Mijn cyclus was erg onregelmatig en bleef soms uit
We hebben samen besloten om ervoor te gaan: een kindje van ons samen! Nadat ik mijn spiraal heb laten verwijderen bij de huisarts werd mijn cyclus steeds onregelmatiger. Ik heb zelfs een paar zwangerschapstesten gedaan om te kijken of ik zwanger was. Helaas waren ze negatief. Omdat ik het niet helemaal vertrouwde ben ik na 4 maanden naar de huisarts gestapt. Zij verwees me door naar een gynaecoloog. Gelukkig kon ik vrij snel terecht en kreeg ik een inwendige echo. Hij zag wel wat vochtblaasjes, maar verder zag het er allemaal goed uit. Ik moest maar terugkomen wanneer mijn cyclus uitbleef. Vijf maanden later heb ik weer aan de bel getrokken. Weer naar de gynaecoloog en weer een inwendige echo. Dit keer kwam de diagnose PCOS. Vanwege de kinderwens kreeg ik een verwijzing naar de fertiliteitskliniek en vervolgens stond ik buiten. “PCOS?!”, ik had er nog nooit van gehoord. Ik baalde, want de gynaecoloog had dit blijkbaar 5 maanden terug al gezien zonder dit mij te vertellen. Teleurgesteld ging ik naar huis. Blijkbaar hadden we hulp nodig van de fertiliteitskliniek om een kindje te krijgen. Onze wens was groot, dus ik wilde niet langer wachten. Ik meldde ons aan bij de fertiliteitskliniek voor een intake. We bespraken het komende traject. We gingen ervoor.
Ik was zwanger, maar kreeg een miskraam
Ondertussen was ik aan het afvallen om te kijken of dit een positief effect had op mijn cyclus. Het afwachten was op de volgende menstruatie. Die bleef uit. Heel gefrustreerd belde ik het ziekenhuis. Van het ziekenhuis moest ik verder afwachten. Na twee weken heb ik weer contact opgenomen en nu kon ik langskomen voor een echo. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een echo en vervolgens moest ik voor de zekerheid een zwangerschapstest doen. Na wat urine ingeleverd te hebben kreeg ik de uitslag: “Je bent zwanger”. “Wat?!”, dacht ik. Ik was dit keer alleen in het ziekenhuis, dus ik belde meteen mijn vriend op. We waren helemaal in de wolken. We konden het niet geloven. Een jaar nadat we besloten ervoor te gaan, zouden we een kindje krijgen! Helaas was de blijdschap van korte duur en kreeg ik twee weken later een miskraam op Curaçao. Dat was verdrietig, maar we moesten door. Gelukkig hebben we toch een leuke vakantie gehad, want mijn (inmiddels) man heeft mij ten huwelijk gevraagd!
We stapten toch het fertiliteitstraject in
Ik was zwanger geworden zonder hormonen, maar we hadden toch al besloten het traject in te gaan, dus ik belde na de vakantie de kliniek dat ik wilde starten met hormonen. We begonnen met Clomid 50 mg. Wat een troep is dat! Ik werd er depressief van en het werkte niet. De maand erop hebben we de dosering opgehoogd naar 100 mg. Weer niks. Ik heb vervolgens met de kliniek besproken of er een ander middel was, want ik wilde geen Clomid meer. Een fertiliteitstraject is al zwaar genoeg. Het zou mooi zijn om daar zo goed mogelijk zonder bijwerkingen doorheen te komen. Letrozol werd me aangeraden. Ik startte met 5 mg. Ook dit deed niks, geen eisprong. De frustratie werd alsmaar groter. Inmiddels zat ik op een half jaar waarin ik geen eisprong had. We zijn al die tijd open geweest naar vrienden en familie over ons traject, maar dat was niet altijd makkelijk. Ondanks de goede bedoelingen kreeg ik uitspraken voor mijn kiezen die pijnlijk waren, zoals het welbekende “Je moet het loslaten”. Ik kan het nog steeds niet horen. Net als: “Je hebt toch niet gehoord dat je helemaal geen kinderen kan krijgen” tot “je hebt nog tijd zat”. Gelukkig had ik veel steun aan mijn man. Ik was heel onzeker of ik er ooit voor zou kunnen zorgen dat mijn man vader werd. Ik had een schuldgevoel, want “het lag toch aan mij”. Hij heeft me gerustgesteld en duidelijk gemaakt dat we samen zouden blijven, no matter what.
Ik werd er moedeloos van
De dosering werd opgehoogd naar 7,5 mg. Eindelijk had ik een eisprong! Helaas was het deze maand niet raak. Met goede moed stapte ik naar de volgende maand. Op naar de kliniek voor de echo. Tot mijn verbazing telden we twee grote follikels en twee kleinere. Ik belde mijn man vervolgens op om te bespreken wat we zouden doen. We zijn er vol voor gegaan, maar helaas was het ook deze maand niet raak. Ik werd er een beetje moedeloos van. Elke keer hoop, teleurstelling en vervolgens weer vol goede moed verder. “Zullen we ooit ouders worden?”, dacht ik regelmatig. Toch gingen we door.
Ik voelde me zwanger, maar je lichaam kan je ook zo voor de gek houden. Ik deed een test. En deze was positief! Wow, het is weer gelukt. Dit keer waren we allebei zo bang dat het weer mis zou gaan. De eerste echo bij 7 weken zwangerschap volgde en trillend als een rietje nam ik plaats. Helaas bleek het beeld niet te kloppen met de duur van de zwangerschap. Een week later moesten we terugkomen om definitief vast te stellen of het vruchtje echt niet gegroeid was. Met tranen in onze ogen vertrokken we weer uit het ziekenhuis.
Het vruchtje liep ver achter
De week erna bleek het vruchtje toch gegroeid te zijn, maar nog steeds liep het ver achter. Omdat de arts nog niet volledig overtuigd was, moesten we een week later nog een keer terugkomen. Helaas bleek het toen echt niet goed te zijn en hebben we een miskraam opgewekt. Afwachten totdat het zelf loskwam, wilde ik niet vanwege de komende bruiloft van ons. We waren weer verdrietig. En daar kwam weer de vraag of we ooit ouders zouden worden. Ik vroeg me inmiddels ook af of er nog iets anders aan de hand was, omdat ik weer een miskraam had gehad. We konden onderzoek laten doen, maar vanwege de minimale kans op een uitkomst hebben we dit niet gedaan. Ik wist dat je na een miskraam vruchtbaarder bent, dus ik wilde heel graag snel weer starten. Ik moest daar even geduld voor hebben want het HCG-hormoon bleef nog even in mijn bloed.
We hoorden de hartslag van onze zoon: het beste geluid ooit
In de week van onze bruiloft mocht ik weer starten met Letrozol. Op onze bruiloft nam ik de laatste. Onderweg naar onze huwelijksreis hadden we de controle echo en ja hoor we maakten weer kans. Wat een rollercoaster. Mijn hoofd was echt vergelijkbaar met een flipperkast: wel zwanger, niet zwanger, trouwen. Eenmaal terug van onze huwelijksreis rook ik geurtjes veel sterker en besloot daarom een zwangerschapstest te doen. Ik kon het haast niet geloven, maar de zwangerschapstest was positief. Deze keer zaten we er relaxter in. Je kunt een miskraam toch niet voorkomen. Begin januari 2020 hadden we de eerste echo. Zo spannend. Dit keer zagen we een kloppend hartje. Twee weken later mochten we nog een keer langskomen in het ziekenhuis voor een echo. Deze keer liet ze als verrassing het hartje horen. Het beste geluid ooit. Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis en mocht een afspraak maken bij de verloskundige. Daar bleek ik exact 9 maanden na onze trouwdatum uitgerekend te zijn. De zwangerschap ging voorspoedig. Na 37 weken zwangerschap werd ik ingeleid, omdat ik zwangerschapsvergiftiging kreeg. Op 4 augustus 2020 is onze zoon Jax geboren. Onze trots en absoluut het wachten waard.
Dit alles heeft onze relatie sterker gemaakt
Tussen het moment dat we besloten ervoor te gaan en de uiteindelijke geboorte van Jax zat twee jaar en 8 maanden. Soms was het een moeilijke weg, maar het heeft onze relatie sterker gemaakt. Ook vond ik het contact met de fertiliteitskliniek prettig (hoor ik ook weleens anders) én ik kreeg de vrijheid van mijn werkgever om naar de echo’s te gaan, zo fijn. Zo dankbaar dat onze grootste wens in vervulling is gegaan.
CHANTAL
