Ons verhaal begint in 2014 met de wens om papa en mama te worden. Door mijn PCOS en Uterus Bicornis niet heel makkelijk, maar ook niet onmogelijk. Vol goede moed beginnen we in het ziekenhuis met een fertiliteitstraject.
Na een heftig traject, ben ik zwanger
Eerst gaan we voor 25 keer ovulatie inductie, daarna 9 keer IUI. Na 4 jaar mogen we in februari 2018 eindelijk overstappen op IVF. En dan is het zo ver! Na 2 heftige stimulatieweken krijg ik de punctie. 5 Goede eitjes en uiteindelijk 4 embryo’s. En de eerste terugplaatsing lukt! Ik ben zwanger! Wat zijn we blij en dankbaar! Ik ben flink misselijk, maar zo trots! Bij 12 weken vertellen we het aan familie en vrienden. Iedereen heeft zo mee geleefd. Maar na 15 weken is ons sprookje uit. Het kindje leeft niet meer. Met behulp van Misoprostol tabletten wordt de miskraam op donderdag thuis op gang gebracht. De volgende ochtend wordt het kindje geboren. Een piepklein jongetje. We houden hem thuis in een bakje water.
Mijn man belt snel 112
Vijf dagen later blijkt mijn baarmoeder niet schoon. Ik moet thuis weer Misoprostol tabletten inbrengen. Een gigantische weeënstorm volgt. De pijn is niet vol te houden en ik krijg koorts. Onder de douche val ik bijna flauw door het bloedverlies. Mijn man belt uiteindelijk 112, omdat hij geen contact meer krijgt met mij. Met spoed word ik naar Utrecht gebracht waar een enorme prop met weefsel en oud bloed uit mijn baarmoedermond gehaald wordt. Dit bleek klem te zitten wat pijn veroorzaakte. Gelukkig hoef ik niet te blijven en mag ik ‘s avonds mee naar huis.
Na mijn herstel willen we graag verder met het IVF-traject. En na 3 maanden is daar weer een positieve test! Ik voel mij prima, het kindje groeit en alles ziet er goed uit. Tot de 20-wekenecho. Ons kindje heeft een hartafwijking. Niet operabel. Geen kans op een volwaardig leven. Onze wereld stort in. Wij maken uit liefde de keuze voor ons kindje om de zwangerschap af te breken. Om hem veel pijn en lijden te besparen. In het ziekenhuis wordt de bevalling weer opgewekt met Misoprostol. Het duurt heel lang voor de tabletten wat doen. Ik dacht dat het hetzelfde zou zijn als bij mijn miskraam. Ongeveer 24 uur ermee bezig en dan klaar. Helaas wil mijn lichaam niet opgeven waar het zo naar verlangde.
Onze zoon blaast zijn laatste adem uit in mijn armen
Op 22-02-2019 wordt, na een bevalling van 3 dagen, om 17.50u onze zoon Colin geboren. Hij is 660 gram en 30 cm. Ik moet na 30 minuten met spoed naar de OK. De navelstreng scheurt af tijdens het duwen op mijn buik om de placenta los te krijgen. Ik verlies binnen een paar minuten 1.5 liter aan bloed. Mijn kleine mannetje blijft achter in de kamer bij papa. Hij heeft dan nog een hartslag en gaspt (soort reflex van het lichaam om lucht te krijgen) nog. Als ik op de uitslaapkamer lig komen ze mijn kleine Colin bij mij leggen. Om 20.00u blaast hij zijn laatste adem in mijn armen uit. Onze wereld gaat op zwart. Het verdriet is enorm. We nemen Colin mee naar huis en geven hem nog alle liefde die hij verdient en een mooi afscheid. Ook onze teckel neemt afscheid. Heel mooi en puur.
Het is een gezond kindje
Na een paar maanden begint het toch weer te kriebelen. Ondanks de rouw. Nadat de laatste 2 embryo’s zonder succes zijn teruggeplaatst volgt een nieuwe IVF-behandeling. Weer spuiten. Weer die rot punctie. Uiteindelijk hebben we 5 goede embryo’s. En bij de eerste terugplaatsing is het wéér raak! Een heel angstige tijd breekt aan. Ik heb een aantal keer bloedverlies tussen de 12 en 15 weken. Bij de 20 weken echo blijkt alles tòch goed! “Het is een gezond kindje”, sluit de verloskundige af. Wat een rijkdom!
De navelstreng duw ik rustig terug naar binnen
Dan krijg ik in week 25 keiharde buiken en verlies ik bloederig slijm. Ik moet in het WKZ aan de CTG. Het kindje maakt het goed. Ik voel me prima. En dan breken op donderdagavond toch mijn vliezen. Ik krijg weeënremmers en longrijpingsprikken. Doodsbang voor een herhaling van een stilgeboorte. Ons kindje maakt het ondanks alles nog steeds goed. Ook op vrijdag krijg ik weer longrijpers. Zaterdag gaat alles goed tot 18.30. Mijn moeder is net weg en ik ga me klaarmaken voor bezoek van man en schoonmoeder. Op de wc voel ik tijdens het plassen opeens de navelstreng. Heel rustig duw ik hem wat terug en loop naar bed. Ik druk op het belletje en vertel de verpleegkundige dat ik wat geks voel. Alle alarmbellen gaan af. Binnen 30 seconden staan er 6 of 7 witte jassen in mijn kamer. De verloskundige duwt de navelstreng naar binnen. Met grote spoed wordt ik naar de OK gereden. Alleen. Mijn man is nog onderweg.
Onze inktzwartje dag met een gouden randje
De verloskundige zegt een goede hartslag te voelen en zelfs een stevig handje om haar vinger te hebben. Ik tril van totale paniek mijn bed bijna uit. In de OK staat de gynaecoloog al te wachten. Ik word gelijk onder narcose gebracht. Op 22-02-2020 om 18.50 wordt onze dochter Noa met 26 weken geboren door middel van een spoedkeizersnede. Ze is 785 gram en 33 cm. Precies 1 jaar en 1 uur na de geboorte van haar broertje. Onze inktzwarte dag met een stralend gouden randje. Ondanks haar extreme prematuriteit heeft ze een apgarscore van 9. Ze huilt en ademt zelf met een beetje ondersteuning van de C-pap met NIPPV-pufjes.
Op de NICU is ze de kleinste. Ze noemen haar juffrouw Mier. Ze is een druktemaker, die af en toe zelfs vinnig is. Ze knijpt hard met die kleine, doorzichtige handjes! Na een week is haar infuus er al uit. Ze trekt haar sonde rustig 4 keer per dag uit. Ook de hartplakkertjes vindt ze niks. Ze doet het boven verwachting goed. Geen hersenbloedingen of infecties. Haar ogen en oren zijn goed. Ook haar darmpjes vormen geen enkel probleem. Ze laat zich goed horen! En na 14 weken (10 op de Intensive en High Care en 4 op de Medium Care) is ze thuis. Vier dagen voor haar uitgerekende datum. Ons wonderkind. Onze regenboog. En over haar schouder kijkt haar grote broer Colin mee.
Ons prematuurtje is inmiddels bijna 1 jaar oud. Met 3 tandjes is ons roodharige meisje enorm zelfbewust, goedlachs en pittig. Ze tijgert en rolt. Sloopt zo nu en dan wat. Ze loopt iets achter op haar leeftijdsgenootjes, maar dat mag. Als ze 2 is zal ze het hebben ingehaald. En zo niet, dan is dat ook goed! Ze is en blijft ons wonderkind! Onze trots!
MARJOLEIN
