Tien jaar geleden kwam ik drie jaar lang in een rolstoel terecht. Precies op het moment dat mijn man en ik voor een kindje wilden gaan. Ik had een leuke baan als kinderwerker, toen mijn hele leven ineens drastisch veranderde. Na een revalidatieperiode van twee jaar kregen we twee gezonde kindjes. Tijdens de tweede zwangerschap kwamen de klachten terug, waardoor ik weer in een rolstoel terecht kwam.
Ik kreeg last van chronische pijn
Het begon met flinke pijn in mijn voet. Na een aantal weken met krukken doorgelopen te hebben, deden mijn voeten zo veel pijn dat ik een rolstoel nodig had. In het ziekenhuis bleek dat ik aan beide voeten een peesplaatontsteking had. De dokter zei dat dit zeker nog twee jaar ging duren. Ik was compleet overstuur. Ik had al meerdere depressies gehad, maar de drie jaren die daarna volgden waren een heel groot, diep, zwart gat. Ik was niet langer zelfstandig en zat heel erg veel alleen thuis met veel chronische pijn. Ik kon zeer weinig, vrijwel niet meer lopen en staan. Ik had veel last van RSI, waardoor achter de computer ook geen optie was en uiteindelijk raakte ook mijn stuitje overbelast, waardoor ik niet meer kon zitten.
Ik leefde in een zwarte bubbel
Twee jaar lang probeerde ik van alles, maar niets hielp. Aankleden, eten pakken en naar de wc gaan was al zo’n grote belasting dat ik de gordijnen meestal niet eens open kon doen door de pijn. Het voelde alsof er een groot mes in mijn voet stak of een gloeiend hete, brandende aardappel net naast mijn hiel. In het park zag ik moeders achter kinderwagens lopen, niet wetende of dit ooit voor mij werkelijkheid zou kunnen worden. Ik kon niet eens voor mezelf zorgen, dus een kindje krijgen was op dat moment geen optie. Eens per week kwam mijn baas me ophalen om mij naar mijn werk te brengen. Dat was meestal mijn enige uitstapje in de week. Met behulp van een stagiaire en vrijwilliger kon ik een meidenclub draaien. Het was zo fijn om dat te kunnen doen. Ik leefde in een soort zwarte bubbel. Mijn leven was zo anders dan dat van mijn leeftijdsgenoten. Gezellig doen en kletsen over van alles en nog wat, vond ik erg lastig. Ik verloor een hoop vrienden, maar gelukkig hield ik een paar hele lieve trouwe mensen over.
Wat was er toch in hemelsnaam aan de hand met mij…
Drie jaar later waren de klachten nog steeds niet weg. Inmiddels kon ik zelfs met flink wat pijnstillers niet meer dan twee uur per dag zitten, omdat mijn stuitje overbelast raakte. Zo kon het niet langer, dus we besloten opnieuw de zoektocht naar een oplossing te starten. We kwamen bij veel verschillende dokters en therapeuten, maar niemand snapte waarom de klachten niet weggingen. Totdat we bij een fysiotherapeut kwamen die gespecialiseerd was in voeten. Hij zei dat hij slecht nieuws had: de ontstekingen waren weg, maar doordat ik zo lang niet gelopen had, was het bindweefsel onder mijn voeten niet gezond meer. Ik moest gaan opbouwen met lopen en dat ging zeker twee jaar duren. Ik was zo blij! Eindelijk iemand die zei wat ik moest doen en snapte wat er aan de hand was.
Omdat het steeds beter ging, besloten we voor een kindje te gaan
Ik begon met drie keer per week 3 minuten buiten lopen. Doodeng en emotioneel vond ik het. Twee jaar later liep ik 3 keer per week 10 kilometer buiten! Ik deed weer mee met zumbalessen, kon fietsen en schreef me in voor bodypumpen. Ik kon behoorlijk veel, maar zeker niet alles. Statische belasting zoals stilstaan en winkelen bleef erg lastig. Van mijn leuke baan was ik inmiddels ontslagen, aangezien ik dat lichamelijk niet meer aankon. Doordat het een stuk beter ging, durfden we eindelijk voor een kindje te gaan! Aangezien ik eerst twee jaar had moeten wachten op mijn man die ineens ging twijfelen of hij wel kindjes wilde en daarna dus nog drie jaar in de rolstoel zat en twee jaar bezig was met revalideren, was ik het wachten zat en startte gelijk met ovulatietesten. Die bleken goed te werken want drie maanden later was ik zwanger.
We waren erg goed in zwanger raken
De zwangerschap en geboorte verliepen goed. We kregen een prachtig, lief en gezond jongetje. Hij bleek een huilbaby te zijn. Dat zorgde wel voor veel stress. Toen we twee jaar later alles redelijk onder controle hadden, gingen we voor een tweede kindje. Met gebruik van ovulatietesten was ik weer binnen drie maanden zwanger. Ik had eindelijk iets gevonden waar mijn lichaam goed in was: zwanger worden! Toen ik bij de 20-wekenecho hoorde dat er een meisje in mijn buik groeide, huilde ik van geluk. Natuurlijk vonden we het belangrijker dat het kindje gezond was, maar zowel een jongen als een meisje mogen opvoeden was een droom die uitkwam.
Na drie maanden zwangerschap kwamen mijn voetklachten terug. Dit keer alleen aan de rechtervoet en op een andere plek. Ook kreeg ik veel last van bekkeninstabiliteit. Vanaf toen ging het lichamelijk steeds slechter. In de eerste jaren kon ik nog door de pijn heenlopen, totdat ik ondanks de vele pijnstillers zoveel pijn in mijn voet kreeg dat ik voor de tweede keer in een rolstoel belandde. Aangezien de klachten dit keer anders waren dan de eerste keer, snapte weer niemand wat er precies aan de hand was. Na lang zoeken kwam ik uiteindelijk bij een dokter die me deels op weg hielp en daarna bij een fysiotherapeut. Met een heleboel oefeningen, pijn en geduld probeer ik nu voor de tweede keer uit de rolstoel te komen.
Daarnaast kreeg ik veel last van chronische keelpijn. Ondanks het bezoeken van verschillende KNO-artsen en het volgen van logopedie werden de klachten zo erg dat ik in november en december vrijwel helemaal niet meer kon praten. Net als bij de voetklachten was het eerst niet duidelijk waardoor dit kwam. Omdat er ooit een dokter was geweest die zei dat het kon komen door de antidepressiva die ik nam, was ik daarmee gestopt. Dat ging een tijd best goed, totdat ik zo veel last kreeg van keelpijn zonder duidelijke reden dat ik angstig en depressief werd. Ik startte opnieuw met de antidepressiva, maar dat ging compleet mis. Mijn lichaam reageerde dit keer zo heftig hierop, dat ik regelmatig in het ziekenhuis zat. Zowel de lichamelijke klachten (misselijkheid, flauw zijn, slapeloosheid en hartkloppingen), als de psychische klachten (angst en depressie) waren erg heftig. Maandenlang was ik te ziek om alleen te zijn met mijn kindjes en huilde ik hele dagen lang aan één stuk door.
Tijdens de lange tijd waarin ik heel ziek was van de antidepressiva en niet kon staan, lopen en praten, startte ik met het delen van mijn verhaal. Een moeder die elke dag vecht om te kunnen lopen, staan, zitten, praten en vecht tegen psychische klachten als depressie, angst, dwang en mogelijk AD(H)D. Een moeder die ondanks alles ontzettend geniet van haar twee kindjes. Hiermee hoop ik meer openheid en eerlijkheid te stimuleren over zowel lichamelijke als psychische klachten.
NIENKE VROLIJK
Deze klachten lijken veel op EDS, weet niet of hier ooit naar gekeken is 😉