Marlous schrijft een minireeks op Kids en Kurken.
Deel 1: Iets in mij zei dat mijn zwangerschap niet klopte
Baby Nathen moet naar de couveuseafdeling
Daar is hij dan eindelijk: ons derde (mijn officiële tweede) zoontje Nathen. Voor zijn 39 weken is hij aan de kleine kant. Hij is 42 cm en weegt 2600 gram. Ondanks dat hij voldragen is, heeft hij toch wat prematuurproblemen. Doordat hij een slechte start heeft gehad en even geen zuurstof na de geboorte, komt dit wel vaker voor. Hierdoor zit hij ook laag in zijn glucose, maar dit is zeker geen reden om ons zorgen te maken. Hij kan zijn temperatuur niet op peil houden en dus besluiten ze vrijwel meteen na de bevalling dat hij beter in een couveuse kan. Ik ben ook nog steeds niet de oude dankzij mijn zwangerschapsvergiftiging en de keizersnede. Ik hoop dat we beide zo snel mogelijk opknappen, zodat we lekker bij de grote broers en papa thuis kunnen zijn. Die eerste nacht verloopt eigenlijk perfect. Hij drinkt goed aan de borst en daarna valt hij weer in slaap. Ik kan mijn ogen niet van de couveuse afhouden. Het blijft toch een wonder! Weer een lief mannetje in ons gezin. Daar ligt ons klein hoopje geluk.
Ineens ligt Nathen blauw tegen mij aan
De volgende ochtend komt mijn moeder bij ons langs om een beetje te helpen. Nathen mag weer drinken. Maar dit keer lijkt hij er niet zo’n zin in te hebben. We proberen het even, maar besluiten samen met de verpleging dat we het later nog een keer proberen. Ik leg hem lekker tegen mij aan en ik geniet van dit fijne moment dat hij nog even bij mij mag liggen. Daar lig ik dan op mijn blauwe wolk met ons prachtige zoontje dicht tegen mij aan. Tot mijn moeder ineens roept: “Lous, dit is niet goed!”. Ik schrik en kijk. Hij ligt helemaal blauw tegen mij aan en is gestopt met ademen. Ik houd een levenloos mannetje in mijn handen. We zijn in paniek en zonder na te denken rent mijn moeder de gang op. Ineens staat de kamer vol met verpleging en artsen.
Nathen wordt overgepakt en hij krijgt weer zuurstof. Minuten lijken uren te duren. Maar daar is hij weer. “Oké wat is er zojuist gebeurd?”, vraag ik trillend. “Waarschijnlijk verslikt in de melk”, zegt een arts. Oké, mijn moeder en ik moeten even bij komen. Maar Nathen ligt weer rustig te slapen, alsof er niet gebeurd is. “Kan soms gebeuren”, hoor ik. “Een incidentje. Niks aan de hand”, stel ik mezelf ook gerust. We besluiten het te laten rusten. Ik vind het zelfs niet nodig om mijn man erover te bellen.
Ik heb het gevoel dat er mis kan gaan
Het is het einde van de middag en Nick is er samen met de jongens. Omdat Nathens glucose nog steeds erg laag is, mag Jayden zelf een flesje geven. Wat zit hij daar trots met zijn kleine broertje. Maar ik zit niet op mij gemak. Ik heb het gevoel dat er toch iets mis kan gaan. Ineens begint Nathen er weer blauw uit te zien. Ik schreeuw: “Mam! Het gebeurt weer hoor!” Nick snapt natuurlijk niet wat ik bedoel en ook de nieuwe verpleging die aanwezig is snapt het niet. Jayden legt hem terug in bed. En Nick staat net op het punt om met de jongens te gaan eten als het wéér gebeurt. Daar ligt hij in zijn bedje en hij is weer gestopt met ademen. Ik druk snel op de rode knop, die ik nu wel kan vinden. Mijn moeder pakt hem op en blaast in zijn gezicht. Op de koude lucht lijkt hij te reageren. Opnieuw staat onze kamer vol met verpleging en kinderartsen. Hij krijgt weer zuurstof en dit keer duurt het toch weer iets langer voordat hij weer “terug” is.
Ik heb mij nog nooit zo machteloos gevoeld. Door alle hectiek vergeet ik dat Nick en de jongens nog in de deuropening staan. En die gezichtjes zie ik nog steeds voor me. We huilen en knuffelen met elkaar. Ik besluit de jongens te vertellen dat dit soms kan gebeuren, maar dat hij in goede handen is. Hij wordt nu ook aan de monitor gelegd, zodat ze hem goed in de gaten kunnen houden”, leg ik uit. Nick gaat met ze naar huis en brengt ze na het eten naar mijn schoonouders. Daarna komt hij gelukkig weer terug naar het ziekenhuis.
Het lijkt wel epilepsie
Nathen ligt inmiddels aan de monitor en helaas gaat het niet goed met hem. Naast dat hij regelmatig stopt met ademen, lijkt hij ook een epileptische aanval te krijgen. Op aanraking reageert hij heel slecht en eigenlijk durf ik hem ook niet meer vast te houden. Ik ben bang dat het weer mis gaat. Inmiddels is mijn moeder even naar huis en heeft mijn vader haar afgelost. Ik wil liever niet alleen met Nathen zijn. Nick komt niet veel later ook weer terug. En papa laat ons alleen.
Ik zie angst in Nick zijn ogen en eigenlijk ben ik zelf ook ontzettend bang. Nathen is erg onrustig en hij ziet er steeds slechter uit. Inmiddels is de kinderarts er ook bij gehaald om hem te observeren. Het is ondertussen al 23.00 uur en eigenlijk gaat het alleen maar slechter met hem. Hij heeft aanval op aanval. Alles wat de artsen bedenken, helpt hem niet. Waarop ik en Nick besluiten: “Zo kunnen we niet de nacht in. Het heeft nu lang genoeg geduurd”.
“Nathen is erg ziek”, zegt de arts
Iets daarna krijgen we te horen dat er inderdaad iets moet gebeuren en dat Nathen overgeplaatst zal worden naar Veldhoven naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Ik denk dat het rond middernacht is, wanneer de kinderarts en verpleging van het Maxima Medisch Centrum arriveren. Inmiddels is mijn moeder gelukkig ook weer terug. De dokter legt alles heel rustig uit. “Nathen is erg ziek”, zegt hij. “Dat laten de bloedonderzoeken ook zien”. Wat hij heeft weten de artsen nog niet, maar dat hij geholpen moet worden is zeker. Ze gaan meteen starten met medicatie. Daar ligt ons mannetje. Wij kunnen niet mee in de babylance en zien de ambulance vanuit het raam weg rijden. “Daar gaat hij”, zeggen we, “maar nu is hij in goede handen….”
Lees HIER het vervolg
MARLOUS
