Het is 4 augustus 2018 om 3 uur ’s nachts als ik wakker word. Ik ben dan 40 weken en 3 dagen zwanger van ons eerste kindje. Ik besef niet gelijk waarom ik wakker word, tot ik een golfachtige beweging voel in mijn buik. “Is dit een wee? Voelt het zo?”, denk ik. Na een paar minuten voel ik er weer een. Ik ben gaan timen en merkte dat de weeën om de 7 á 8 minuten kwamen. Mijn man lag lekker te slapen, maar ik kon de slaap niet meer vatten. Ik zou mama worden deze dag! Met een zwangerschap volgens het boekje, verbaasde het me trouwens niet eens dat ik rond de uitgerekende datum zou gaan bevallen. De kleine jongen in mijn buik deed alles precies gemiddeld. Ik was zo trots op hem, nu al. Ik zei tegen mijn man: ‘Schat, je hebt gelijk! Het is begonnen op 4 augustus!’ Al vanaf de eerste echo riep hij deze datum. Hij antwoordde: ‘Oke, vind je het goed als ik nog even verder slaap?’ Natuurlijk lieverd. Later zal blijken dat hij hier niks meer van weet en het liefst ook op was gestaan.
De bevalling is niet zo’n feestje als ik in eerste instantie dacht
Ik moet zijn weggedommeld op de bank, want rond half 8 komt mijn man om te vragen wat ik in vredesnaam aan het doen ben. De weeën worden sterker, pijnlijker en komen om de 4 á 5 minuten. Ik wil in het ziekenhuis bevallen en sta onder controle bij de verloskundige. Ik bel haar en ze stuurt de wisseling rond half 10 naar me toe. De verloskundige die mij zou bijstaan tijdens de bevalling, is nou juist de enige verloskundige waar ik niet zo’n goede klik mee heb tijdens de controles. Ik vind haar afstandelijk, niet zo vriendelijk en voel het gewoon niet zo. Daar baal ik dus een beetje van. Het is toch een feestje he, zo’n bevalling”, zo zag ik het. “Een feestje, want ik ga mijn kindje voor het eerst zien. Ik heb er zin in!” Zo voelt het echter rond half 10 niet meer, als blijkt dat ik 4 cm ontsluiting heb. De weeën worden pijnlijk, volgen zich sneller na elkaar op en ik denk: ‘Dit ga ik niet lang volhouden zo’. Maar ik ben een eigenwijze, ik wil het perse op eigen kracht doen.
“Oh, dit ziet er serieus uit”, zegt de verloskundige
Om 12.45 uur komen we aan in het ziekenhuis en spreekt de verloskundige de legendarische woorden uit: ‘Oh, ik pak de spullen er maar gelijk even bij. Dit ziet er serieus uit’. Ik word gelijk gecontroleerd en dan blijkt dat ik 8 cm ontsluiting heb. Ik ben opgelucht. Ik was namelijk bang dat ik het niet ging volhouden, maar ik dacht ook dat ik nog niet zo ver zou kunnen zijn. Nu ben ik er al bijna! Ik kan dit! Met de liefste kraamhulp en haar stagiaire die mij voorzien van de nodige koude washandjes, mijn man die zich volledig fijn laat knijpen én de verloskundige (die ik dus in eerste instantie niet zo graag wilde, maar de allerbeste verloskundige tijdens de bevalling blijkt te zijn), mag ik rond 14.00 uur beginnen met persen.
Na ongeveer een halfuur persen, vraag ik of er al een beetje schot in zit en zeg ik dat ik er wel klaar mee ben. Niks, nada, behalve poep en slijm komt er weinig uit mijn lichaam. Na een uur persen wordt bij elke wee de hartslag van de kleine gecontroleerd. Wederom een vlaag van trotsheid! Hij doet het zo goed! We doen dit samen. Na anderhalf uur persen, komt dan eindelijk zijn hoofdje. Ik ben niet van het schreeuwen, maar tijdens ‘the ring of fire’ geef ik duidelijk aan dat ik dit niet zo prettig vind. Gillend. Gelukkig komt zijn lijfje daarna snel en kan ik mijn kind bewonderen.
Ik ben verliefd en trots
Iedereen die zegt dat hij of zij zijn eigen kind het mooiste van de wereld vindt, liegt. Ik kijk naar hem en zie een blauw, opgeblazen mannetje. En ik denk bij mezelf: ‘Wat een loedermoeder ben ik nu al. Ik vind hem niet eens knap’. Dat hij blauw ziet, merkt de verloskundige ook. Ze knijpt hem even lichtjes in zijn voet en hij zet het op een bescheiden brulletje. Hij kleurt roze en is alleen nog opgeblazen. Ik mag de placenta er nog even uitpersen en dat gaat gelukkig een stuk vlotter dan de baby. De kleine scheurtjes worden zonder verdoving gehecht, maar het maakt me niks uit. Ik ben verliefd. En een uurtje later vind ook ik mijn eigen kind het knapste kind op aarde. Waar ik ouders altijd een beetje uitlachte omdat ze ‘trots’ waren op hun pasgeboren kind, die nog niks had gepresteerd, knal ik nu uit elkaar van trots. Hij heeft er een megaprestatie op zitten. En wat doet hij het goed. Met twee keer een apgarscore van 9, mogen we 2 uurtjes na de bevalling naar huis. Wat een geluk. Een zwangerschap volgens het boekje. Een bevalling die ik iedere vrouw gun en een baby met een makkelijke gebruiksaanwijzing. Zo kan het ook. Gelukkig.
Luke, 4 augustus 2018
MONIQUE
