In de tussentijd gebruikte ik geen anticonceptie, omdat we vanaf het moment dat we besloten om voor een kindje te gaan, ook besloten dat we graag 2 kinderen zouden willen. Als het ons gegund was natuurlijk. Omdat we wisten dat het bij ons moeizaam ging, besloten we ook tijdens mijn zwangerschap van mijn dochter dat we meteen door wilden voor een tweede. Ik was inmiddels ook 37, dus dat speelde voor ons ook mee. Na een jaar was ik weer een beetje mezelf aan het worden, maar nog niet opnieuw zwanger. Wat achteraf gezien maar goed was ook: ik had tijdens mijn postpartum depressie echt geen zwangerschap aangekund.
Ik was zwanger van ons tweede kindje!
Ook dit keer lukte het weer niet via de “normale” weg, dus klopten wij weer bij de gynaecoloog aan. Deze keer was het met IUI2 al raak! Mijn uitgerekende datum was 24 juni 2020. Het was een totaal andere zwangerschap dan die van ons meisje. Ik was totaal niet angstig. Ik was wel vreselijk misselijk (met veel spugen) en extreem moe en vond dat wel pittig met een peuter in huis die ook geen middagdutje meer deed. Maar mentaal voelde ik me zo ontzettend anders dit keer. Ik voelde me sterk en zelfverzekerd. We besloten ook dat we dit keer wel graag wilden weten of we een jongen of meisje zouden krijgen. Het bleek een jongen. We hielden het voor ons. Ons geheimpje.
De eerste weeën begonnen
Op 22 juni 2020 ging ik met mijn dochter en mijn moeder naar de geitenboerderij. Op weg erheen kreeg ik in de auto krampen die wel erg op weeën leken, maar ze waren nog niet zo sterk. Het was 20 minuten rijden, dus we zouden ook zo weer thuis zijn. We zouden even geitjes gaan kijken en wat lunchen daar en dan weer naar huis. Eenmaal bij de boerderij werden de weeën steviger en regelmatig, dus ik zei tegen mijn moeder dat we beter naar huis konden en daar wat eten. Ik belde mijn vriend op de weg terug en kon gewoon zelf rijden. Ik belde de verloskundige en zij zou om 14.00 uur bij me zijn. Zou ik dit keer dan thuis kunnen bevallen, in een speciaal bevalbad dat we hadden gehuurd? Eigenlijk precies zoals ik het graag had gewild bij de eerste?
Ik pakte de Tens erbij
Om 14.00 uur waren de verloskundige en mijn vriend thuis. Zij vertelde me dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Wat een andere ervaring dan bij mijn eerste bevalling. Ik liep nog rond en had al 4 centimeter ontsluiting! De verloskundige zei dat ze mijn vliezen kon breken om een handje te helpen. Mijn moeder nam ons dochtertje mee naar haar huis. Daarna werden de weeën snel steviger. Ik besloot de Tens te bevestigen. Dat is een apparaatje dat kleine stroomstootjes op je rug geeft, waardoor je een beetje afgeleid wordt van de pijn van de weeën. Hele zware weeën vang je er niet meer mee op, maar voor de eerste paar centimeter vond ik het heel fijn.
Onze zoon werd in het bad geboren
Rond 17.45 uur maakte ik nog een selfie in de spiegel van mijn buik, tussen de weeën door en rond 18.00 uur ging ik in het bad zitten dat mijn vriend had opgezet. Eenmaal in het bad werden de weeën snel echt heel hevig en kon ik tussendoor niet meer praten. Om 19.06 uur werd mijn zoon geboren, in bad precies zoals ik het wilde, helemaal op eigen kracht, geen interventies en in mijn eigen rustige omgeving. Ik kon hem zelf uit het water pakken en op mijn borst leggen. Hij huilde niet meteen, had een klein beetje water binnen gekregen, maar begon na een minuutje te huilen. Ik verplaatste naar ons bed met onze baby -nadat de placenta was geboren- en hij begon meteen bij me te drinken. Hij dronk echt, er kwam melk uit. Wat een verschil, in alle opzichten.
Ik merkte op dat hij zo gek slikte
De volgende ochtend kwam mijn moeder met onze dochter samen om naar haar broertje te kijken. Ik was zo trots. Ik voelde me zo rijk met mijn twee mooie kindjes. Onze zoon was een heel lief en tevreden jongetje de eerste twee weken en ik was in de zevende hemel. Ik zat helemaal in mijn bubbel met hem. In de kraamweek zag ik dat hij zo gek slikte en ik vroeg me af of dat reflux kon zijn. Dit zou eigenlijk nog niet kunnen zo vroeg. Ik probeerde het los te laten.
Onze zoon had allerlei klachten, zou dat reflux zijn?
Hij begon na 2 weken steeds onrustiger te worden. Hij verslikte zich steeds, hikte constant, pruttelde, rochelde, trok een grimas, klonk verkouden, sliep 5 minuten en schrok dan wakker, krijste het uit tijdens en na voedingen, rook constant naar oude zure melk, had soms last van projectiel braken en spoot zijn ontlasting er met een noodgang uit. We hielden standaard een hydrofiele doek tussen ons in tijdens het verschonen, omdat hij anders mijn hele buik onder poepte. Ineens moest ik terug denken aan de echo in het ziekenhuis en de grote romp die toen gemeten werd. Het viel me op dat zijn buik heel hard was, breder en boller dan normaal. Ik ging lezen over reflux en was er van overtuigd dat hij verborgen reflux had.
Ook de arts van de consultatiebureau zag de onrust en harde buik van onze baby
Toen onze zoon 5 weken oud was, klopten wij aan bij de huisarts. Ik zat er mentaal nog best goed bij, maar maakte me wel zorgen over de pijn die onze zoon mogelijk had. Ik was 2 dagen daarvoor gestart met een melk- en sojavrij dieet. Om een allergie bij hem te kunnen uitsluiten. De huisarts handelde adequaat en stuurde ons door naar een kinderarts. We maakten een afspraak voor een week later. Diezelfde week hadden we eerst een afspraak bij het consultatiebureau. Daar ging mijn vriend alleen heen met hem. Onze zoon heeft de hele weg erheen en tijdens de afspraak alleen maar gehuild. De arts daar zei ook dat hij wel erg onrustig was en dat zijn bolle, harde buik haar ook op viel.
De diagnose verborgen reflux werd bevestigd
Een dag later hadden we een afspraak bij de kinderarts. Onze baby heeft de hele weg erheen en daar gehuild. Naar voor de kleine, maar daardoor zagen ze wel dat er iets met hem aan de hand was. Om een normaal gesprek met de arts te kunnen voeren werd de baby even overgenomen door de artsassistent. Door de arts werd de diagnose verborgen reflux bevestigd. Ik zat dus goed met mijn gevoel. We kregen de adviezen mee waar wij ons al aan hielden: rechtop na voeding, bedje schuin en daarnaast medicatie tegen de aanmaak van maagzuur (ranitidine). Ik voelde me er totaal niet fijn bij dat we medicatie moesten geven, maar zag ook even geen andere oplossing. De klachten leken iets minder te worden, maar hij was niet klachtenvrij. Een week later stond er een belafspraak met de kinderarts. Tijdens dit gesprek kreeg ik het voorstel om ons kindje een dag te laten opnemen, zodat ze hem konden observeren. Ik dacht: “Baat het niet, dan schaadt het niet”.
Een vreselijke slaaptraining in het ziekenhuis
De afspraak was 1 of 2 weken later. Ik maakte kennis met de medisch pedagogisch medewerker die ons zou begeleiden. Toen bleek dat we een slaaptraining gingen doen met ons zoontje. Ze overtuigde me -met absoluut goede bedoelingen- ervan dat de problemen kwamen door teveel prikkels en oververmoeidheid en dat daardoor de reflux wellicht erger werd. Hij moest leren slapen in zijn bed, meerdere cyclussen aan elkaar leren knopen en zichzelf kunnen troosten. De kleine was toen 7-8 weken oud. Nu weet ik dat zo’n jonge baby nog helemaal geen cyclussen aan elkaar kan knopen, nog geen circadiaans ritme heeft (24-uurs ritme zoals volwassenen) en absoluut niet in staat is om zichzelf te troosten. Toen was ik inmiddels mezelf al een beetje kwijt aan het raken en dacht ik: “Als ze er ergens verstand van hebben, is het op een speciale huilpoli van het ziekenhuis”. De methode stond zo ver van mij af: gecontroleerd laten huilen en troosten in het bedje zonder hem aan te kijken. We moesten daarbij zijn ogen afschermen zodat hij niet geprikkeld zou worden door ons te zien tijdens het troosten. Verschrikkelijk. Ik begrijp tot op de dag van vandaag nog steeds niet waarom ik er in mee ben gegaan. Ik was blijkbaar mezelf al zo kwijt op dat moment.
We stopten ermee
In het ziekenhuis vertelde ik dat ik me eenzaam en niet gehoord voelde. We zouden maatschappelijk werk opstarten. Tevens kregen we te horen dat we hem op konden laten nemen voor 5 tot 7 dagen als we de slaaptraining zelf niet aan konden of als het niet zou werken. Eenmaal thuis pakte ik de slaaptraining samen met mijn vriend op. Het was vreselijk stressvol. Vooral omdat hij er steeds onrustiger door werd en het ver van ons gevoel af lag. Na 1.5 week hielp de slaaptraining nog niet. De pedagogisch medewerker benoemde weer de optie om hem op te laten nemen. Wij wilden dit niet. Hij was niet ziek en hoorde niet in een ziekenhuis thuis. We probeerden het nog een week thuis, maar onze zoon ging steeds harder huilen en leek bang voor zijn bed te worden. Uiteindelijk stopten we ermee.
Ik kwam bij de crisisdienst terecht
In die periode heb ik 3 nachten in een hotel geslapen, omdat thuis slapen me niet meer lukte. Het was geen keuze uit luxe. Het was alles behalve fijn om weg te zijn en ik denk met een vreselijk gevoel terug aan die tijd. Ik knapte er niet van op helaas. In de tussentijd had ik ook contact gehad met de maatschappelijk werker van het ziekenhuis en ik kwam weer terecht bij de POH-GGZ. Na 2 gesprekken daar werd ik doorverwezen naar de crisisdienst van de GGZ. Daar werd vastgesteld dat ik een postpartum depressie had door overbelasting. Er werd een hulptraject opgestart. Ik ging eerst een paar nachten met onze dochter bij mijn moeder slapen en ons zoontje bleef bij mijn vriend. Ik besloot, zonder hier met mijn gevoel achter te staan, dat ik zou stoppen met de borstvoeding omdat het te belastend was. Zowel voor mij, als ons baby’tje. Bij mijn moeder probeerde ik dit af te bouwen door geleidelijk aan steeds minder te gaan kolven.
Ik vond het moeilijk om liefde te voelen voor mijn baby’tje
Eenmaal weer huis zag ik onze zoon in de box liggen en toen besefte ik echt dat er iets mis was. Ik zag een baby liggen, niet mijn baby en die hadden ze wat mij betreft net zo goed weer mee kunnen nemen. Ik besloot de borstvoeding toch weer op te pakken. Ik kon geen keuzes maken, alles voelde verkeerd. Ik voelde me een slechte moeder bij alles wat ik deed en vond het steeds moeilijker om liefde te voelen voor hem. Ik zat vaak huilend borstvoeding te geven, ook omdat onze dochter vreselijk jaloers en onhandelbaar was op dat soort momenten. Ik belde mijn vriend elke avond tijdens zijn 24-uurs diensten helemaal in paniek op. Ik wist dan niet meer wat ik moest doen.
WORDT VERVOLGD…
JANE DOE
