die keuze maak je zelf. Je bent een fijne mens en een een prachtige ziel om mee samen te zijn. Als je de mensen om je heen meer vertrouwen geeft en wat meer open staat voor andere ideeën en meningen, zul je anderen beter begrijpen. Dat gaat je helpen als mens.
Ik begrijp heel goed dat je na al die jaren samen mijn grenzen probeert op te zoeken om te kijken of er rek in zit. En ik vind het lastig om mijn grenzen te verleggen, ook al weet ik dat het voor ons het beste is. Hoe moeten we dat nou toch doen? Ik weet het soms ook niet.
Er stroomt een traan over mijn wang. Je bent morgen jarig, grote vriend. Je wordt dan alweer 9 jaar. Negen jaar geleden kwam je in de vreselijke onstuimigste tijd mijn leven binnenvallen. Ik wist bij vlagen echt niet hoe ik een goede moeder voor je moest zijn in die tijd. Het was een tijd bomvol verdriet, pijn en onbegrip. Het duurde gelukkig niet lang voordat ik volmondig kon zeggen dat jij het beste bent wat me ooit is overkomen. Je bent mijn allerbeste vriend, ik hou van je met heel mijn hart en je bent en blijft voor altijd mijn zonnestraal.
Ik weet zeker dat we er samen iets moois van kunnen maken, ook al vinden we het soms lastig met elkaar. Ik doe mijn uiterste best om mijn grenzen met de jouwe te verleggen, maar ik weet soms gewoon niet zo goed hoe. Geef jij me de ruimte om af en toe fouten te maken als ik het even moeilijk vind?
Ik hou van jou, Sol!
X NATASJA (klik hier voor haar insta)
