Op 11 november 2017 bleef mijn menstruatie uit, dus dacht ik: “Laat ik eens een test doen”. Niet veel later was de test inderdaad positief! Wat fijn! We waren zwanger van een tweede kindje. Dat de zwangerschap niet helemaal liep zoals ik zou willen, was al snel duidelijk. Gedurende de zwangerschap had ik met regelmaat bloedverlies. In de eerste weken konden ze er niets aan doen en konden wij alleen maar hopen dat alles goed zou blijven gaan.
De eerste echo was spannend
De eerste echo bleek gelukkig goed. We zagen een kloppend hartje. Wat een opluchting! De weken erna bleven spannend. Iedere keer had ik weer bloedverlies. Elke keer weer opnieuw was daar de angst om de baby te verliezen. De weken gingen maar langzaam voorbij. Tijdens de 20-wekenecho leek ons meisje te groot. We moesten door naar een specialistisch ziekenhuis. Daar bleek alles echter toch goed. Ik moest hierna een test doen op zwangerschapssuiker. Ook hier was gelukkig geen sprake van.
Helaas bleef het bloedverlies de hele zwangerschap aanwezig en ondanks vele controles konden ze geen specifieke oorzaak vinden. Het zorgde er wel voor dat ik vanaf 23 weken thuis zat en niet meer mocht werken. Rust deed me goed. Zodra ik iets actiever was, kreeg ik bloeding op bloeding. Dat ik deze zwangerschap mocht uitdragen blijft een wonder.
Met 39 weken en 6 dagen werd ik al vroeg in de ochtend wakker. Ik had weeën en ze kwamen al snel regelmatig. Dit waren geen oefenweeën, dit was het echte werk. Om 7u belde ik het ziekenhuis. We mochten gelijk komen.
Eenmaal in het ziekenhuis bleek ik op 3 cm te zitten. De bevalling was daadwerkelijk begonnen. Al snel kwam ik in een weeënstorm terecht. De rugweeën kon ik niet wegpuffen en we besloten om een epiduraal te zetten. Een poosje later zat ik op 5 cm. Het leek de goede kant op te gaan. Mijn vliezen werden gebroken. Hierna ging het langzaam. Tevens stagneerde de ontsluiting op 7cm. Ik kreeg er koorts bij. Er kwam een wisseling van dienst, daar werd besloten om nog even af te wachten. Ik kreeg het gevoel dat het me zo ècht niet ging lukken. Ik werd onzeker en de ontsluiting stopte volledig.
Mijn dochter lag niet goed voor de uitgang
De gynaecoloog van dienst werd erbij geroepen. Hij controleerde en gaf aan dat het zo inderdaad niet zou gaan lukken. De kleine meid lag namelijk niet goed voor de uitgang. Er werd besloten dat ik een keizersnede zou krijgen. Daar gingen we vanuit de verloskamers door het ziekenhuis naar de OK. De epidurale zat al, maar moest opgehoogd worden. Het duurde even voor ik goed verdoofd was. Ik voelde mijn voeten nog, maar langzaam verdween het gevoel en startten de artsen met snijden.
Ons kleintje kwam grijs ter wereld
Dit snijwerk voelde niet goed. Er kwam paniek op de OK. Mijn dochter lag vast. De gynaecoloog vroeg om een vacuümpomp. Ondertussen voelde ik bewegingen in mijn buik en man, wat kreeg ik een pijn! Mijn dochter bleek gedraaid en is toen in stuit uit mijn buik gehaald. Vanaf toen ging het snel. “Waar bleef dat huiltje?! Waarom gaat dat doek niet naar beneden, of maar half?!”, dacht ik in paniek. Ik hoorde dat ze een apgarscore had van 6. Ze kleurde grijs. In een oogwenk zag ik dat ze met haar bezig waren. Ik hoorde dat ze had gepoept tijdens de bevalling. Ondertussen voelde ik me slapper worden. Ik kon niet echt praten, maar had pijn en die pijn werd op een gegeven moment ondraaglijk. Mijn dochter moest naar de kinderafdeling. Ik zag ze met haar vertrekken.
De pijn bleef. De anesthesist had het eindelijk door. Ik werd bijna onder narcose gebracht. Ik verloor ook nog eens teveel bloed. De gynaecoloog gaf vooraf snel aan dat hij niet wist of hij mijn baarmoeder zou kunnen redden. Het maakte me op dat moment niet uit, als ik het maar overleefde… Vanaf dat moment ben ik er niet meer bij en word ik ruim 2 uur later wakker op de uitslaapkamer. Ik was alleen. “Waar ben ik?”, dacht ik. Ik hoorde stemmen en zag onze arts. Ik had mijn baarmoeder nog, echter moest ik een transfusie, omdat ik teveel bloed had verloren.
Eindelijk kon ik kort mijn dochtertje vasthouden
Niet veel later ging ik naar de afdeling. Mijn dochter lag aan de monitoren op de kinderafdeling. Het ging goed met haar. Ik had mijn dochter nog niet gezien en nog niet kunnen aanraken. Wat wilde ik dat graag! De verpleegkundige liep naar de kinderafdeling om een foto te maken, zodat ik haar kon zien. Wat een verrassing, want ze kwam terug met mijn meisje in haar armen. Heel even mocht ze van de monitor af en kon ik haar vasthouden. Daarna moest ze weer terug naar de afdeling. Het was midden in de nacht. Mijn toenmalige vriend reed naar huis om de oppas af te lossen. Daar lag ik dan, alleen in het ziekenhuis, slap door al het bloedverlies. Zonder kind bij me. Wat voelde ik mij alleen.
Ik mocht nooit meer kinderen krijgen!
De volgende ochtend mocht ik eindelijk naar mijn dochter toe. Ik kon haar eindelijk echt zelf vasthouden. Wat was dat fijn! Ze zat nog wèl aan de monitoren, maar het ging steeds beter. Na een poosje kwam mijn toenmalige vriend met mijn oudste dochter op bezoek. De reactie van mijn oudste dochter was prachtig om te zien. Ze was zo ontzettend trots om grote zus te zijn! Later die ochtend kwam de gynaecoloog bij me langs. Hij vertelde over de keizersnede en gaf aan dat ik allemaal verklevingen had in mijn buik, waarschijnlijk door mijn eerdere keizersnede, hierdoor was de keizersnede ontzettend lastig. De reden van het vele bloedverlies kon hij me niet vertellen, maar mijn baarmoeder was ontzettend poreus. Het had slechts een paar seconden gescheeld of ik had geen baarmoeder meer. Zij zat er nog wel, maar ik kreeg meteen te horen dat ik nooit meer kinderen mocht krijgen. Het gaf een te groot risico. Dat was een enorme klap. De keizersnede had er ook bij de gynaecoloog enorm in gehakt. In al die jaren dat hij gynaecoloog was, had hij dit nog niet eerder meegemaakt.
Gelukkig hebben we het allebei overleefd! Ik ben zo dankbaar!
HEIDI
