Stel je gezin even voor.
Hoi, ik ben Marianne, 38 jaar en alleenstaande moeder van Luc van 7 maanden
Waarom besloot je BAM (Bewust Alleenstaande Mama) te worden?
Na 2 serieuze relaties met mannen die uiteindelijk geen kinderen met mij wilden, besloot ik er alleen voor te gaan. Mijn leeftijd, bijna 37 jaar, stelde mij (in mijn optiek) voor de keuze: of wachten voor mr. Right met een grote kans dan te laat zijn voor een kindje (ik wilde niet na mijn 40e nog aan kinderen beginnen) of er alleen voor gaan. Mijn wens was te groot om het risico kinderloos te blijven. Na een paar maanden serieus daar over nagedacht te hebben en informatie te hebben gezocht, heb ik mij ingeschreven bij het AMC. Ik stond op de wachtlijst van het KID-traject. Toen die de behandelingen voor onbepaalde tijd stopten, heb ik mij ingeschreven op de wachtlijst bij Rijnstate.
Kreeg jij zaad uit je directe omgeving of een donorbank?
Ik heb gekozen voor een Nederlandse donorbank. In mijn omgeving kende ik niemand die ik als donor zou willen of die überhaupt wilden meedoen. En een buitenlandse donorbank vond ik 1) te goed om waar te zijn. 2) te duur. Verder zag ik ook in de toekomst bij het zoeken van contact vanuit mijn kind moeilijkheden qua taal en reisafstand bij een donor uit het buitenland.
Hoe kies je geschikt zaad uit?
Bij Rijnstate mocht je de donor kiezen uit een multomap met daarin verschillende donoren die aan de hand van persoonskenmerken, zoals leeftijd, lengte, haarkleur en textuur, postuur, opleidingsniveau, werk en hobby’s werden beschreven. Je krijgt dus geen foto of naam te zien. Ik heb gekozen voor een donor die het meest met mij overeen kwam, zodat de herkenning tussen mij en mijn kindje het grootst zou zijn. Tevens moest ik twee reserve donoren uitkiezen mocht je eerste optie niet meer beschikbaar zijn of als je denkt dat het toch niet lukt met je eerste keus.
Hoe was je bevalling? Wie was erbij?
Mijn bevalling was heftig, haha. Ik ben ingeleid, omdat verwacht werd dat Luc heel groot zou zijn ook qua hoofdomvang. Na een dag van tabletjes om ontsluiting op te wekken die niks leken te doen, zou ik de volgende dag weer tabletjes krijgen. Op het moment dat ze de tabletjes de volgende dag wilde inbrengen, bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben en werden mijn vliezen gebroken en de wee-opwekkers toegediend. Binnen een uur zat ik vol in de weeën die ik goed kon opvangen, maar waar ik niet van kon bijkomen. Gelukkig arriveerde mijn moeder en een goede vriendin om mij te ondersteunen tijdens de bevalling op dat moment. Om 12:00 uur bleek ik ruim 4 centimeter te hebben en wilden ze de wee-opwekkers verhogen. Ik heb toen om een ruggenprik gevraagd, want ik dacht niet dat nog te trekken. Om 13:00 uur was die gezet en had ik 6 centimeter, maar ik bleef pijn voelen. Ze hebben toen hem iets uitgetrokken en een zwaardere verdoving toegediend en toen was het heerlijk. Ik was weer aanspreekbaar en voelde alleen nog iets van lichte menstruatiepijn. Om 15:00 bleek ik volledige ontsluiting te hebben en werd de ruggenprik stopgezet. Ik heb toen nog even snel een dutje gedaan, omdat de verwachting was dat het 1 uur zou duren voordat ik de (pers)weeën zou gaan voelen. Om 15:50 uur voelde ik de weeën in alle hevigheid weer, maar had geen persdrang, ook voelde ik mijn onderkant nog niet echt. Toch mocht ik gaan persen. Ik heb toen puur aan de hand van visualisatie en dan zien welke beweging mijn buik maakte, zitten persen. Thanks zwangerschapsyoga en filmpje van verloskundige-opleiding waarin persen werd uitgelegd met behulp van een bal in een ballon. Elke wee 3 keer persen (o, wat heb ik de handen van mijn moeder en vriendin nodig gehad). Ergens rond 17:00 uur is toen een knip gezet en om 17:10 is Luc geboren. Bij het afnavelen zakte Luc weg en werd hij direct meegenomen naar een kamertje ernaast waar het volledig medische personeel van het ziekenhuis binnen een paar minuten aanwezig was om Luc weer bij te brengen. Volgens mijn moeder en vriendin stonden op een gegeven moment wel 20 man in dat kamertje. Ik zelf had niks door en dacht dat Luc werd meegenomen, omdat ze extra controles wilde uitvoeren in verband met het vermoeden van zwangerschapsdiabetes. Dus terwijl ik wijdbeens in euforische stemming lag, want ik had een kind gebaard en ik werd gehecht, pendelde mijn vriendin tussen mij en Luc om te kijken hoe alles ging, zonder aan mij te laten blijken dat er toch wel een soort van paniek was. Mijn moeder was sowieso bij Luc en als verpleegkundige zei zij vrij snel ‘uitzuigen’ dit doen ze alleen eigenlijk niet meer. Toch zei de arts op een gegeven moment ook “laten we dan maar uitzuigen” en direct daarna begon Luc goed te huilen en dat kreeg ik eindelijk mee en toen had ik pas door dat er toch wel even paniek was. Dit alles heeft zeker ruim een half uur geduurd. Omdat Luc dus even was weggezakt werd hij direct naar de afdeling neonatologie gebracht. Rond 19:00 was ik daar eindelijk bij hem en toen bleek dat ze erachter waren gekomen dat hij een darmafwijking had. Daar begon de rollercoaster pas echt…
Is het niet super zwaar om alles alleen te doen voor het kindje?
Nee, ik denk dat moederschap überhaupt zwaar is. Natuurlijk mis je wel eens een extra paar handen of een sparringspartner, maar ik denk dat het merendeel van de moeders het niet veel makkelijker hebben dan ik. Zij moeten vaak niet alleen voor een kind, maar ook voor een man zorgen en ook daar rekening mee houden. Ik hoef dat niet. Daarnaast wist ik dat ik het alleen moest doen, ik ben dus ook niet teleurgesteld over het niet uitkomen van bepaalde verwachtingen waaraan je partner mogelijk niet voldoet.
Je moet natuurlijk geld verdienen èn voor je kindje zorgen. Hoe heb jij dat geregeld?
Op dit moment ben ik nog wel in loondienst, maar heb ik geen werk. Luc gaat wel sinds kort naar de kinderopvang voor 3 dagen en die tijd besteed ik om te solliciteren.
Hoe zijn de reacties uit jullie omgeving?
Eigenlijk alleen maar positief. Ik ben een redelijk open boek en vertel ook aan iedereen dat ik alleenstaande moeder ben en ook hoe dat gekomen is. Ik heb alleen een hekel eigenlijk aan dat bewust alleenstaande moeder stempel. Ik ben beslist niet bewust alleenstaand, ik ben alleenstaande die bewust voor het moederschap heeft gekozen. Dus ik zeg altijd heel duidelijk dat ik nog steeds hoop dat er een leuke partner ooit komt, maar dat ik gezien mijn leeftijd moest kiezen tussen wel of geen kind. Ik denk wel dat daardoor iedereen het begrijpt. Ze vinden het allemaal ongelooflijk stoer en de meeste vrouwen zeggen ook dat ze in mijn situatie dezelfde keuze zouden hebben gemaakt.
Beschrijf je kindje eens?
Luc is een heerlijk tevreden mannetje die graag babbelt en lacht. Wel gedijt hij het best op rust, reinheid en regelmaat. Zijn omgeving neemt hij altijd goed in zich op en hij maakt makkelijk contact met iedereen. Hij is echt mijn vrolijke noot.
Hoe ben je op de naam van je kindje gekomen?
Ik wilde een roepnaam die bestond uit zijn initialen, waarbij de eerste naam afgekort ook zijn roepnaam zou zijn. Daarnaast heb ik ook gekeken wat zijn namen zouden betekenen. Het is dus Lucas (verlicht of brengt licht) Uli (nobele leider) Caiden (strijder), roepnaam Luc geworden. Ik heb tijdens mijn zwangerschap best getwijfeld of het zou passen, maar vanaf het moment dat hij op mijn buik lag, wist ik dat hij Luc was.
